OMG. Wat was dit gaaf. Ik heb gisteren van iedere meter van het parcours genoten. Van de eerste meters over de Verrazano Bridge waar ik al schuifelend omhoog liep door het stijgingspercentage en de hoeveelheid mensen op het parcours tot die laatste – ietwat gevoelige – meters door Central Park.
Wat doe je als je een dag voor de marathon het liefst heel veel wil zien, maar niet te veel wil lopen (want dat mag je de volgende zeg maar al meer dan genoeg…) dan doe je een bike tour. Dus zo geschiedde….. Maar of die bike tour nu zo’n goed idee was ?!
Het is zover. As we speak is het zaterdagavond 18.00u. Veertien uur voordat ik in de bus richting Staten Island stap. Zeventien uur en veertig uur voordat ik aan de start sta van mijn tiende marathon. Mijn vierde in New York. Kriebels. Vooral heel veel ‘zoveel zin in’ kriebels, maar hoe dichterbij het moment komt, hoe meer ik besef dat ik straks wel echt die marathon moet lopen. En voor mijn gevoel kan ik nu echt niet meer thuis komen met een tijd boven de vier uur.
Gisteren heb ik de hele dag optimaal van de stad genoten. En dat begon al om half zes ’s ochtends bij Starbucks…
NOG 24 UUR. Dan stap ik in de bus richting de start van de New York City Marathon. Tijd vliegt. Het is inmiddels zaterdagochtend zeven uur en ik zit bij Starbucks om deze blog te schrijven. Hierna ga ik een fietstocht door Brooklyn maken en pasta eten, dan is het de rest van de dag tijd om met de benen omhoog in bed te gaan liggen. Het begint nu echt heel serieus te worden. Tijd om wat vragen van jullie over de marathon te beantwoorden.
