Lieve Anne,
Ik wil niet weten hoe jij je laatste momenten op aarde hebt doorgebracht. Het is zonder twijfel een scenario uit mijn ergste nachtmerries. Was het voor jou ook maar bij een nachtmerrie gebleven. Was jij ook maar gewoon weer wakker geworden. Schoppend met je benen, trekkend aan je dekens, zachtjes kermend, badend in het zweet. Maar… in je eigen bed. Veilig.
Ik begon de dag gisteren goed met een heftige migraineaanval, maar ik kon me niet uit het veld laten slaan, want ik had nog wat agendapunten die ik echt niet zomaar af kon zeggen voor later op de dag gepland staan.
Liefs,
Annemerel
Als ik foto’s, video’s en dronebeelden uit de Alpen zie van afgelopen weekend begint het bij mij meteen alweer te kriebelen. Ik wil op wintersport. Hoewel ik na deze ‘zomer’ eigenlijk nog helemaal niet klaar ben voor winter, kan ik toch niet wachten om weer richting de sneeuw te gaan. De hele dag op de piste staan, de frisse berglucht, warme chocolademelk op de piste, de zon die op de piste extra hard lijkt te branden, maar ook dikke sneeuwvlokken die naar beneden dwarrelen, ik ben er helemaal klaar voor. En niet alleen omdat ik heel veel zin heb om op wintersport te gaan.
Het hebben van een angst is in de meeste gevallen een stuk erger dan datgene waar je daadwerkelijk bang voor bent. Dat geldt natuurlijk niet voor alle angsten, het verliezen van een dierbare is ook gewoon verschrikkelijk. Als je vliegtuig daadwerkelijk neerstort is de kans inderdaad groot dat je het niet overleeft.* Maar waar ik het over heb zijn angsten als naalden, gaatjes en overgeven. Die angst voor gaatjes, trypofobie, daar heb ik zelf gelukkig geen last van. Hoewel ik sommige plaatjes wel echt ranzig vind, maar dat heeft meer te maken met de associaties die het oproept. Een fobie voor overgeven heb ik gelukkig ook niet (dat is niet heel goed te combineren met mijn migraineaanvallen zeg maar), maar vertel me dat ik moet gaan bloedprikken en ik ga als een klein kind zitten huilen in een hoekje.**