Gisteren was het eindelijk tijd om een van mijn grootste angsten van de afgelopen twaalf jaar te overwinnen. Ik ben er nog om het na te kunnen vertellen ;-).
Gisteren was het eindelijk tijd om een van mijn grootste angsten van de afgelopen twaalf jaar te overwinnen. Ik ben er nog om het na te kunnen vertellen ;-).
Op zondag 24 september liep ik de Berlijn Marathon. Het duurde vijf hele dagen voordat ik weer hardloopschoenen aantrok. De vijf kilometer die ik liep ging veel lekkerder dan gedacht, ondanks mijn snotneus. Twee dagen later liep ik de Singelloop in Utrecht, dat ging niet zoals gepland. Maar het had een reden; ik was verkouden en had hoofdpijn. Waarom het dan toch weer vijf dagen (!) duurde voordat ik mijn hardloopschoenen aantrok, dat mag Joost weten.
Er zijn veel, maar dan ook veel ergere dingen op de wereld en ik maak me zorgen om zoiets onbenulligs. AARGGHH. To be continued…
Toen ik twee weken geleden (bijna fluitend) door Berlijn fietste begon ik de stad te vergelijken met New York, voor mij (en heel veel anderen) de stad der steden. En na een aantal afwegingen trok ik de conclusie dat Berlijn op papier een stuk aantrekkelijker is dan de stad die ik zelf al jaren als ‘het hoogste goed’ bestempel. Ik zal je haarfijn uitleggen waarom.
Zondag: Ik ging hardlopen, trok mijn nieuwe kleding aan, bracht een bezoekje aan mijn oma en ik had een hardlooppraatje met mijn vader, zusje én mijn moeder.
