“Nee, het leven begint niet pas op het moment dat je een relatie krijgt en 27 en vrijgezel zijn is absoluut niet het einde van de wereld. Ik kreeg een hele leuke blog opgestuurd – van een lezeres die liever anoniem wil blijven – als reactie op een aantal comments waarin gevraagd werd naar mijn liefde-loze leven. Ik ben namelijk niet de enige die op deze leeftijd nog niet die liefde van haar leven gevonden heeft en daar totaal helemaal OK mee is.”
Op 19 december 2014 ging bij mij een knop om. Ik stond op die bewuste zaterdagochtend op mijn spiksplinternieuwe weegschaal. Na zeven maanden zonder weegschaal geleefd te hebben – onder het mom van ‘zo’n getalletje is niet belangrijk, als mijn broeken nog maar passen’ – stond daar ineens 70.0 op de weegschaal. Oh my lord, de laatste keer dat ik op een weegschaal gestaan had woog ik rond de 65 en dat was tegelijkertijd het meest dat ik ooit gewogen had. Nu was dat dus ineens vijf kilo meer. Toen vond ik het niet zo leuk, maar nu denk ik dat het de beste wakkerschudder ooit geweest is.
“Omdat ik een paar weken in Italië zit vroeg ik jullie om gastblogs te schrijven. Ik heb zo veel gave blogs gekregen dat ik het idee heb dat ik zelf net zo goed kan stoppen met bloggen. Grapje natuurlijk. Niet over die goede blogs van jullie, wel over het feit dat ik wil gaan stoppen. Vandaag de blog van Kimberly, ze heeft al ontzettend veel mooie plekken mogen zien in haar leven en deelt vandaag de – wat haar betreft – aller mooiste. Ik kreeg meteen zin om NOG een vakantie te boeken. Gelukkig weet ik nu dat jullie mijn blog prima over kunnen nemen op het moment dat ik op vakantie ben. Benieuwd naar meer reisverhalen van Kimberly, die lees je op haar eigen blog.”
Op mijn to-do-list voor deze vakantie staat vrij weinig, maar wel een groot aantal boeken. Het lukte me echter pas donderdag een van deze boeken erbij te pakken en te beginnen met lezen. Ik kon me er eerder gewoon niet toe zetten. Maar toen ik eenmaal in dit boek van Nora Zelevanski begonnen was, kon ik weinig anders meer dan lezen. Zelfs die paar uur in Siena voelde een beetje als ‘verspilde tijd’ omdat ik gewoon verder wilde lezen in mijn boek. Yup, zo’n boek is het dus. Dat je oppakt, dat je opslokt en dat je gewoon wil blijven lezen totdat het uit is. En als het uit is, dan zou je eigenlijk ook nog wel door willen blijven lezen. Maar ja.. dan zit er niets anders op dan accepteren dat dat niet tot de mogelijkheden behoort.
Mijn eerste herinneringen aan sport spelen zich af op de tennisbaan. Ik was zes, had net mijn zwemdiploma B op zak en mocht eindelijk op tennis. Wat een feest. Op woensdagmiddag direct uit school naar de tennisbaan, waar ik nog geen bal over het net kreeg. Op zesjarige leeftijd had ik alles behalve talent voor tennis en mijn dunne armpjes hadden totaal geen kracht om – zelfs de zachte oranje ballen – terug te slaan. Ik begon tennis dan ook al heel snel als een verplichting te zien en een verplichting was stom, ook op zesjarige leeftijd.
