Er was eens een meisje dat heel erg van snoepen hield. Ze had nooit gaatjes, totdat ze naar een nieuwe tandarts ging, toen bleek ze er ineens vijf te hebben. Oeps. Geen wereldramp, vulling erin en goed poetsen. Totdat ze kiespijn kreeg. Ze dacht dat het kwam doordat ze knarsetandde en aan de slijtage op haar kiezen te zien was dit heel goed mogelijk. Ze kreeg een knarsplaatje en alles was weer goed. Of toch niet, want de pijn bleef. Maar dat zei ze niet, bang voor wat er misschien komen zou.
Het is alweer twee weken geleden dat ik samen met Roos in Oostenrijk was. Pffftttt als ieder weekend zo zou zijn?! Ik teken ervoor hoor! Ik rij met liefde ieder weekend 2000 kilometer voor zo’n weekend. Stiekem vind ik het rijden bijna net zo leuk als het skiën zelf. En Roos – die natuurlijk niet heel veel moest doen in de auto aangezien ik achter het stuur zat – is het daar mee eens. De afspeellijst die we luisterden staat inmiddels ook op repeat bij haar. Maar goed, we wilden eigenlijk allebei gaan vloggen, maar besloten al snel dat dat een beetje onzin zou zijn. Dus heb ik het bij snapshot diary’s gehouden en heeft Roos de vlog in elkaar gezet (en het meeste gefilmd).
Maandag
Wakker worden, de eerste week van november. Er staat veel op mijn to-d0-list, maar toch ook weer niet. Voor het eerst in maanden weet ik dat ik met een klein beetje moeite aan het eind van de week mijn to-do-list af moet kunnen hebben. Gek gevoel, ik zou er bijna lui van worden. Maar laten we dat maar niet doen, want dan hebben we aan het eind van de week uiteindelijk nog stress. Ik schrijf een paar blogjes, stippel een hardlooproute voor het weekend uit – als ik met lezeressen door Den Haag wil hardlopen – ik test de route van 9 kilometer uit en dan is het alweer tijd voor lunch.
Ik lunch met bami die ik een dag eerder van de buren gekregen heb (lekker!) en ga dan weer verder met mijn to-d0-list. Ik neem een promovideo op voor mijn boek (voor intern gebruik van de uitgeverij), schrijf nog een blog en besluit dan dat het weer zo lekker is, dat ik wel even naar buiten moet om een wandeling te maken. Ik loop naar Starbucks en bedenk ondertussen onderwerpen voor Metro voor de komende tijd. Dat vind ik zo fijn om wandelend te doen, thuis heb ik veel te veel afleiding om echt goed na te denken. Aan het eind van de wandeling heb ik vijf onderwerpen in mijn iPhone staan. Top! Ik neem ’s middags nog een video op, schrijf wat blogs, eet wraps en verder probeer ik vooral niet toe te geven aan mijn hunker naar een zak chips. Die heb ik al een paar dagen en al een paar dagen geef ik er aan toe, vandaag doe ik dat niet. Echt niet.
Ik geef het toe, ik ben lichtelijk verslaafd aan Nicholas Sparks boeken. De films zijn fijn, Safe Haven, The Lucky One, Dear John… The Notebook heb ik nu minstens twintig keer gezien. Maar zijn boeken, daar ben ik nog veel meer emotioneel in geïnvesteerd. In plaats van anderhalf uur meeleven, ben ik vaak zo’n tien uur zoet met een Nicholas Sparks boek, als het niet meer is. Zeker als het boek zo dik is als See Mee. 751 pagina’s telde het boek dat ik via de iTunes Store gekocht had.
