Hé, het is OK om van jezelf te houden. Geloof me, dat is geen schande. Sterker nog… ik zou je willen adviseren om aller eerst te investeren in de liefde voor jezelf, voordat je überhaupt ook maar denkt aan houden van iemand anders.
Hé, het is OK om van jezelf te houden. Geloof me, dat is geen schande. Sterker nog… ik zou je willen adviseren om aller eerst te investeren in de liefde voor jezelf, voordat je überhaupt ook maar denkt aan houden van iemand anders.
Ik schrijf regelmatig dat ik alleen wonen fantastisch vind. En dat is ook écht zo. Er moet heel wat gebeuren – lees: het moet daadwerkelijk een prins zijn – wil ik mijn vrijheid opgeven. Maar er zitten ook heus wel een paar nadelen aan alleen wonen.
Afgelopen woensdag had ik Metro-onderwerp-stress. En toen dacht ik ineens weer aan Anton-Jan Thijssen, de man die dit jaar over de gehele grens van Nederland loopt. Langs de grens van alle waddeneilanden, op het strand van Den Helder tot Hoek van Holland. Langs de grens met Duitsland en met België. Iedere landsgrens die Nederland kent, daar loopt Anton-Jan dit jaar. Soms alleen, vaak met anderen, met vrienden, of mensen die hij juist niet echt kent. Ik wilde een keer mee lopen en aangezien ik dus nog geen ander onderwerp voor Metro had, besloot ik dat dit de week moest worden. Ik zag daarbij even over het hoofd dat ik dus net een marathon gelopen had. Ik zag ook over het hoofd dat de afstanden die AJ wekelijks loopt vaak langer zijn dan een marathon. Oeps.
Er is geen ontkennen meer aan, het is herfst. Als ik wakker word is het donker, als ik ’s ochtends mijn make-up aan wil brengen moet ik een lamp aan doen. Voorbij zijn de lange avonden bij mijn ouders in de tuin met witte wijn en Aperol Spritz. Voorbij zijn de avondruns met ondergaande zon in zee. De benen gaan weer in dikke zwarte panty’s wanneer er een jurkje gedragen wordt en mijn zomerse kleurtje zie ik met de dag minder worden. Balen. Maar de herfst heeft ook zijn charmes.
