Er was een tijd dat ik maandenlang uitkeek naar mijn verjaardag. Dat ik de maanden aftelde, dat ik minstens vijftig dagen van te voren al precies wist hoeveel nachtjes het nog slapen was tot mijn verjaardag. Dat ik de weken, de dagen, de uren aftelde totdat het eindelijk twaalf mei was. Die tijd is voorbij. Al een tijdje eigenlijk. Een paar maanden voor mijn verjaardag bedenk ik me dat ik een jaar ouder word, ik krijg bijna een paniekaanval omdat ik denk shittttttt ik ben helemaal nog niet klaar voor die leeftijd. Iedere keer als het over verjaardagen gaat denk ik, nee, nee, nee. Twee maanden van te voren denk ik ‘misschien is het wel leuk om dit jaar een feestje te geven’ en een week van te voren besef ik ineens dat ik nu écht bijna jarig ben en dat ik voor een feestje organiseren eigenlijk helemaal geen tijd meer heb. En dan ben ik PATSBOEM ineens een jaar ouder.
