Hoewel ik vorige week schreef dat ik de hoop op een PR had opgegeven en gewoon voor mijn plezier ging rennen, veranderde dat spontaan toen het startschot afging. Ik voelde me goed. Ondanks dat ik de hele dag door Milaan gewandeld had voelde mijn benen sterk en ik liep al een paar dagen pijnvrij. Toen dat startschot ging had ik niet de illusie een PR te lopen, maar ik was wel benieuwd hoe ver ik zou komen. Omdat ik voor mezelf geen tijd in mijn hoofd had en ik het ook niet erg zou vinden om ergens halverwege te stranden besloot ik gewoon te experimenteren. Gewoon te GAAN. Mijn benen te volgen en niet mijn hoofd.
– Je je eigen onderkin dagelijks voorbij ziet komen wanneer je een foto van je bord wilt maken maar de camera per ongeluk nog op selfie-stand staat.
– Iedereen zijn bord vaak al half leeg heeft wanneer jij begint, je moest namelijk eerst het eten nog goed fotograferen.
