Zo’n dag dat je om 6.45u in de auto stapt om naar je werk te gaan en om 23.15u de voordeur pas weer open doet, zo’n dag!
Zo’n dag dat je om 6.45u in de auto stapt om naar je werk te gaan en om 23.15u de voordeur pas weer open doet, zo’n dag!
Het is Abs-week. Ik heb een haat-liefde-verhouding met buikspieroefeningen. Ik weet nog dat ik er vroeger tijdens mijn balletlessen nooit wat van bakte. Ik weet ook dat ik in de vierde klas tegen de gymleraar gilde dat ik wel gewoon minder ging eten, toen hij me vertelde dat ik van buikspieroefeningen een strakke platte buik zou krijgen. Sommige mensen hebben van naturen sterke buikspieren, ik vraag me soms af of ik ze überhaupt wel heb. Gelukkig heb ik sinds een tijdje één buikspier work-out die ik wel volhoud en waarbij ik niet moet huilen.
Ik kon zaterdagmiddag wel huilen. Ik voelde de tranen prikken achter mijn ogen, maar het mocht niet. Ik ging niet huilen. De afgelopen drie weken heb ik last van mijn knie gehad. Na de marathon op 13 april had ik nergens last van, pas een week later, tijdens een sprintje van 100 meter ging het mis. Mijn knie deed pijn. De dag erna liep ik zeven kilometer, zo goed als pijnloos, tot de laatste twee kilometer. Vanaf dat moment kreeg ik steeds meer last van mijn knie, vijf kilometer rennen ging nog net, maar meer ook niet. Toen ik een week later tien kilometer probeerde te rennen, moest ik worden opgehaald omdat ik echt geen stap meer kon zetten. Ik heb toen twee weken rust genomen, maar in plaats van dat het beter ging met mijn knie, ging het nu zelfs pijn doen met wandelen.
