Is er nog niet genoeg over de Marathon van Rotterdam gesproken? Waarschijnlijk wel, maar ik kan het nog steeds niet laten om er nogmaals iets over te zeggen… Ik presenteer, marathongedachten vlak voor, tijdens en na de marathon.
Is er nog niet genoeg over de Marathon van Rotterdam gesproken? Waarschijnlijk wel, maar ik kan het nog steeds niet laten om er nogmaals iets over te zeggen… Ik presenteer, marathongedachten vlak voor, tijdens en na de marathon.
Ok, daar is ‘ie dan, mijn Rotterdam Marathon verslag! Gisterochtend werd ik al om 6.00u wakker, ik had twee uur voor mijn ochtendritueel, twee uur waarin ik havermout en pannenkoeken at en heel veel thee en rode bietensap dronk. Ik ging 100.000 keer naar het toilet en liep om 8.00u, zoals gepland, de deur uit. Vervolgens ging ik naar Rotterdam, waar ik om 9.00u aankwam. Ik ben op het station nog drie keer naar het toilet geweest en dronk een espresso bij Starbucks. Vervolgens ben ik op zoek gegaan naar de kluisjes van ABN Amro om mijn spullen in op te bergen. Dat kostte nogal wat tijd. Ik moest natuurlijk ook wéer naar het toilet en ook dat nam veel te veel tijd in beslag (seriously, zes dixies?). Ik kwam net op tijd bij mijn startvak aan, maar daar kon ik helaas niet meer in, helemaal vol. Gelukkig liep het na het eerste startschot een beetje door en ik vond zelfs Lindsey nog! Yes, nu was ik er écht klaar voor!
Hoe kan ik in godsnaam over afgelopen week schrijven, als het enige waar ik aan kan denken de marathon van gisteren is?! En waarschijnlijk is het enige dat jullie willen lezen, mijn marathonverslag. Toch stel ik mezelf en waarschijnlijk ook jullie teleur, nu eerst mijn Diary, dan vanmiddag mijn Rotterdam Marathon verslag, zoals het hoort.
OMG! It’s DONE! Ik heb gehuild, ik heb gewandeld, ik heb gesprint, ik heb geschreeuwd, ik heb gelachen, ik heb gelopen alsof mijn leven ervan af hing en het leverde me uiteindelijk een PR van 3.58.26 op. Vijfentwintig seconden sneller dan anderhalf jaar geleden in Amsterdam. Natuurlijk had ik gehoopt iets meer van die tijd af te snoepen en tot 27 kilometer dacht ik nog dat dat me zou lukken. Maar toen kwam de man met de hamer en halleluja, dat ik überhaupt nog een PR gelopen heb is een heel groot wonder. En weet je wat heel erg positief is van dit ‘minimale PR’, het is de volgende keer niet zo lastig om weer een PR te lopen ;-).
