Another week, another diary. Een week waarin vroeg opstaan officieel niet meer mogelijk is. Een paar weken geleden stond ik met gemak om 6.00u op. Of nou ja, gemak is misschien een beetje een groot woord; als de wekker ging dacht ik vaak wel ‘ARE YOU KIDDING ME’? Maar op dit moment denk ik niet eens ‘ARE YOU KIDDING ME?’ ik ben gewoon nog zo moe als ik wakker word dat ik helemaal niet kan nadenken. Ik vraag me af waar ik ben, wie in godsnaam verzonnen heeft dat midden in de nacht mijn wekker gaat en ik ben zo moe en slap dat het uitzetten van mijn wekker zelfs de grootste moeite kost. Ik geef het ontbrekende daglicht om 6.00u ’s ochtends de schuld. Het wordt tijd dat het weer wintertijd wordt, want er gaat nog eens een dag komen dat ik dus écht niet meer opsta en dat ik een uur te laat op mijn werk kom..
