Morgen over 100 nachtjes is het zo ver, dan loop ik de New York Marathon. Ruim een maand geleden was ik al begonnen met het opstellen van een trainingsschema, maar veel verder dan het opstellen van dat schema ben ik niet gekomen. Omdat het morgen precies 100 nachtjes tot de marathon is vind ik het een mooi moment om opnieuw te beginnen. En ook wel een klein beetje het laatste moment waarop ik nog kan beginnen met trainen, want een marathon is niet iets dat je met een paar weken trainen loopt.
Zo goed als ik de eerste week bezig was met iedere dag een kwartier buik of een kwartier bilspier oefeningen, zo laks was ik de afgelopen week. Maar ik weet niet of dat nu juist iets positiefs of iets negatiefs is. Ja, die video’s laat ik een klein beetje achterwege, maar ik heb wel iedere dag minstens een kwartier oefeningen gedaan en het voelde veel minder als een verplichting. Resultaat zien werkt motiverend (en de hele dag in je bikini lopen ook, er is geen ontkomen aan!)
Home sweet home, ik ben weer thuis. Het waren drie mooie weken, maar thuis komen kan soms ook best fijn zijn. Zeker als blijkt dat je wasmachine kapot is en je dus niet kan wassen. Wat jammer nou…
De wekker ging gisterochtend om 4.30u. Opstaan ging moeizaam. Veel moeizamer dan toen de wekker vroeg ging omdat we een dagje naar Milaan en een dagje naar Rome gingen. Dat heeft natuurlijk te maken met het feit dat een wekker om 7.00u 2,5 uur later is dan een wekker om 4.30u, maar ook niet in de laatste plaats dat ‘naar huis gaan’ iets compleet anders is dan een dagje Rome of Milaan. Natuurlijk had ik zin in mijn eigen bed, mijn havermout en een goede internetverbinding, maar het idee dat mijn vakantie voorbij was, stemde me toch niet heel erg vrolijk.
