Als je me vorige week gevraagd had of ik dit ‘kwakje’ ooit met plezier zou eten, had ik je vierkant uitgelachen. De vergelijking met braaksel is snel gemaakt (sorry als jullie die vergelijking nog niet gezien hadden, ik wilde het echt niet voor jullie verpesten.. maar ik kan me niet voorstellen dat je die vergelijking zelf niet meteen maakte…).
In januari liep ik ondanks de sneeuw en vrieskou 160 kilometer. In februari was dat aantal kilometers gehalveerd, in maart liep ik slechts 36 kilometer. In april wist ik er 95 kilometer uit te slepen, terwijl ik deze maand pas 78 kilometer gelopen heb. Laten we het er op houden, dat ik de afgelopen maanden alles behalve goed getraind heb. Want ik liep niet alleen weinig kilometers, ik liep ook nog eens erg korte afstanden. 2,5 kilometer, 4 kilometer.. 5 vond ik veel, tegen 10 kilometer zag ik net zoveel op als ik een half jaar geleden tegen een marathon op zag. Na de dramatische halve marathon half maart heb ik nooit meer langer dan 10 kilometer gelopen.
Mijn verhaal is inmiddels volgens mij bij de meeste van jullie bekend. Tot mijn achttiende een vrijwel puistjesloos bestaan en op mijn negentiende ineens de ‘diagnose’ acné van de dermatoloog krijgen. Tientallen crèmes geprobeerd, een drie weken durende detox, meerdere keren aan de antibiotica gezeten, de pil geprobeerd, maar niets zorgde voor een rustige huid. Iedere keer als ik op mijn blog schreef ‘ik heb het onder controle’, zat ik binnen een week weer onder de onderhuidse rakkers en kleine rode bobbeltjes. Ik ben de afgelopen maanden dan ook erg voorzichtig geweest met uitspraken. Maar ik durf nu toch voorzichtig te zeggen, ik weet hoe ik mijn huid 90% van de tijd onder controle kan houden.
Hoe ik dat doe….
Afgelopen week las ik op een blog iets dat me aan het denken zette. ‘Ik bezit geen spullen, de spullen bezitten mij..’. En, sad but true, dit geldt ook voor mij.
Ik stop graag eten in mijn mond, vaak maakt het niet eens wat, als het maar eten is. Nou, dan kunnen we er maar beter iets gezond in stoppen, toch? Ik eet al jaren goji bessen, maar echt lekker vind ik ze niet. Vies ook zeker niet, maar lekker? Nee… zo zou ik het niet willen omschrijven. Wat ik wel als lekker zou omschrijven? Goji bessen met pure chocolade! Die verkochten ze vroeger bij de Vegetarische Slager van Renée Voltaire en sindsdien kan ik ervan dromen! Helaas wordt het merk niet meer verkocht bij de Vegaslager en ook niet ergens anders in Nederland.