Afgelopen zaterdag werd ik laat wakker. Of nou ja, erg laat werd ik niet wakker, ik denk dat het acht uur was? Maar mijn bed lag erg lekker en ik ben groot fan van mezelf nog 300 keer omdraaien en dat deed ik dus ook. Totdat mijn vriend op zijn iPad zag dat er een sneeuwbui aan zat te komen. Shit, ik moest nog hardlopen. Dat klinkt alsof het een straf was, nee, zo bedoel ik het niet, maar het stond wel op m’n to do list en als iets eenmaal op mijn to do list staat komt het er niet snel meer vanaf.

Dus ik sprong uit bed, trok mijn legging aan, jasje aan en GAAN! Toen ik buiten stond kwam ik er achter dat ik mijn handschoentjes vergeten was, maar dat maakte niet uit, dacht ik. Ik was nog geen twee minuten onderweg of de eerste vlokjes dwarrelden naar beneden, het duurde niet langs voordat de sneeuw tien keer harder naar beneden kwam. Of nou ja, naar beneden… De sneeuw kwam horizontaal. Ik kon alleen maar lachen en eigenlijk vond ik het best fijn. Ik zag geen hand voor ogen (de sneeuw zat namelijk IN mijn ogen), maar op de één of andere manier genoot ik ervan.

Bekijk bericht