De afgelopen weken doe ik er alles aan om niet ziek te worden. Niet dat ik normaal graag ziek zou worden, maar nu zou het zeg maar helemaal niet uitkomen. Ik ging vroeg naar bed, at veel fruit, slikte de nodige vitaminepillen en ging niet hardlopen in de regen. Daarnaast wilde ik natuurlijk ook geen blessure krijgen. Toen ik iets aan mijn scheenbeen voelde ben ik gelijk gestopt met rennen en ieder ander risico probeer ik ook te vermijden.
Iets waar ik niet aan gedacht heb.. BLAREN. Gistermiddag had ik een belangrijke afspraak en wilde ik er netjes uit zien, ik droeg dus pumps. Absoluut geen probleem, ik kon in de buurt parkeren en van vijf minuten wandelen in pumps kreeg ik geen blaren. Maar daarna ging ik gelijk door naar Haarlem, eerst om koffie te drinken bij Barista Ashley (en om alvast te beginnen met de opdracht), daarna naar Laura die een feestje georganiseerd had om haar masterdiploma te vieren. Ik voelde een blaar opkomen en dacht alleen maar, ach ja… wie mooi wilt zijn moet pijnlijden.
Totdat ik op de terugweg naar de auto me ineens weer herinnerde dat ik zondag de marathon loop. FUCK. Op mijn rechterhiel ziet inmiddels dus een grote rode open blaar en SHIT. Iemand toevallig tips om dit zo snel mogelijk te genezen? En hoe kan ik dit zondag het beste verbinden (want dit gaat zondag helaas nog niet volledig genezen zijn).
Heel toevallig werd er ’s middags bij mijn ouders (nog steeds mijn postadres) een pakketje voor me bezorgd. Een succeswens van CarePlus met daarbij een busje talkpoeder om blaren tijdens de wedstrijd te voorkomen. Super attent! Helaas had deze drol daar iets eerder aan moeten denken.
Verder wil ik jullie heel graag vertellen dat ik onwijs veel zin heb in zondag. Nee, echt. Ik heb er zin in. Ik heb er zelfs een beetje vertrouwen in? In mijn hoofd (slapend en dromend) ben ik al 10.000 keer over de finish gekomen. Het wordt tijd dat ik het nu ook daadwerkelijk ga doen.
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin
Nadat ik gisteren mijn eigen stukje las over het feit dat ik al zes dagen niet had hardgelopen, trok ik mijn hardloopschoenen aan en ging ik naar buiten. De echte regen was even gestopt, het miezerde alleen nog een klein beetje. Nou, daar ga ik niet dood van, dus hup gaan met die banaan!
Ik liep zeven kilometer en ECHT niet zo hard (gemiddelde van 11 kilometer per uur, terwijl ik ook wel met 12 kilometer gelopen heb), maar ik kwam thuis en ik was kapot. 42:7=6. ZONDAG MOET IK ZES KEER ZO VEEL LOPEN. Ergens in mijn achterhoofd wist ik ook wel dat een slechte generale, een fantastische repetitie is (en de meisjes van girlslove2run bevestigden dat nog even lief voor me). Maar toch hé.
Ergens denk ik te weten waar het door komt, die moeite met die zeven kilometer. Ik hou gewoon niet van korte afstanden. Als ik denk oh “even” zeven kilometer lopen of “even” tien kilometer lopen, dan denk ik dat ik daar zo mee klaar ben. Maar dat is niet zo, want 38 minuten of 55 minuten, dat is niet niets. Ga maar eens zo’n tijd in de trein zitten, dat is ook niet INEENS voorbij. Continu denk ik, ben ik er nu al, zijn we nu al bijna klaar? Heb ik serieus pas drie kilometer gelopen?!
Terwijl als ik een lange afstand loop, dan stel ik me daar helemaal op in. Dat is voor mij echt hardlopen. Ik zeg tegen mezelf, zo, en vandaag gaan we even 25 kilometer lopen. Jup, dat gaat lang duren, maar joh geniet er nu maar gewoon van. Ik loop dan veel rustiger, terwijl mijn daadwerkelijk tempo niet eens veel onderdoet voor het tempo van die zeven kilometer.
Ben ik de enige die dit heeft? Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen!
Overigens nog DRIE nachtjes tot de marathon, nu komt het wel schrikbarend dichtbij!
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin
