De laatste dag in Parijs vorige week liep net iets anders dan gepland. Het regende (bleh) en we moesten al om 12.00u ons appartement uit in plaats van 18.00u. Omdat we ons appartement via Wimdu geregeld hadden, was er geen receptie die onze koffers tot die tijd kon bewaren en dus liepen we al om 12.00u met onze koffers door Parijs. Maar niet alleen met onze koffers, we hadden allebei ook nog vier losse tassen aan onze armen bungelen. We probeerden een taxi te bellen, maar dat lukte niet. Uiteindelijk hebben we dus toch maar de metro getrotseerd met al onze bagage. Goed, het probleem met de bagage was vrij snel opgelost, toen we op het station de ruimte met kluisjes gevonden hadden was het probleem snel opgelost. Het waren niet zomaar kluisjes, maar een ruimte met kluisjes waar je pas komt als je door een complete vliegveld security-check geweest bent, knappe dief die daar je spullen ongemerkt kan stelen.
De rest van de dag hebben we lekker gegeten en de warenhuizen bezocht op de Boulevard Haussmann (LaFayette en Printemps). Alexandra kocht bijna een Alexander Wang tas, maar besloot toch voor de grijze variant te gaan (en die was op dat moment helaas niet in de winkel). Vervolgens hebben we ruzie gemaakt bij de apotheek (geen zin om op dit verhaal in te gaan, maar geloof me, zij hadden een grote fout gemaakt (Alex twee keer zoveel laten afrekenen) en ze legden het probleem aan onze kant neer. Niets maakt me bozer dan onrechtvaardigheid! Helaas hadden mijn boze woorden in het Engels weinig effect op de apothekers die er geen woord van verstonden, oh sprak ik nu maar vloeiend Frans…..
Omdat we onze dag niet helemaal wilden laten verpesten vonden we dat we toch een taartje bij Ladurée moesten gaan eten en toen we daarmee klaar waren, moesten we eigenlijk ook nog wel wat eten voordat we weer in de trein stapten. Dus haalden we nog snel een Happy Meal. Mijn iPhone App gaf aan dat het slechts 10 minuten met de metro naar het station was, maar eh… niet als je Annemerel en Alexandra heet, uiteindelijk hebben we er bijna drie kwartier over gedaan en die drie kwartier waren niet geheel stressloos, want onze Thalys was de laatste die die avond naar Nederland zou gaan en we moesten ook onze koffers nog halen.
Uiteindelijk kwamen we een kwartier voor vertrek van de Thalys op het station aan, toen moesten we nog heel het station (tijdens spitsuur) afrennen naar onze koffers en daarna moesten we nog naar de trein lopen (rennen). Uiteindelijk vertrok de trein 35 minuten later dan gepland en was alle stress voor niets. De trein vertrok niet alleen 35 minuten later, Alexandra en ik bleken ook niet naast elkaar te zitten en Alex’ plek was bezet. What the hell?
Ze dumpte haar spullen op mijn schoot (waar mijn eigen spullen ook stonden). Kun je je voorstellen? Net gestresst en gerend, helemaal bezweet. Zes tassen op schoot en nog helemaal dik in gepakt met sjaal en jas. Nadat ik ongeveer een kwartier in die benauwende positie gezeten heb liep Alex lachend en zwaaiend de trein uit. Huh??? Ik belde haar, maar haar telefoon werd niet opgenomen. Bleek? We moesten allemaal naar een andere trein, want onze trein was kapot. Maar ik had niet alleen mijn spullen, ik had ook die van haar.
De Nederlandse dames die om me heen zaten moeten mijn lichtelijke paniekaanval hebben opgemerkt, want ze vroegen meteen wat het probleem was en hielpen mij al onze spullen te verslepen naar de andere trein (Thank God!). Bij de andere trein trof ik Alex die helemaal vergeten was dat ze haar spullen bij mij gedumpt had, om ons stressniveau nog maar eens te benadrukken.
Maar toen we in de andere trein zaten was het nog niet over. In Brussel mochten we namelijk nogmaals overstappen op een andere trein, uiteindelijk kwamen we ruim een uur later op het station in Rotterdam aan.
Hoewel het niet de meest vlekkeloze reis was en de dag niet geheel stressloos was, was het toch een dag in Parijs en een dag in Parijs = een dag geluk, dus mij hoor je niet klagen. Ik bedoel, ik heb een taartje op bij Ladurée, dan kan je dag vanzelf toch al niet meer stuk?
Op naar mijn volgende Parijstrip over 3,5 week! Lucky me.
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin
Jeetje wat een stress zeg! Hopelijk heb je er ook nog een beetje van kunnen genieten. Jullie zien er mooi uit op die foto’s, leuke outfits :D
Stress, stress stress! Wel een geluk hoor dat die twee Nederlandse dames hielpen! En wat dat jullie de trein nog wel gehaald hebben. :) Ik kreeg wel een AAHW-CUTE gevoel bij die laatste foto. Wat een lief jongetje onder.
Wat een stress! Moet eerlijk zeggen dat Alexandra niet echt sympathiek overkomt in dit stukje, haha. Eerst dumpt ze haar spullen bij je en vervolgens loopt ze zonder je te halen de trein uit. Snap dat het een chaotische situatie was, maar ik zou op dat moment niet blij zijn met zo’n vriendin ;)
Heerlijk is Parijs, hoop er snel ook weer heen te kunnen, al is het maar voor een dagje.
Wat een verhaal zeg jeetje! Wat vervelend dat je zo vroeg je hotel al uit moest.. Gelukkig hebben jullie het over leeft hihi.
Ahhh wat een stress. Op een of andere manier trek je het wel aan, of niet haha? Ach, zo wordt het wel weer een heel avontuur.
Oh verschrikkelijk al dat gestress! Hoewel je daar achteraf vaak het hardst om lacht.
Ooh wat een verhaal, dat zou ook zeker iets voor mij zijn haha.
Och man wat een stress! Je zal wel helemaal kapot zijn geweest van het rennen en de zware tassen.. maar idd Parijs = Parijs, ook al moest je rennen met zware tassen.
Dat vind ik altijd een nadeel van het reizen, al die tassen! :p
Reizen komt altijd met een dosis stress! Hele leuke outfits van beide, ik vraag me af welke soort Nikes Alexandra op de foto aan heeft?
Wat een stress! Gelukkig is alles weer helemaal goed gekomen! -x
Met de trein reizen lijkt zo relaxt, oh je gaat zitten en je stapt uit op de plaats van bestemming, maar dat overstappen en gehaast om de trein te halen, brr!
Dit klinkt alsof ik zelf naar Parijs ben geweest.. Zoiets zou mij dus ook overkomen…
Wow, wat een verhaal. Ach, je moet het maar zo zien: je hebt in ieder geval iets bijzonders te vertellen thuis haha.
HAHAHAHAHA.
Oooh wat balen als je in een onrechtvaardige situatie terecht komt en je kunt je niet goed uitdrukken in de taal, frustrerend!
” Nadat ik ongeveer een kwartier in die benauwende positie gezeten heb liep Alex lachend en zwaaiend de trein uit. Huh??? ”
Fijne vriendin ;)
Haha zeker, we waren zo gestresst dat ze het vergeten was, had mij ook kunnen overkomen ;-)
Wat balen zeg van dat taal stukje, maar wat een beeldige foto’s
Kijk nu al uit naar mijn Parijs tripje over 40 dagen!
Over 3,5 week alweer!? Lucky you :) leuk stukje, maar idd vervelend dat je je op zo’n moment niet kan uitdrukken! Lijkt me heel frustrerend! xoxo
Hahah die laatste foto met dat jongetje onderaan, geweldig getimed!
Oh, heerlijk zo snel alweer!!
Ahhh high stress level! Gelukkig kwam het allemaal goed!
Wat een stress! Ik zou er helemaal chagrijnig van worden!
Jeetje, wat een helse reis! Ik vind dat zo vervelend als reizen niet verloopt zoals je had gepland!
Haha ik zou zulke stress echt niet aankunnen, fijn dat het goed gekomen is!
Damn wat een gestress, dat was bij mij dus nooit goed afgelopen haha.
Haha, wat een dag zeg! Fijn dat het goed gekomen is. :)
haha achja een dagje pech hoort erbij! En maakt dat je nog meer geniet van de dagen die wél goed verlopen;)
Wat zijn de volgende plannen voor in Parijs? En wat is de reden van bezoek (haha alsof je die nodig hebt;)?!
xoxo
Nadine