Postpartum hardlooplessen die ik geleerd heb

Het is inmiddels twee maanden geleden dat ik voor het eerst vijf kilometer achter elkaar liep sinds de bevalling. Of eigenlijk, het was de eerste keer sinds de zwangerschap (die eerste zes weken waarin ik nog wel gewoon kon hardlopen tel ik voor het gemak niet mee). Op 1 december liep ik vijf kilometer en nu, twee maanden verder, zijn we heel wat postpartum-PR’s verder, maar ik ben er nog láng niet (en dat is niet erg). Dingen die ik tot nu tijdens mijn comeback geleerd heb?

Iedereen is anders

Met stip op nummer één, iedereen is anders. Je moet je natuurlijk sowieso niet met andere hardlopers vergelijken, maar na een zwangerschap is dit wellicht nog wel belangrijker om te onthouden. Je kunt super fit zijn voor je zwangerschap en toch flink de tijd moeten nemen voor je herstel. Vier maanden na mijn bevalling zag ik een andere hardloopster die in dezelfde week als ik bevallen was alweer een marathon lopen in geen onverdienstelijke tijd, terwijl ik op dat moment net twee minuten achter elkaar kon hardlopen. Dan kan ik natuurlijk aan mezelf en mijn herstel gaan twijfelen, maar dat gaat mijn hardlopen niet helpen. Dus, de focus op mijn herstel en niet op de prestaties van een ander.

Krachttraining en Pilates zijn nog belangrijker

Zo’n kindje dat negen maanden in je lichaam groeit, dat is niet niks. Zo’n bevalling van 24 uur waarin je 2 uur lang dat kindje eruit probeert te persen gaat ook niet in je koude kleren zit. Voorheen kon ik vaak hele periodes ongestraft hardlopen zonder tussendoor aan krachttraining of Pilates te denken, maar dat stadium zijn we voorbij. Ik ben nu ruim zeven maanden postpartum en ben vier maanden geleden ‘goedgekeurd’ door de bekkenfysio, maar die bekkenbodem is een work in progress. Na een lange(re) intensieve(re) training heb ik bijvoorbeeld het gevoel dat ik niet echt druk op mijn blaas kan zetten. Ik lek geen urine, het doet geen pijn en na een uurtje voelt alles weer normaal, maar dit gevoel had ik na mijn bevalling niet. Ik merk dit vooral als ik een tijdje geen krachttraining gedaan heb. Ik merk ook dat ik dan sneller last van mijn rug krijg. Ik probeer nu drie keer per week iets van kracht- of Pilates te doen. Lukt vaker niet dan wel, maar ik weet dat dit het beste werkt voor mijn lichaam (ik doe het Postpartum-Fit programma van Sterkher en doe nog steeds de zwangerschapspilates van Fit Body Fresh Mind omdat mijn lichaam hier beter op reageert dan op ‘gewone’ Pilates.

Uithoudingsvermogen raak je sneller kwijt dan basissnelheid

Dit wist ik eigenlijk al wel, maar had ik nog nooit zo meegemaakt. Doordat ik veertien maanden geen cardio workouts gedaan heb, moest ik echt op nul beginnen wat betreft mijn uithoudingsvermogen. En ik ben er nog láng niet. Maar mijn basissnelheid is nagenoeg hetzelfde als voor mijn zwangerschap. Dat wil zeggen, ik kan prima een 200’tje op 3’40 tempo lopen, maar een half uur achter elkaar op 5’15 voelt echt als een flinke uitdaging (terwijl ik voorheen duurlopen van drie uur deed op dat tempo).

Rond je menstruatie kun je meer klachten krijgen

Voordat ik zwanger werd had ik in de week voor mijn menstruatie vaak een verminderde weerstand en kreeg ik veel last van acné. Die klachten heb ik tot nu toe niet, maar ik heb nu wel steeds de week voor mijn menstruatie veel last van mijn rug. Zoveel last dat ik niet in staat ben om hard te lopen. Dit kan met je hormoonhuishouding te maken hebben. Ik hoor ook van mensen dat ze tijdens hun menstruatie meer last krijgen van een verzakking. Voor mij is het dus zaak om rond mijn menstruatie extra goed op te letten en ik zou nu ook geen wedstrijd plannen de dagen voor mijn menstruatie.

Het is makkelijker om naar buiten te gaan als je weinig tijd hebt

Voor Philippa kon ik vaak zelf mijn dag indelen en maakte het niet uit hoe laat ik ging hardlopen, hierdoor stelde ik hardlopen regelmatig uit. En je weet, van uitstel komt afstel. Nu ik mijn dag niet meer zo vrij in kan delen omdat ik de zorg voor Philippa heb, sta ik vaak binnen een kwartier buiten. Ik weet namelijk, als ik nu niet ga, dan heb ik geen mogelijkheid meer om te gaan. Dit vind ik eigenlijk héél erg fijn.

Progressie is geen rechte lijn

In december maakte ik in korte tijd heel veel progressie, ik ging in een maand tijd van 5 naar 10 kilometer en liep iedere training ‘PR’s’. Heerlijk en zo motiverend. Januari was niet mijn maand om heel veel verschillende redenen (kiespijn, rugpijn, corona). Hierdoor kon ik niet goed trainen en de 15 kilometer die ik aan het eind van de maand graag had willen lopen, heb ik niet gelopen. Mijn progressie is dus wat gestagneerd en daar kun je natuurlijk super van balen, maar je kunt het ook gewoon accepteren en denken ‘volgende maand beter’. Twee jaar geleden had ik er waarschijnlijk super van gebaald, maar het moederschap maakt me gelukkig een stuk verstandiger en ik zie kleine overwinningen. In december liep ik bijvoorbeeld nog geen versnellingslopen, focuste ik me alleen nog maar op afstand/tijd en niet op snelheid. In januari voelde ik me – ondanks de malaise – wel meer een hardloper.

Doelen stellen is leuk maar flexibel zijn is leuker

Als ik mezelf als doel had gesteld om in maart een halve marathon in een bepaalde tijd te lopen, dan had ik afgelopen maand heel veel stress gehad. Vooral op de dagen dat ik niet kon lopen. Zo’n doel werkt motiverend, maar postpartum is er altijd kans op een (onaangename) verrassing. Mijn doel was om dit voorjaar een halve marathon te lopen. Geen tijd, geen datum (of nou ja, ik ben wel ingeschreven voor een halve marathon in New York maar de kans dat we daarheen gaan is zeer klein), gewoon een halve marathon in het voorjaar. En weet je, het voorjaar loopt officieel tot 21 juni, dan is Philippa gewoon alweer een jaar oud. Dat duurt gelukkig nog vierenhalve maand. ALLE tijd!

Tot zover mijn bevindingen van de afgelopen maanden. Heel benieuwd waar ik de komende twee maanden tegenaan loop. Benieuwd ook hoe jullie hardlopen postpartum hebben ervaren.

Liefs,
Annemerel