RACE: 1500

Het begon een beetje als een grapje. Die inschrijving voor de 1500. Ik bedoel, mijn favoriete afstand is bijna dertig keer zo lang en echt snelle benen zoals echte 1500 meter lopers hebben, die bezit ik niet. Maar goed, er werd een 1500 bij de club georganiseerd en het leek Tuur leuk als we met de hele groep hier aan deel zouden nemen. Dat vond ik zelf eigenlijk ook wel een leuk idee, maar dan zonder druk en tijdsdoel. Nou ja, je kent me waarschijnlijk langer dan vandaag…

1500 trainingen

In de twee weken voor de wedstrijd deden we op donderdagavond steeds specifieke 1500 meter trainingen. Bijvoorbeeld: 3x (500-400-300-200) op 1500 tempo. Of zoals vorige week donderdag: 2x (200-300-400-300-200). De 200’tjes gingen met twee vingers in mijn neus, die 300 wist ik ook nog wel te bolwerken, maar voor de 400 en 500 op mijn beoogde 1500 meter tempo (ja, er was ineens toch een tijdsdoel) moest ik keihard werken. Ik weet dat je in een wedstrijd altijd iets meer hebt, maar ik kon me gewoon niet voorstellen dat ik dat tempo 1500 meter lang vast kon houden.

To spike or not to spike (that was the question)

Als ik denk dat ik iets misschien niet aan kan, ga ik me vaak ook druk maken om andere factoren. Zo vond ik het ineens belangrijk om spikes te hebben, want die had iedereen, toch? Ik kon toch geen 1500 lopen zonder spikes. Dus op maandag ontving ik mijn eerste paar spikes. Pareltjes, van Nike. En omdat spikes echt goed om je voet moeten sluiten ook nog eens mega schattig, want het leek net alsof ik maat 39 heb (in plaats van 42). Je begrijpt dat het niet heel comfortabel zat. Tijdens mijn laatste training op dinsdag deed ik er twee 200’tjes op, de ene liep ik in 34.3 (record voor mij), de tweede in 35.9 (redelijk normaal als ik een beetje aanzet). Ook liep ik er – ter vergelijking – twee op VaporFly’s. Ze gingen allebei in 35.0. Voor Tuur was het een uitgemaakte zaak, ik ging op VaporFly’s. Maar ik twijfelde nog steeds, want zou ik dan niet de enige zonder spikes zijn. Ik app’te Susan en ook zij raadde me de VaporFly’s aan. En Susan kan het weten, want die heeft op zowel spikes als Vapies over de baan gelopen gevlogen.

Windkracht 6

Nou en, zou je misschien denken. Als jij er goed op loopt. Klopt. Maar zoals ik al zei, als ik twijfel over mijn eigen kunnen ga ik het vaak in andere dingen zoeken. Zo hield ik natuurlijk ook weer nauwlettend het weer in de gaten. Windkracht 6 werd er voor gisteravond voorspeld. Van de 100 start tot de finish (laatste 100 meter dus). Not cool. Tijdens het inlopen door de duinen voelde ik het duidelijk. De versnellingen met tegenwind voelden als beuken tegen de wind.

Laatste serie

Omdat ik geen zin had om door iedereen ingehaald te worden en als laatste in mijn serie te finishen, besloot ik me niet met een hele scherpe tijd in te schrijven. 5.30. Dat moest haalbaar zijn, maar liever wilde ik wel wat sneller. Het nadeel van die laatste serie was wel dat ik eerst zenuwen kon lijden tijdens de eerste vier series. Terwijl ik mijn warming-up deed, zag ik op de baan naast me de eerste series. Een trainingsgenootje was na haar race (derde serie) heel duidelijk, de 1500 was verschrikkelijk. Shit. Thanks Lisan, ik moet nog, en ik was al zenuwachtig.

De race

Mijn plan was om het eerste rondje achter de kopgroep te blijven hangen en er daarna voorbij te gaan. Maar de wind is zo stevig dat ik het niet aandurf. De 3000 van een paar weken geleden staat nog helder op mijn netvlies. Toen ging ik ook zelf op oorlogspad in plaats van dat ik in een groepje bleef hangen en toen werd ik in de laatste 800 meter door iedereen ingehaald. Dat wilde ik niet nog een keer meemaken. Dus ik bleef lekker midden in het groepje lopen. Maar toen ik na 800 meter dacht dat het weleens tijd werd om wat te gaan doen, was ik inmiddels zo ingesloten dat ik geen kant meer op kon. Shit. Nou ja, dan nog maar een rondje langer profiteren van de luwte door de groep en hopen dat ik er straks wel voorbij kan.

Nou, dat ging niet makkelijk, maar met 500 meter te gaan zag ik een van mijn trainingsgenootjes ontsnappen uit de groep en ik dacht, ik ga er ook maar gewoon om heen. Het was niet de kortste route, maar ja, 500 meter en ik had het gevoel dat ik nog heel veel over had. En dat bleek uiteindelijk ook wel uit mijn STRAVA-statistieken, ik liep de eerste 1000 in 3’43 (dat heb ik sneller in een training gelopen) en de laatste 500 liep ik met een gemiddeld tempo van 3’06. Voor het eerst had ik een echte eindsprint en wat voelde dat goed. De speaker op de baan hoorde ik verslag doen van mijn race ‘Annemerel is los, ze is helemaal los’ en dat moedigde mij ook weer aan om niet in te zakken.

Met nog honderd (tegenwind)meter te gaan richtte ik mijn ogen maar op een punt, de finish. De wedstrijd had geen 100 meter langer moeten zijn. Zo’n twee stappen voor de finish veranderden mijn benen ineens in twee blokken beton. Compleet geparkeerd. Maar ja, dan hoef je nog maar twee stappen, dus dat lukte nog net. 5.23. Iets langzamer dan ik gehoopt had (wilde graag onder de 5.20), maar wel een hele positieve ervaring rijker. Het voelt zo machtig als je na 1000 meter zo kan versnellen. Volgende keer hoop ik wel dat ik die eerste 1000 iets harder kan lopen en vanuit daar kan versnellen, dan is die eindtijd misschien ook iets mooier.

Een volgende keer ja…

Want wat begon als een grapje, is nu misschien wel iets geworden wat ik vaker wil doen…

Heb jij weleens een 1500 gelopen? Heb je tips voor een eventuele volgende race? 

Liefs,

Annemerel