Om twee uur schrik ik wakker. Hoe laat is het? Twee uur. OK. Ik mag nog drie uur verder slapen. Ik draai me om en sluit mijn ogen weer. Maar wat voel ik nu? Een rommelende maag? Dat kan niet? Ik open een pak bananenpancakes dat naast mijn bed ligt en prop er twee naar binnen. Nu is niet het moment om hongersignalen te negeren. Een kwartiertje later slaap ik weer.
Als ik om vijf uur door de wekker gewekt word stel ik mezelf dezelfde vraag als altijd op de ochtend voor een marathon. Waarom doe ik dit? Vrijwillig? Het kost me een keer snoozen om deze vraag voor mezelf te kunnen beantwoorden en de weg naar de badkamer te vinden. Eerst maar eens een lekkere warme douche om wakker te worden. Ik neem het pak pancakes dat nog open naast mijn bed ligt mee de badkamer in en terwijl ik onder de douche sta werk ik nog twee pancakes naar binnen.
Normaal gesproken vind ik eten heel erg leuk, maar op zo’n ochtend voor de marathon is het vooral een uitdaging. Je wil zoveel mogelijk koolhydraten binnenkrijgen, maar tegelijkertijd wil je geen dingen eten waar je last van kunt krijgen. Nu krijg ik van vrijwel alles last, op pancakes na. Maar eigenlijk ben ik er na twee van die zoete dingen wel klaar mee, alleen kun je daar natuurlijk geen marathon op lopen. Na zo’n zes pancakes (=70 gram koolhydraten) kan ik echt geen pancake meer zien. Maar ook dit is dus niet genoeg om een marathon te lopen. Gelukkig zitten er in de smoothie die ik een dag eerder op het station gekocht heb ook 45 gram koolhydraten, dat brengt de teller op 115. Ik neem nog een banaan (23 gram koolhydraten) en stop nog een banaan in mijn tas. Dat brengt mij op een totaal van ruim 160 gram koolhydraten. Hier moet ik het maar mee doen.
We vertrekken pas om kwart voor acht met de groep van TUI Sports naar het startgebied en dat betekent dat ik bijna drie uur in mijn hotelkamer heb. Drie uur om in mijn eentje volledig in de stress te raken over van alles en nog wat. Mijn buik is weer lekker op dreef en ik besluit om twee imodium te nemen, zodat ik zeker weet dat ik tijdens het lopen niet naar het toilet hoef. Het maakt me op dat moment niet uit dat ik hierdoor misschien drie dagen niet naar het toilet kan. Ik heb niet zo hard getraind om halverwege de marathon op een dixi te eindigen.
Mijn zenuwen verdwijnen voor het grootste gedeelte als ik met de groep van TUI Sports naar de start wandel. Soms kan het heel fijn zijn om even niet alleen met jezelf te zijn. Ik start in hetzelfde startvak als Japke en we besluiten voor de start samen te blijven, maar een paar minuten voor de start onze wegen te scheiden zodat we niet in de verleiding komen om samen te lopen. We lopen namelijk allebei liever op ons eigen tempo. Ik moet natuurlijk al meteen weer naar het toilet en kan me herinneren dat er in 2015 geen dixi’s in het startvak aanwezig waren waardoor ik de hele marathon met een volle blaas gelopen heb. Maar Japke verzekerd me ervan dat die dixi’s er dit jaar wel zijn. Zij was gisteren wel braaf bij de TUI bijeenkomst aanwezig waar ze dit soort (redelijk belangrijke!) informatie gehoord heeft. Ik lag toen in bed met Netflix. En Japke kreeg gelijk er waren inderdaad dixi’s in het startvak en die waren inderdaad super rustig. Fijn. Want weer een marathon met een volle blaas lopen zag ik niet echt zitten.
Het wachten in het startvak duurt lang. We gaan er even bij zitten. Maar staan al snel weer op. Te onrustig. Nog tien minuten, ik trek mijn trui uit, nog vijf minuten ik begin te beseffen dat ik straks toch echt minstens drieënhalf uur moet gaan lopen. Mijn hemel. Nogmaals: waarom wilde ik dit ook al weer? De elite lopers worden voorgesteld. Bekele, Kipsang, Kipchoge, een luid applaus vanuit het publiek volgt. Kippenvel over mijn hele lichaam. Nog dertig seconden, een spannend muziekje wordt ingezet. Dit is het moment waarop ze bij Amerikaanse marathons het volkslied spelen. Ik weet eigenlijk niet waarom ze dat hier in Berlijn achterwege laten.
Om klokslag kwart over negen gaat het startschot. Het duurt dan nog vijf minuten voordat ik over de start ga. Langzaam komen we in beweging en komen we dichterbij de startmatten. Ik pak nog snel even mijn iPhone om een kort fragment te filmen en berg hem dan echt goed op. Let’s do this. Ik geniet van mijn laatste wandelpassen en begin een paar meter voor de start een sukkeldrafje. Wanneer ik de start passeer zet ik mijn horloge aan en zet ik het volume van mijn iPod harder. Ik kom als vanzelf in een trance terecht.
De eerste kilometers komen er steeds herinneringen terug uit 2015. Van het parcours van de marathon kon ik na mijn Berlijn Marathon twee jaar geleden vrijwel niets meer herinneren. Het is een grote vlek. Maar nu ik weer dezelfde route loop komen de herinneringen eindelijk terug. Het is bijna een soort therapie. Ik loop lekker, tik mijn kilometers weg met een pace van rond de 4’55. Ik heb niet het gevoel dat ik intensief aan het lopen ben, mijn benen gaan als vanzelf. De kilometertijden verschillen slechts enkele seconden van elkaar. Ik loop ontzettend constant. Dit gaat goed.
Zo loop ik eigenlijk 25 kilometer lang. Onderweg spot ik verschillende bekenden en iedere keer geven ze me weer even een extra shot energie. Dit zijn de enige momenten waarop ik even sneller loop, de adrenaline van een bekende tegenkomen werkt als een powershot. Ik vraag me af hoe hard ik een marathon zou kunnen lopen als het hele parcours 42 kilometer lang vol zou staan met bekende gezichten. Ik weet niet of ik mezelf dan te vroeg zou opbranden of dat ik dan gewoon echt 42 kilometer lang zou vliegen als een Duracel-konijn.
Als ik het halve marathonpunt passeer denk ik niet ‘mijn hemel ik moet deze afstand gewoon nog een keer lopen’ ik denk, yes, dit gaat lekker, ik kan op dit tempo nog wel uren doorgaan, misschien moet ik toch maar eens ultramarathons gaan overwegen.
Het enige probleempje dat ik die eerste 25 kilometer heb is de groep marathonlopers die achter het 3.30 ballonnetje loopt. We lopen al vanaf de eerste kilometer precies hetzelfde tempo en ik voel me gevangen in deze groep. De groep is superdruk en ik voel continu voeten tegen mijn enkels, ellebogen tegen mijn armen en ik krijg zelfs een venijnige elleboog in mijn zij. Not cool. Ik heb echt een beetje ruimte nodig, want dit begint steeds meer te irriteren. Niet alleen het lichamelijk contact (en de angst dat straks echt eentje me neerhaalt, de weg is super glad door de regen), maar ook de lichaamsgeuren van verschillende mannen. Ik rook in het startvak al luchten die ik liever niet geroken had, maar het wordt er niet echt beter op naarmate de kilometers wegtikken. Als ik weer eens ‘gevangen’ zit achter zo’n walm moet ik echt mijn best doen om niet super geïrriteerd weg te sprinten. Maar dat zou uiteindelijk veel te veel energie kosten. Ik snap het niet, douchen die mensen niet? Wassen ze hun kleding niet? Wat eten deze mensen? Ik ruik na 42 kilometer hardlopen ook niet naar bloemetjes, maar sommige mannen (ja sorry het zijn echt altijd mannen) ruiken gewoon echt alsof ze meegedaan hebben aan een 30-dagen-niet-douchen-challenge.
Op 20 kilometer denk ik de 3.30 groep te slim af te zijn, ik sla een waterstop over en passeer de ballonnetjes. Het voelt als een overwinning. Maar na een paar kilometer wordt het toch ineens weer heel druk om me heen en blijk ik weer bijgehaald te zijn door de groep. Oh my lord NEE. Men is er in de afgelopen kilometers ook niet echt beter op gaan ruiken. Volgens mij ben ik tijdens het hardlopen nog gevoeliger voor luchtjes. Zijn er meer mensen die dit hebben?
Maar na een paar kilometer scheiden onze wegen weer en dit keer is het voorgoed. Er begint namelijk iets te rommelen in mijn buik en hoewel ik het gerommel eerst nog probeer te negeren, heeft dit toch zijn weerslag op mijn snelheid. Op dertig kilometer moet ik concluderen dat mijn buik toch echt pijn doet. Ik hoop dan nog de laatste twaalf kilometer met mijn kiezen op elkaar te kunnen volbrengen. Maar met iedere pas die ik zet wordt er meer druk op mijn sluitspier uitgeoefend. Het begint mijn manier van lopen te beïnvloeden omdat ik gewoon echt pijn heb.
Op 34 kilometer maak ik eindelijk voor mezelf de beslissing dat ik naar de eerste de beste dixi langs het parcours ga. Het duurt dan nog ruim tweeënhalve kilometer voordat ik een dixi tegenkom. Voor mijn gevoel zit ik uren op het toilet, maar als ik later mijn kilometertijden terugkijk zie ik dat ik over kilometer 37 ‘slechts’ 7 minuten gedaan heb. Dat is dus inclusief toiletbezoek én een kleine detour. Na mijn dixi-stop loop ik namelijk ook nog een stukje in tegengestelde richting op het parcours omdat ik zojuist een waterstop voorbij ben gelopen en ik ineens ontzettende dorst heb. Ik denk dat al die toiletbezoekjes van de afgelopen maanden tijdens mijn trainingen ervoor hebben gezorgd dat ik echt mega snel ben geworden in pitsstops. Geluk bij een ongeluk.
De laatste zes kilometer zijn lastig. Mijn benen zijn zwaar geworden nadat ze even rust gehad hebben, ik ben mijn ritme kwijt. Daarnaast is het ook een mentaal dingetje. Voordat ik buikpijn kreeg liep ik op een schema van 3.30u, ik had een mooie marge om uiteindelijk toch nog 3.35u te lopen. Maar na mijn stop lijkt dat doel onhaalbaar en met het verdwijnen van dat doel wordt het ineens wel heel lastig om door die zware benen heen te lopen. Want waar doe ik het nu nog voor. Ik pak mijn telefoon en stuur Roos een berichtje dat ik een dixi-stop heb moeten maken en dat ik het niet meer zie zitten. Ik zal de precieze bewoording van mijn berichtjes even achterwege laten, daar wordt niemand vrolijk van. Haha. Ik app een tijdje met Roos terwijl ik rustig doorhobbel. Ze vertelt me dat mijn tijd niet getrackt wordt in de App. Op dat moment zie ik dat niet meteen als een probleem. Die app zal wel problemen hebben, straks krijg ik gewoon mijn eindtijd.
Als ik de 40 kilometer passeer en ik zie dat ik mogelijk nog onder de 3.40u kan finishen gaat er een knop om. Dat klinkt ook nog wel acceptabel. De laatste meters leg ik in iets dat op een sprint moet lijken af terwijl Liquido’s Narcotic zo hard door de speakers schalt dat het zelfs mijn eigen muziek op mijn iPod overstemt. Ik besluit dat Narcotic dan ook maar mijn finishnummer moet worden. Toch nog overal kippenvel. Ik heb een nieuwe powersong gevonden. Bij dit nummer zal ik voortaan altijd aan de Berlijn Marathon van 2017 denken. Net zoals ik bij Hall of Fame van The Script altijd denk aan Amsterdam 2012 en bij Sweat van David Guetta en Snoop Dogg aan New York City 2013.
Ik loop over de finishmatten en druk mijn Garmin uit. Een gevoel van ontlading overvalt me. Mijn benen zijn redelijk blij dat ze even niet meer verder hoeven. Met mijn medaille om mijn nek bel ik mijn ouders en zusje, ze zijn trots op me en ik ben ook best wel een beetje blij. Het was niet waar ik in eerste instantie voor kwam, maar met 3.39.42 mag ik – zeker onder deze omstandigheden – zeker tevreden zijn. Dat ik er toch nog wat van geprobeerd heb te maken, ook al wist ik in de laatste vijf kilometer dat ik mijn doel niet meer ging halen, reken ik als een mentale overwinning.
En het blijkt maar goed te zijn dat ik geen megavet PR gelopen heb, want het tracken van mijn tijd lukte niet alleen tijdens de marathon niet, ik sta ook niet in de uitslagen. Volgens het systeem ben ik niet eens van start gegaan. Hoe dan? Van een marathonorganisatie zoals Berlijn verwacht je dit soort fouten toch niet? Hopelijk kan dit nog opgelost worden met de organisatie en anders is het ook niet het einde van de wereld, maar het blijft wel een beetje jammer natuurlijk.
Ik moet bekennen dat zondagmiddag de teleurstelling over de marathon wel een klein beetje overheerste. Ondanks dat ik vlak na de marathon nog trots was op mijn mentale overwinning en het feit dat ik met 3.39 toch nog mijn tweede marathontijd ooit gelopen had. Ik was compleet leeg en er was geen adrenaline om dat gat op te vullen. Toen mijn Garmin ook nog eens crashte terwijl ik mijn run probeerde te uploaden was ik er helemaal klaar mee. Tranen. En toen ik een paar uur later op het station het perron voor mijn metro richting de finishersparty van TUI niet kon vinden waren ze daar weer. Na die 42 kilometer was de kracht vinden om mezelf te vermannen gewoon niet meer mogelijk. Ik was helemaal klaar.
Maar ook al verliep het allemaal niet helemaal zoals ik gehoopt had en was ik gistermiddag vooral teleurgesteld, nu, ruim 24 uur later in de trein van Berlijn naar huis krijg ik het gevoel dat ik vlak na de finish had weer terug. Ik heb toch maar mooi gedaan, onder niet ideale omstandigheden. Ik baal van het darmprobleempje dat inmiddels toch wel echt een volwaardig probleem aan het worden is in plaats van een ‘probleempje’. Maar ik ben uiteindelijk toch best tevreden met hoe ik hiermee om ben gegaan. En hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze binnen 365 dagen vier World Major Marathons hebben gelopen? Nou, ik na dit weekend dus wel. En over 40 dagen loop ik er weer eentje.
NEW YORK HERE I COME!
Maar nu eerst: Herstellen.
Nogmaals dank voor al het medeleven van de afgelopen dagen, jullie maken iedere marathonervaring extra bijzonder. Dankjewel.
Hierbij wil ik ook TUI Sports bedanken voor de mooie reis en de fantastische begeleiding; Rob, Dannis & Bart, dankjewel. Ik kan niet wachten om straks weer met jullie (& #teamannemerelrunsnyc2017 natuurlijk) naar New York te gaan.
Liefs,
Annemerel
Wauw! Wat een prestatie. Ik kan me voorstellen dat het gevoel van teleurstelling eerste overheersde. Maar zoals je zelf zegt, je hebt het wel mooi gedaan!!
Erg jammer dat het trackingsysteem niet werkte, ik zat – net als anderen – helemaal klaar om je te volgen! Hopelijk komt er een goede oplossing.
Heel veel succes met de voorbereidingen voor New York!
Goed dat nu toch het positieve gevoel overheerst! Echt onwijs knap, de prestatie die je hebt neergezet :) En ik heb dat ook, dat ik voor m’n gevoel nog beter ruik als ik aan ’t hardlopen ben. Ik ruik echt van iedereen die langsfiets ofzo meteen het parfum heel sterk (maar beter parfum dan iets anders… )
Een hele dikke proficiat met deze schitterende prestatie! Jij bent echt een inspiratie…. over 2 weken sta ik als alles goed verloopt zelf aan de start van m’n eerste marathon #nualstressss.
En wat je darmen betreft: ik zou echt dat bietensap eens achterwege laten (werkt als een rode lap op mijn darmen-:))!
Wauw… topper die jij bent en je gaat maar door met trainen en die marathons…..
Sterkte Xoxo
Je heb hem toch maar uitgelopen!
Dat kan niet zomaar iedereen zeggen vergeet dat niet!
En hoe gaan de komende 40 dagen er uitzien?
Je boek prestatie natuurlijk wat heeeel gaaf is!
Ik denk dat ondanks dat je langs een dixi moest echt een geweldig goede marathon heb gelopen! Succes met je herstel en de verdere voorbereiding richting New York.
Ik merk zelf ook altijd dat ik geuren slecht kan waarderen tijdens het hardlopen, dan met name parfum en zweet dat ik verschrikkelijk vind.
Topper! Super goed zeg! En ja…ik herken dat van die geuren heel goed..haha zo vies soms. Heel veel succes met herstellen en de voorbereidingen voor New York! Ik ben er zelf na Berlijn even klaar mee (Zo denk ik er nu in ieder geval nog over ;))
Het is toch altijd weer een hele prestatie om die marathon uit te lopen! Ook al heb je stiekem je doel niet gehaald, je hebt tóch jezelf overwonnen.
Fijn verslag ook. Ik vond het erg herkenbaar, en nu heb ik ook weer de kriebels om me in te schrijven voor een marathon. Ik zit te denken aan Parijs…
Wauw, wat super goed gedaan! Heel erg jammer van de dixi maar daar is niks aan te doen. Hopelijk kun je snel een oplossing vinden voor het darmprobleempje. En heel veel succes met het trainen voor NY!
Fijn dat dat positieve gevoel weer terug komt, inderdaad een hele mooie presentatie!
Super gedaan ondanks de sanitaire stop! Je bent echt een van mijn grootste motivatie/inspiratiebronnen. Die darmproblemen komen me helaas heel bekend voor.. En het probleem met de geurtjes ook, ik vraag me ook altijd af waarom?!
Ik vind dat je een heel goede marathon hebt gelopen! Zelf denk je altijd ‘ja maar …. ‘. Dat het volkslied niet gespeeld wordt heeft ongetwijfeld te maken met het niet al te mooie verleden van Duitsland. Daar wordt in Duitsland nog steeds heel zwaar over gedacht. Leuk al je beelden van Berlijn te zien! Hoop dat je doorgaat met vloggen in 2018!
Problemen met de darmen… Het overkomt de besten. Dit is gewoon een Tom Dumoulinnetje! En wat gebeurde daarna? HIJ WON DE GIRO. Dus ik zou zeggen, op naar NY!
Veel succes met herstellen. :)
Ach ja, stinkende mensen. Ik ruik ook veel beter tijdens het lopen. Ik had er laatst een, ook een man, die bij kilometer 2 al mega naar zweet stonk. Dat zijn mensen die na het sporten hun kleding nat in de wasmand gooien en de zweetbacteriën lekker laten broeden. Met als gevolg dat het shirt voor altijd stinkt. Die shirts moeten ze eigenlijk gewoon weg gooien. Bah.
New York gaat je nieuwe PR worden! Ik voel het!
Met kippenvel je marathonverhaal gelezen Annemerel, je bent écht een topper!
Misschien is het een idee om gewoon eens simpele witte bolletjes met jam te eten als ontbijt? Ook veel koolhydraten, wit brood is beter voor je darmen dan bruin, en het eet voor mij altijd wel lekker weg. :)
Blijft een topprestaties gezien je darmproblemen, mag je echt wel trots op zijn!
Respect hoor! En balen van het gedoe met je darmen elke keer. Zou daar toch eens wat dieper induiken.
Zojuist ingeschreven voor de marathon van Rotterdam, eigenlijk ook wel vanwege jouw vlogs over de marathon van Berlijn. Ik verdraag de gewone pannenkoeken ook niet altijd, bij havermoutpannenkoeken heb ik tot nu toe geen buikklachten van gekregen. Misschien is dat het proberen waard.
WoW wat een verhaal….je schrijft zo beeldend heerlijk love it…. ik kan mij goed voorstellen dat je niet euforisch bent na de finish maar f**cking goed gedaan echt…..misschien toch een iets andere eet voorbereiding…? Wit brood met jam….wat dat wat jij weggewerkt hebt is echt veel toch. ..? Maar goed wat klets ik dan ik heb veel minder ervaring…..ik wacht inmiddels met smart op je boek….;-) op naar New York. …wilde dat ik mee kon….. ?je mag trots zijn….
Wow, super goed! Vooral je mentaal is het altijd lastig als je ziet dat je je doel niet meer kunt bereiken. Ken ik van de danswedstrijden. Een aantal jaren terug in Berlijn (grootste Duitse stijldans wedstrijd) stonden wij in de finale van onze klasse. Na de eerste dans zag ik al dat we voor die dans de vrijfde plek hadden gekregen (van 6 in de finale) met nog vier te gaan. Ik vond het toen super moeilijk om nog helemaal mijn best te doen omdat ik gewoon wist dat ik mijn doel (onder de eerste drie) nog maar super moeilijk zou kunnen bereiken.
Een marathon is altijd een verwarrende verzameling van emoties, dat heb je goed gevat in deze lange blog! Mooi! Ik moest vooral lachen om de 30-dagen niet douchen challenge en de beschrijving van de worsteling met je sluitspier haha!
Het kwam deze keer nog minder vanzelf dan normaal bij een marathon, knap hoe je daarvoor gevochten hebt.
Hi Annemerel,
Ik vind het hoe dan ook een topprestatie. Heel leuk om te lezen dat wij ongeveer dezelfde marathon hebben gelopen, van de stinkende mannen tot aan de dixiestop op km 37 (maar dan op andere tempo’s uiteraard). Ik irriteerde me ook echt dood aan sommige mensen; mensen die echt met een piepende ademhaling maast me gingen rennen, mannen die om de 30 seconde hun snot ophaalde, of mannen die elke paar meter aan het hoesten waren. En ja, ook de dixiepauze was stom, maar wat een opluchting daarna! Zo te lezen heb ik er alleen wel heel veel meer van kunnen genieten dan jij. Het was mijn eerste en ik liep hem in 4,5 uur (ik had op een uur langer gerekend) en ik heb het geen moment zwaar gehad. Soms is het gewoon goed om je tijd los te laten en te genieten van het feit dat je dit gewoon doet. Je gaat vast en zeker knallen in New York! Heel veel succes met de laatste weken.
Liefs,
Veronique
Hoi Annemerel,
Leuk om samen met jou naar het startvak te hebben gelopen! Ik lees nu je verhaal dat jouw chip blijkbaar niet gekoppeld was, wat balen zeg.
Je hebt heel goed gelopen, al vind je zelf altijd dat het misschien beter had gekund.
Maar je hebt altijd met de dingen eromheen te dealen.
Succes de komende weken met de voorbereidingen naar NY!
Groetjes Martine
Wat kan jij trots zijn op jezelf! Helaas geen PR maar, wel applaus voor je doorzettingsvermogen.
Ik hoop dat er een oplossing gevonden gaat worden voor je darmprobleem. Ik weet helaas ook hoe het voelt, maar met die paar kilometertjes van mij gaat het nog wel op een lege maag. ;)
Lag echt in een deuk om de omschrijving van je mede marathonlopers. Hilarisch, maar wel heel vervelend lijkt mij.
s6 met herstellen, op naar New York!
Ook al ken jij mij niet, ik heb toch het gevoel dat ik jou wel ken. Ik heb voor je geduimd zondag, en ben super trots op je! You go girl!
Ik snap je ’teleurstelling’ maar hoop dat je niet vergeet dat 3.39 alsnog een onwijs goede tijd is en dat het die eerste 25 kilometer zo onwijs lekker ging en je jezelf daarna ook nog mentaal hebt weten te motiveren! Denk dat je na twee keer Berlijn nu ook wel kan concluderen dat het een heel geschikt parcours is voor eventuele PR’s. Wel heeel erg stom dat je niet getrackt werd!
Hoi,
Ik vind het echt een topprestatie!
Ik zag in je vlogs dat je de laatste dagen voor je marathon veel Thaise gerechten hebt gegeten. Ik krijg zelf altijd erg veel buikpijn van de koolsoorten, sla en de vele kruiden die er gebruikt worden in de gerechten. Is het niet een idee om 3/4 dagen voor je marathon wat eten te nemen waar je buik rustig van wordt/blijft? Iets minder groente en meer ‘saai en simpel’ eten. Misschien werkt dit, want toen ik je blog zag van vrijdag en zaterdag dacht ik ojee, waarom ga je deze groentesoorten eten als je een gevoelige maag hebt? Misschien kun je daar iets mee proberen de volgende keer?
Hoi Annemerel,
Als eerste wil ik gewoon zeggen dat het een topprestatie van je is! Ik volg je alweer 4 jaar en ben iedere keer weer super onder de indruk van je marathontijden en alles wat je doet.
Echter, wat Saffira zegt is ook hetgeen dat ik wilde achterlaten. Aangezien je niet heel erg houdt van koken zie ik in je vlogs dat je regelmatig eten afhaalt of laat brengen, ook op dagen voor lange duurlopen of de marathon. Juist van dat Thaise/Aziatische eten met veel kruiden heeft veel effect op de darmen (in ieder geval wel op de mijne). Wat veel mensen niet weten, is dat er ook vaak liters wokolie aan te pas komen bij dat soort maaltijden. Olie die je wil vermijden. Ook rundvlees kan en boosdoener zijn (ik weet dat je weinig vlees eet, dus denk niet dat het daar aaan ligt, maar wilde het wel gezegd hebben). Misschien een keer voor de marathon wat meer simpel eten maken en eten? Bijv vegetarische spaghetti of krieltjes met boontjes en witvis, risotto? Of maak een paar simpele gerechten om eens uit te proberen, bijvoorbeeld van chickslovefood. Duurt maar een half uurtje om te maken ne je hebt zelf iets vers en eigengekookt op tafel :) en sowieso met minder kruiden en vet dan eten dat je bestelt.
Ik hoop heeeel erg dat ik nu niet al te belerend of zeurderig overkom. Want ik lees je blog iedere dag met veel plezier en zie je echt als een inspiratiebron. Ik wil je juist helpen en als ‘saai’ eten, zoals Saffira het zegt, de oplossing is, dan is dat super natuurlijk.
Een beetje laat met lezen, maar wauw wat een prestatie weer! En hoe vet om vier World Major Marathons te lopen in een jaar tijd? En om straks NY nog even binnen te knallen? Daar droom ik vooralsnog alleen nog van ;) Gefeliciteerd en hoop dat je er toch een beetje van kunt genieten als je het darmleed vergeten bent xx
Wat goed zeg, mooie prestatie en 4 Majors in een jaar met NY nog in het vooruitzicht! Petje af!
Ik lees jouw blog al jaren maar de laatste 1,5 jaar wat minder omdat ik vanwege zwangerschap en daarna bekkeninstabliliteit niet kon hardlopen en ik alleen maar stikjaloers was! Maar ik ga zachtjes aan weer beginnen met opbouwen en jouw blog is heerlijk als inspiratie. Nogmaals wat een prestatie, ik ben erg benieuwd hoe het dit jaar verloopt in NY, heel veel success met de laatste voorbereidingen!
Ik loop wat achter in je posts, dus ga snel de volgende lezen!