RACE: De eerste van 2019, Ruitenburg Halve Marathon Maassluis

Foto: Carry Wilmink

De voorbereiding was niet ideaal. Na Málaga (inmiddels zes weken geleden) heb ik geen echte tempo-trainingen meer gedaan. Al weken heb ik last van terugkerende migraine en hoewel het vorige week goed leek te gaan, werd ik zondagochtend weer wakker met een dreunend gevoel achter mijn ogen, maakte een pannenkoek me al misselijk en moest ik meerdere keren naar het toilet voor dingen die ik liever eigenlijk niet doe. Ik wilde eigenlijk niet eens gaan inlopen, maar ik had net met veel bombarie een dag eerder op Instagram aangekondigd dat ik de halve marathon in Maassluis zou gaan lopen. Daar komt nog bij dat een groot aantal van mijn trainingsmaatjes én mijn vader ook naar Maassluis af zouden reizen voor de wedstrijd. Voor mijn gevoel kon ik de wedstrijd niet niet-lopen.

Tijdens het loslopen drie uur voor de start voelde ik mezelf niet heel veel sterker worden. Maar ik kon in ieder geval lopen zonder mijn eten eruit te gooien, dus dat was mooi. De hoofdpijn was gelukkig iets gezakt en een Imodium had er voor gezorgd dat ik niet meer naar het toilet hoefde. In de auto onderweg naar Maassluis dacht ik nog steeds ‘waarom doe ik mezelf dit aan’, maar dit had meer te maken met ordinaire zenuwen dan een migraine-aanval.

Vijftig minuten voor de start deed ik nog een korte warming-up met mijn trainingsmaatjes. Drieënhalve kilometer liepen we warm en warm kreeg ik het uiteindelijk ook echt. Ik liep al te zwoegen op een tempo dat ongeveer een minuut per kilometer boven mijn beoogde wedstrijdtempo lag. Dit gaf niet heel veel zekerheid. Toen ik een kwartier voor de wedstrijd naar het toilet wilde, trof ik daar natuurlijk weer veertig voor me aan, dus besloot ik me volle blaas richting de start te lopen met het idee om de bosjes nog even in te duiken. Van dat laatste zag ik uiteindelijk toch maar af toen ik de hoeveelheid mensen langs de kant zag staan. Gelukkig hoefde ik ook weer niet ‘zo’ nodig.

Goed. De start. Ik start redelijk vooraan. De vijf, de tien en de halve starten tegelijk. Dat betekent dat de start redelijk hard gaat en de eerste vijfhonderd meter word ik meegesleept door de menigte. Het voelt super easy, maar als ik na vijfhonderd meter nog steeds slechts tien meter achter een trainingsmaatje loop dat voor 18 minuten op de 5 gaat, besluit ik toch maar even een blik op mijn horloge te werpen. Oeps. Ja, ik loop dus met een pace van 3’45. Dit tempo moet ik zo snel mogelijk laten zakken, want ik moet nog 42 keer 500 meter lopen voordat ik bij de finish ben en dat ga ik op dit tempo niet redden, ook al voelt het nu misschien best wel easy.

Kilometer 1 – 3

De eerste kilometer klokte ik in 3’55, de tweede in 4’07, de derde 4’14. Dit lag allemaal vér onder mijn beoogde tempo van 4’25. Als ik met een pace van 4’25 zou lopen, zou ik mijn ‘onofficiele’ halve marathontijd verbeteren. Die onofficiele halve marathontijd liep ik als doorkomst tijdens de Málaga Marathon en was een tijd van 1:32.52. Mijn ‘officiele’ halve marathontijd staat op 1:35.16, in het geval dat 4’25 niet zou lukken, zou ik proberen om in ieder geval die tijd aan te vallen (daarvoor moest ik lopen met een pace sneller dan 4’30 per kilometer). Maar die eerste kilometers loop ik zo makkelijk en mijn hartslag is zo laag, dat ik me nog niet zo heel veel zorgen maak over het feit dat ik veel te hard loop.

Kilometer 4 – 5

Zo laag als mijn hartslag in de eerste drie kilometers was, zo hoog is die vanaf kilometer 4. Hij schiet meteen over mijn drempel en dat voel ik. Ik voel dat dit een lange rit gaat worden, maar ik probeer het positief in te zien. Het weer is fantastisch, ik weet dat ik een halve marathon qua afstand kan lopen en als ik het tempo iets laat zakken, zakt mijn hartslag vast ook wel.

Kilometer 6 – 7 

Het vijf kilometerpunt kom ik door in 20.46, slechts een minuut boven mijn 5 kilometer PR. Ik heb mijn tempo dan al wat laten zakken, mijn hartslag zakt echter niet. Ik probeer mijn ritme en rust te vinden achter een groepje mannen die met 4’25 lopen en vertel mezelf ‘in Málaga heb je van kilometer 18 tot 42,2 ruim 24 kilometer moeten zwoegen, dat heb je ook overleefd, je hoeft nu nog maar een kilometer of 16. Maar mijn bil (een aanhoudende irritatie) begint steeds meer te irriteren en als ik op het 7-kilometerpunt kom en de afslag voor de 10 kilometer zie, schiet het even door mijn hoofd om af te slaan en er een 10 kilometer van te maken. Dit is echter mijn eer te na en ik besluit toch maar door te lopen. Of het nu een PR wordt of niet, ik kan deze afstand gewoon lopen.

Kilometer 8 – 17

In mijn hoofd heb ik een (snelle) duurloop van deze wedstrijd gemaakt. Mijn tempo ligt inmiddels rond de 4’30 en ik heb de moed niet om te versnellen. Mijn hartslag is nog steeds heel hoog en ik begin mijn buik ook te voelen. We lopen midden in de polder, geen dixie te bekennen. Ik probeer er niet aan te denken en focus me op de weg die voor me ligt, het zonnetje dat schijnt en Martin Garrix in Sziget 2015, die uit mijn iPod schalt. Dat officiele PR is nog steeds mogelijk, als ik nu niet als een kaartenhuis in elkaar stort. De buikpijn word gelukkig niet erger, mijn hartslag is nog steeds verbazingwekkend hoog, maar het is nu wel gestabiliseerd.

Kilometer 18 -21

Op kilometer 18 zie ik Arthur en mijn trainingsmaatje Inga staan. Als ik ze passeer sluiten ze achter me aan en overladen ze me met aanmoedigingen. Ik heb nog net genoeg energie om te vragen hoe hun wedstrijd gegaan is. Inga heeft de derde tijd op de 5 kilometer gelopen, ze liep 18:08. Tuur heeft de 10 kilometer gewonnen, in 32:08. Damn, als dat geen motivatie is om nog een beetje meer mijn best te doen. Langzaam begin ik ook mensen in te halen, in plaats van dat ik word ingehaald. Zo snel en zo vooraan starten heeft een voordeel; je bruto- en nettotijd verschillen niet zo veel van elkaar, je kunt versnellingslopen net voor de start doen en je hoeft bij de start geen langzamere lopers in te halen. Echter, het heeft ook een (psychologisch) nadeel, je wordt flink ingehaald. Toch fijn dat ik naarmate ik de finish nader niet meer wordt ingehaald, maar zelf aan het inhalen ben. Ik heb ook eindelijk mijn hartslag weer onder controle, terwijl mijn tempo omhoog gaat. Zouden het de aanmoedigen van Tuur en Inga geweest zijn? Ze schreeuwen me letterlijk naar de finish.

Finish

‘OK, kom op An, het ene been voor het andere, je bent er bijna…’ KOM OP DAAR IS DIE FINISHBOOG AL!!!‘ Als ik een blik op de klok werp zie ik dat ik nog in de 1:32 gelopen heb, later blijkt dat ik met mijn nettotijd van 1:32.41 een welgetelde 11 seconden van mijn ‘onofficiele’ halve marathon PR gelopen heb. Een mooiere manier om 2019 als hardloopjaar te beginnen had ik niet kunnen bedenken.

Direct na afloop denk ik, dat kon harder. Als ik een paar uur later uitgeteld op de bank lig besef ik, dit was alles dat ik vandaag in me had en ik mag trots zijn dat ik heb doorgezet. En ja, het kan harder, maar voor nu is het goed. Nog 7 weken tot de CPC, waar ik wederom de halve marathon zal lopen. Mijn achtste CPC, als ik mag kiezen, dan is het weer net zo als afgelopen weekend. Ik heb zin om weer te gaan trainen.

Liefs,
Annemerel