Het kan verkeren. Half oktober, vlak nadat ik Eliud Kipchoge in levende lijve een paar vragen mocht stellen, had ik bedacht dat ik voor de Boston Marathon (april 2020) geen wedstrijden meer zou lopen. Eliud loopt in zijn voorbereiding ook geen wedstrijden, hij heeft geen testmomenten nodig om te weten of hij in vorm is en beredeneerd het zo… van een wedstrijd moet je langer herstellen en juist de continuïteit van het trainen maakt hem beter. Ik dacht, zit wat in, waarom focus ik me het komende half jaar ook niet gewoon op slechts een doel, Boston. Wellicht heb ik daardoor minder last van pijntjes en kan ik ook zo consistent trainen als marathonkoning Eliud Kipchoge. Als het goed is voor Eliud, zal het ook wel goed zijn voor mij, toch?
Toch nog een marathon in 2019
Nog geen twee weken later, krap een week nadat ik begonnen was met trainen voor Boston, vond ik mezelf ineens op de website van de Málaga Marathon. Dit heb ik (volgens mij) nooit eerder gedeeld, maar ik was daar met de intentie om me in te schrijven voor de hele marathon. Ja, in twee weken kan een hoop veranderen. Ik vond het ineens mega jammer dat ik in 2019 geen marathon zou lopen, mijn eerste trainingsweek was goed gegaan en ik dacht… ik kan best in acht weken opbouwen naar een marathon. Ik denk ook zeker dat dat me gelukt was (ik had op dit moment al een basis van 18 kilometer, sommige mensen lopen marathons met als langste duurloop 14 kilometer), maar een PR was het sowieso niet geworden. Daarnaast zou ik van die marathon toch weer langer moeten herstellen en wat was ook alweer mijn doel? Boston.
Tuur en de halve marathon in 2019
Ik klikte de website weg, totdat ik een paar uur later ineens dacht… hoe gaaf zou het zijn als ik de halve marathon daar zou kunnen lopen? Het parcours is hetzelfde als de eerste helft van de marathon. Toen ik in 2018 de Málaga Marathon liep was dat eerste gedeelte hartstikke leuk, het was dat tweede gedeelte waar ik een probleem mee had. En hoe leuk zou het zijn om Tuur hier mee te verrassen? Hij was dit jaar voor vier halve marathons inschreven en heeft geen een keer goed kunnen lopen. CPC ging niet door, Leiden had hij last van zijn hamstring, Texel ging niet door, Breda liep hij wel, maar op mijn tempo omdat hij weer last had van zijn hamstring. Niet echt ontzettend veel geluk met halve marathons dit jaar dus. Maar dat gingen we aan het eind van het jaar even rechtzetten met een mooie halve marathon in Málaga.
Nou, dat verliep voor hem dus heel anders. Hij trainde twee maanden heel goed, had geen last van blessures. Hij maakte meer kilometers dan ooit en voelde zich met de week sterker worden. Totdat hij vrijdagochtend wakker werd en zich niet fit voelde. Hij ging wel gewoon naar zijn werk, maar toen hij thuis kwam, was hij niet helemaal de Tuur die ik kende. In het vliegtuig werd het niet veel beter en de eerste nacht in Málaga brak ‘de hel’ los. Hevige koortsaanvallen en een gevoel van algehele malaise. Toen wist hij eigenlijk al dat hij niet de halve marathon zou kunnen lopen die hij in gedachte had. Hij hoopte nog te kunnen starten, maar zondagochtend nadat hij een paar kilometer met mij had losgelopen (en kotsmisselijk was geworden), maakte hij de enige verstandige beslissing, niet lopen.
PijntjeHierPijntjeDaar
Ik had de dagen voor de halve marathon ook weer allerlei vage klachten, maar dat ben ik inmiddels wel gewend een paar dagen voor een (halve) marathon. Op het moment dat ik iets minder ga trainen gaat mijn lichaam ineens rare signalen geven. Ik voelde me zondagochtend in ieder geval fit genoeg om me richting de start te begeven. Ook al had ik al minstens tien bezoekjes aan het toilet moeten brengen en had ik het gevoel dat ‘mijn darmen nooit leegraakte’. Ik sprak met mezelf af, als ik naar het toilet moet, dan ga ik gewoon naar het toilet. Ik ga niet voor een PR, dus een paar minuten meer of minder maken dan ook niet uit.
Mijn doel
Geen PR-jacht dus. In Leiden liep ik de halve in 1.30.51, bijna was ik er, die ‘magische’ 1.30 grens, maar het lukte me toch niet om er onder te duiken. Op dit moment ben ik heel anders getraind dan toen. In de eerste zes maanden van 2019 heb ik heel veel getraind op snelheid. Ik liep twee keer per week op de baan en liep dan tempo’s onder de 4’00 (harder dan 15 kilometer per uur). Ik liep ook wedstrijden over kortere afstanden (3000, 1500). Nu heb ik die snelheid absoluut niet. Ik loop al sinds september niet meer op de baan en kom tijdens een training zelden onder de 4’00. Ik loop ook niet vaak rond de 4’15 (14,1 kilometer per uur), het tempo dat ik zou moeten lopen voor een tijd van 1.30. In een training kon ik 4’15 misschien maximaal 4 minuten volhouden en de keren dat ik dat gedaan heb in de afgelopen vier maanden zijn op een hand te tellen. Beetje onrealistisch om dan te denken dat je dat tempo dan ineens 90 minuten lang kunt lopen.
Het tempo dat ik de afgelopen acht weken wel ontzettend vaak getraind heb is marathontempo, 4’30 (13,3 kilometer per uur). Acht weken lang stond er iedere week minstens een training op het programma waarin ik blokken op een tempo van 4’30 liep. Soms zelfs twee keer per week. Het voelde tijdens een training nooit echt ontzettend makkelijk, ik moest er zeg maar wel wat voor doen. Maar ik wist ook dat je in een wedstrijd vaak meer kunt dan in een training, dus ik had goede hoop dat ik dat tempo wel een halve marathon lang vol zou kunnen houden.
Toiletproblemen
Goed, na een introductie van bijna duizend woorden is het nu eindelijk tijd om het te gaan hebben over de wedstrijd zelf. Of nou ja, eerst over het half uur voor de start. Om vijf voor acht had ik nog een laatste keer mijn blaas geleegd op het toilet op onze hotelkamer, daarna dribbelde ik naar de start. Ik deed een paar versnellingslopen en ineens was het gevoel daar… ik moest alweer naar het toilet. Geen nummer twee, maar nummer een dit keer. Ik dacht, dit kan niet, dit zijn zenuwen, normaal doen Annemerel, gaat vanzelf wel weg. Ik liep mijn startvak in en probeerde het plasgevoel te verdringen.
Ik moet plassen
Maar toen het startschot ging en ik in beweging kwam was het enige dat ik voelde mijn overvolle blaas. Alsof ik al urenlang mijn plas aan het ophouden was. Oh shit. De eerste kilometer gaat in 4’41. Normaal gesproken is mijn eerste kilometer altijd te snel, maar nu kan ik niet harder want ik heb het gevoel dat mijn blaas ontploft. Ik wil een dixi, een dixi, ik wil hem nu!!!!! Ik zie er geen… de volgende kilometer gaat in 4’32 en de kilometer daarna in 4’38. Dan denk ik ineens… bij het vijf kilometerpunt is water, daar hebben ze dan misschien ook wel een dixi? Bij het idee aan een dixi ga ik harder lopen (en misschien ook omdat het parcours hier naar beneden loopt), kilometer vier en vijf gaan in 4’22 en 4’17 (mijn snelste kilometers van de wedstrijd). In de verte zie ik een dixi, ik hoop zo dat hij vrij is. Ik zie er iemand uitkomen en ik denk YES YES YES, ik ben er bijna… maar net als ik er in wil duiken, is een man me voor. Ik had kunnen wachten, maar wie weet hoe lang die man op de dixi had gezeten (het is een man, waarschijnlijk moet hij voor een nummer twee, anders was ‘ie toch wel into the wild gegaan?) en ik wil helemaal niet wachten, ik heb inmiddels best een lekker ritme te pakken, alleen die blaas zit me echt in de weg.
Ik moet nog steeds plassen
Hoe hard mijn kilometers precies gaan zie ik tijdens het lopen niet. Ik heb mijn automatische lap uitstaan en zie alleen de gemiddelde pace over de afstand die ik tot nu toe gelopen heb. Inmiddels is die gemiddelde pace 4’30, marathontempo… als ik dit nu nog 10 Engelse mijl volhoud kan ik net onder de 1.35 lopen. Mijn aanvankelijke plan voor deze halve marathon. Ik loop door en probeer zo min mogelijk aan mijn blaas te denken. Het gevoel wordt niet erger, eerder minder en ik ben bang dat stoppen me uit mijn ritme zal halen. Op negen kilometer zie ik Tuur, ik zwaai en zeg dat ik heel nodig moet plassen, maar ik probeer er een beetje om te lachen. Als een vrouw me water aanbiedt zeg ik ‘Thank you, but I already need to pee’. Iedereen om me heen moet lachen. Inclusief ikzelf.
Focus
Als ik het tien kilometerpunt passeer geeft mijn horloge een gemiddelde pace van 4’28 aan. Netjes. Als ik dit nog minstens zes kilometer kan volhouden, kan ik in het laatste gedeelte nog een klein beetje verliezen. Ik weet dat ik de laatste vijf kilometer wind tegen heb en sowieso zijn de laatste vijf kilometers vaak zwaarder, omdat je dan al zo’n lange tijd aan het lopen bent. Het is inmiddels stralend weer geworden. De temperatuur is perfect (ik denk rond de 14 graden), rechts van me ligt de boulevard en zie ik de zee. Om me heen zijn het vooral mannen, maar dat ben ik inmiddels wel gewend, helemaal in Spanje (dat wil niet zeggen dat er geen snelle vrouwen waren hoor, er waren 25 vrouwen sneller dan ik op de halve marathon en er liepen op dat moment ook nog marathonlopers (waaronder natuurlijk ook vrouwen waren) op het parcours).
Comfortabel werken
Op het vijftien kilometerpunt is mijn gemiddelde pace nog steeds 4’28. Het vocht in mijn blaas lijkt te verdampen en ik krijg steeds meer het idee dat het me gaat lukken, die sub 1.35. Ik ben niet mega hard aan het werk, ook al denkt mijn horloge daar anders over. Ik draag geen hartslagband en de hartslagmeting van mijn horloge geeft standaard veel meer aan dan mijn band. Ik liep op een gegeven moment met een hartslag van 187, terwijl de sportarts tot vier keer toe een maximale hartslag van 179 gemeten heeft. Nu denk ik wel dat mijn hartslag in extreme gevallen wel hoger dan 179 kan worden, maar 187, op het moment dat ik me nog vrij comfortabel voel? Dat lijkt me klinklare onzin.
Op 17 kilometer, normaal gesproken het punt dat ik denk, ‘oh mijn God moet ik echt nog vier hele kilometers en een beetje’, denk ik nu ‘wow, ja ik voel dat ik aan het werk ben, maar ik heb het niet echt zwaar?’. Maar benen zijn helemaal OK en ik heb geen enkele andere lichamelijke klacht. De plas is helemaal verdampt en ik voel me sterk. Die 1.34.eneenbeetje moet haalbaar zijn.
De tank hoeft niet altijd leeg
Ik zou natuurlijk een versnelling in kunnen zetten, maar ik doe het niet. Of nou ja, een klein beetje, ik loop enkele seconden harder dan mijn gemiddelde over de hele wedstrijd. De reden dat ik geen extra versnelling inschakel is omdat ik het liefst snel herstel van deze halve marathon, zodat ik deze week nog goed kan trainen. Ik heb geen zin om de tank volledig leeg te trekken en dan weer lang te moeten herstellen. Als het toch geen PR meer kan worden (dat was op dat moment gewoon echt niet meer haalbaar), waarom zou ik dat dan riskeren? De ervaring heeft me geleerd dat als ik echt alles uit de kast trek, ik me de dagen na een wedstrijd zelfs een beetje grieperig voel. Ik heb liever dat deze halve marathon me extra trainingseffect geeft, dan dat ik mijn lichaam ‘afbreek’. Dit is niet mijn eindpunt.
Na een uur, vierendertig minuten en vijfentwintig seconden kwam ik over de finish. Met een kleine eindsprint, omdat ik hoopte nog net (bruto) onder de 1.35 te lopen, ik zag de klok namelijk op 1:34.50 staan toen ik in de buurt kwam. Helaas is dat me net niet gelukt, 1:35.01 is mijn bruto tijd. Het word toch tijd dat ik weer wat snelheidswerk ga doen, want mijn eindsprint is dus blijkbaar niet meer wat het geweest is ;-).
De aftermath
Inmiddels is het dinsdagochtend en voel ik me best OK. Gisteren liep ik een rustig rondje van 45 minuten en was het enige waar ik last van had mijn longen. Je loopt zo’n halve marathon niet alleen met je benen, maar ook met de rest van je lichaam. Je organen hebben ook hun rust en tijd nodig om te herstellen, zo blijkt maar weer. Voor vandaag stond er eigenlijk een (kleine) marathontraining op het programma, maar die heb ik naar morgen verplaatst. Wellicht loop ik vandaag weer een rondje van 45 minuten en anders neem ik gewoon eens een échte rustdag, want daar is ook niets mis mee. Hoewel ik me stiekem altijd meer voldaan voel aan het eind van de dag als ik wél gelopen heb.
We zien wel, in ieder geval lijkt het me een goed idee om niets te doen dat niet goed voelt.
Nog achttien weken tot Boston. Het zou mooi zijn als ik tegen die tijd dit tempo twee keer zo lang vol zou kunnen houden. Maar de omstandigheden in Boston zijn niet te voorspellen, het enige dat ik kan doen is mezelf zo goed mogelijk voorbereiden in de hoop iedere omstandigheid de baas te zijn. Ik heb er zin in!
Liefs,
Annemerel
P.S. Mijn vader liep ook de halve in Málaga en ondanks een mindere voorbereiding (blessureleed) een nette 1.58 op de halve marathon. Hij is nu mega gemotiveerd om weer fit te worden en in het nieuwe jaar weer mooie tijden te lopen. Ik ben vooral trots op het feit dat hij nooit opgeeft.
Ah zo jammer dat Tuur niet heeft kunnen lopen!! En die stukjes over plassen, moest er erg om lachen (‘mijn plas was inmiddels verdampt’) ?, al was het waarschijnlijk enorm vervelend!! Fijn dat je lekker hebt gelopen en ook altijd leuk voor de afwisseling vind ik, lopen in een ander land. Hoe gaan je bruiloftsvoorbereidingen? Fijne avond!
Auteur
Jaaa super jammer dat Tuur niet kon lopen, gelukkig heeft hij inmiddels een nieuw doel (en ik ook!) stay tuned… ik kan inmiddels ook wel lachen om mijn plas-verhaal en ga hier volgende keer echt beter op letten. Beter tijdens de halve in Malaga dan tijdens de hele in Boston, toch? Een gewaarschuwd mens telt voor twee! Bruiloftvoorbereiding… tsja, we hebben nogal een to-do-list maar de save the dates zijn nu in ieder geval verstuurd :)
Dit was verslag was echt super om te lezen! Je word helemaal meegezogen. Voor mij echt 1 van je beste artikelen, die ik heb gelezen, zelfs beter dan je boeken. Ik reageer nooit op je blog, want denk wie interesseert dat nou of neem er de tijd niet voor. Maar als ik hoor dat er niemand op gereageerd heeft, vind ik dat wel sneu en daarom zeg ik nu alsnog wat ik ervan vind. Ook al is t 2 dagen later, ik word er nog steeds enthousiast van en dan meen ik oprecht.
Auteur
Dankjewel Heidi, je hebt denk ik net mijn vlog gezien waarin ik een beetje ‘gefrustreerd’ was. Ik snap heel goed hoor, dat mensen niet reageren, ik reageer zelf ook niet zoveel (en zou dat meer moeten doen). Maar als je op veel ‘normale’ blogs wel reacties krijgt en iets waar je dan extra je best op hebt gedaan niet, dan voelt dat gewoon een beetje raar. Super bedankt voor je lieve reactie :)
Heey, ik ben nu de vlog aan het kijken die vandaag online gekomen is en ben bij het stukje dat je aangeeft dat je het jammer vond dat er geen reacties kwamen op deze blog. Ik lees iedere dag je blogs maar denk er helemaal niet over na om een reactie achter te laten. Ik had geen idee wat het met je doet als mensen wel op je blog reageren. Ik denk dat ik hier niet de enige in ben en mensen dus gewoon niet bewust zijn van het feit wat een reactie voor jou kan betekenen. Doordat je dit nu eerlijk uit in je vlog maakt me hier wel bewust van en ik zal er zeker vaker aan denken om wat achter te laten als je blog me raakt of iets anders met me doet. Ik hoop dat meer mensen dit voorbeeld volgen want je verdient waardering voor je werk!
Auteur
Wauw, dit vind ik echt een hele lieve, leuke reactie om te lezen. Ik snap heel goed dat veel mensen zich niet bewust zijn over wat een leuke reactie met mij kan doen. Ik heb geen baas, geen collega’s, de enige feedback op de dingen die ik maak is van jullie. Dus jullie reacties zijn zeker van waarde. Ik snap heel goed dat je niet altijd kunt reageren hoor en dat je er ook misschien niet altijd aan denkt, maar weet dat als je een reactie achterlaat (en het geen hatelijke berichten zijn) het veel voor mij betekent.
Ik dacht echt precies hetzelfde na je vlog! Lees bijna elke dag je blog, alleen soms op drukke kantoordagen niet. Op insta reageer ik wel, maar hier eigenlijk nooit meer. Vind deze raceverslagen altijd super leuk, respect dat je niet bent gestopt om te plassen!
Auteur
Super leuk om te lezen, dankjewel Manon! En ik snap het ook helemaal hoor.
Dit blijven gewoon de allerleukste blogs om te lezen als hardloper, dus wat mij betreft loop je regelmatig een wedstrijd ;-)
Auteur
Jaaaa, de volgende staat alweer gepland en het is niet Boston ;-)
Kijk trouwens net je vlog over reacties op je blogs. Kan begrijpen dat het naar is als niemand reageert. Daarom misschien leuk om te weten: jij bent de enige ‘influencer’ die ik nog nooit ontvolgd heb; je schrijft leuk en fris en goede balans tussen advertenties en eigen content. (En als bewijs dat ik echt goed je blog heb gelezen: er staat wel degelijk een spelfout in – in de zin over Eliud moet ‘beredeneerd’ met een t… tja je vroeg erom ;-))
Auteur
Hahaha shit, toch een spelfout!!! Je hebt helemaal gelijk! En heel leuk om je berichtje te lezen. Ik hoop dat ik het nog lang vol kan houden, die unfollow button te vermijden.
Super leuke viog, en knap gelopen! Heerlijk in Malaga, mooi parcours, zonnetje erbij..
Jammer dat Tuur ziek was, maar gelukkig wel weer in staat was om je aan te moedigen. Anders zou het echt sneu geweest zijn.
Dankjewel voor je dagelijkse vlogs, fijn om naar te kijken!
Auteur
Dankjewel Linda, voor je leuke reactie! Super blij dat Tuur toch nog langs het parcours kon staan. De hele dag in die vreselijke hotelkamer was echt drama in het kwadraat geweest.
Hoi hoi Anne Merel,
Vorig jaar (of eigenlijk 2 jaar geleden haha, maakt ook niet heel veel uit) ben ik ook fanatiek gaan lopen en toen heb ik van een vriend je boek Live, Love, Run gehad. Wat een leuk en inspirerend boek. Toen ben ik je gaan volgen op Instagram en lees af en toe je Vlogs.
Mijn vrouw en ik zijn (inmiddels zijn we wat verder in de tijd) geëmigreerd naar Spanje, bij Málaga in de buurt (150km naar het oosten nog, maar voor Spaanse begrippen is dat wel in de buurt. Als je naar ons komt vlieg je op Málaga zeg maar). Wij gaan daar appartementen verhuren in combinatie met een fiets/wielrenvakantie bedrijf. Toen ik zag dat je de halve marathon in Málaga gelopen had, kwam ik erachter dat ik die ochtend 2 vrienden daar op het vliegveld had afgezet. Wat een heerlijke dag is dat geweest he, half december en dan zulk weer. Wij hebben nog geen moment spijt gehad van onze emigratie :)
Ik wilde je dit even laten weten en ik blijf je in ieder geval tot Boston volgen, zet hem op!!
Auteur
Wauw wat een leuk verhaal om te lezen! Tof dat je begonnen bent met hardlopen (en een van mijn boeken gelezen hebt). En wat heerlijk om in de buurt van Málaga te wonen en wat een tof bedrijf ben je daar aan het opzetten. Ik snap dat jullie nog geen moment spijt hebben gehad van de emigratie. En weet je… mocht je dat ooit op een dag wel krijgen, dan ben je zo weer terug, toch?
Leuk dat je me blijft volgen en succes met het opzetten van je bedrijf.
Dankjewel Anne Merel :)
En inderdaad, tegenwoordig ligt Nederland om de hoek toch?
Mocht je volgend jaar (of het jaar daarop) weer in Málaga lopen kom ik je zeker aanmoedigen en wie weet doe ik zelf ook weer eens mee aan een hardloop uitdaging ;)
Ik zou echt helemaal gek worden als ik zo nodig moest plassen! Gelukkig ren je snel dus die 21,1 is zo gepiept. Hopelijk gaat tuurs marathoncarriere beter van start dan zijn halve marathonavonturen ?
En je pa is gewoon een held en gewoon nog ff sprintje aan t eind!!
Auteur
Hahaha ja dat hoop ik ook voor Tuur! Hij heeft wel een aantal halve marathons gelopen, maar 2019 was gewoon niet het jaar van Tuur en de halve marathon.
Ik ging opnieuw naar je blog naar aanleiding van je vlog, en ik zie dat ik gelukkig niet de enige ben!
Knap dat je aangeeft waar je mee zit, ik denk dat iedereen wel snapt dat het vervelend voor je is als niemand reageert.
Ik ben een stille volger. Ik lees/kijk bijna alles (inclusief podcast en boeken), maar reageer nauwelijks. Niet omdat ik het niet leuk vind, maar gewoon omdat ik er niet altijd aan denk.
Dus bij deze, voor alle keren dat ik heb genoten van je blog/vlog/post (al jaren): bedankt voor het maken en delen!! ?
Ik vind jouw schrijfstijl tof en ik waardeer het dat je zoveel wil delen. Bij jou krijg ik niet het gevoel alsof het om likes/views gaat, maar om het delen van de dingen die jij leuk vindt. Voor mijn gevoel blijf je jezelf, en dat is fijn om te lezen. Wanneer het goed gaat, en wanneer het wat minder gaat.
Ik zal vaker een reactie plaatsen! ?
Alvast fijne feestdagen gewenst!! ????
Auteur
Bedankt voor je super leuke, lieve, mooie reactie. Heel fijn om te lezen. Dankjewel.
Net even je vlog gekeken en reageer ook nooit maar lees wel altijd jouw blogs :) heel leuk artikel dus gewoon doorgaan! Ik blijf je in ieder geval volgen! Fijne dagen