RACE: 10 kilometer in Naaldwijk

Sinds september loop ik al een beetje te kwakkelen. Er zijn soms weken waarin het heel erg lekker gaat, er zijn wedstrijden geweest waarin ik best wel lekker gelopen heb (New York City marathon, Málaga marathon, de halve marathon in Maassluis), maar meer dan drie weken achter elkaar onbezorgd trainen is me al een half jaar niet gelukt. Afgelopen weken liep ik met een zeer pijnlijke hamstring die een stempel drukte op al mijn trainingen. Aan het begin kon ik mijn gedachten nog wel verzetten als hij van zich liet horen, maar de laatste twee weken lukte dat helaas niet meer. Aan het begin van deze week zette ik dan ook een streep door mijn plan om de halve marathon te lopen tijdens de Ruitenburg Halve van Westland.

Omdat ik toch graag wilde lopen – en dit ook gewoon kon zonder dat daar al te veel risico’s aan verbonden waren – liet ik mijn startbewijs overzetten van de halve marathon naar de tien. Top. Ik besloot deze week mijn hamstringprobleem ook rigoureus aan te gaan pakken. In plaats van de vier geplande trainingen, liep ik twee keer 8,5 kilometer op een rustig tempo. Ik bezocht twee keer de fysio die mijn hamstring losmaakte, ook werd mijn rug nog even losgemaakt door mijn zusje (fysio in spé). Op zowel woensdag, donderdag als vrijdag spendeerde ik vijftien minuten in een ijsbad (koud!) en ik smeerde mijn been in met Voltarengel. Ook stopte ik met het veelvuldig stretchen van mijn hamstring, dat bleek namelijk alleen maar averechts te werken. Ik merkte verbetering, met wandelen had ik nu geen last meer en ook traplopen ging weer zonder al te veel moeilijke gezichten. Ik kreeg er zowaar een beetje zin in.

Zaterdag 7.30u

De wekker gaat. Ik weet niet waar ik moe van ben (ik heb niet bijzonder veel uitgevoerd afgelopen week, zeker niet qua trainingen), maar ik ben moe. Ik heb geen last van zenuwen voor de wedstrijd, dat is mooi. Mijn doel is om op halve marathontempo te lopen en dat is conditioneel niet mega uitdagend. In Málaga liep ik ook op dat tempo en toen moest ik daarna nog ruim 32 kilometer verder. Waar ik wel een beetje huiverig voor ben, is hoe mijn hamstring dit alles gaat vinden.

8.45u

Tijd om in te lopen. Vaag voel ik mijn hamstring wel, maar het is niets in vergelijking met vorige week toen ik zelfs op de crosstrainer voelde. Mijn stemming  wordt hier zeker niet slechter van.

9.30u 

Tuur bakt pannenkoeken met Nutella en banaan en we drinken koffie. Best veel koffie. Ik denk iets te veel koffie, want ik heb hierna een Imodium nodig om de situatie te remmen/redden. Als je begrijpt wat ik bedoel. Ondertussen vlecht ik mijn haren, probeer ik mijn gezicht een beetje te fatsoeneren en hul ik mezelf in mijn Ruitenburg outfit.

11.15u

We stappen in de auto richting Naaldwijk, waar de start en finish van de wedstrijd is. Dit neemt nog geen tien minuten in beslag. Ik ga pas om 14.00u van start, maar Tuur loopt vandaag de 5 kilometer en die start anderhalf uur eerder.

12.30u

Tuur is gestart. Aangezien start en finish niet op dezelfde plek liggen loop ik direct naar de finish. Die vijf kilometer neemt bij hem meestal niet veel meer dan een goed kwartier in beslag, dus ik heb nog een soort van haast. Tuur komt uiteindelijk als vierde man over de finish in 15:44 (ruim 20 seconden sneller dan vorig jaar!). Dertig seconden eerder liep onze teamgenoot Tom de Gelder in een nieuw persoonlijk record al over de finish. Zo knap. Door de prestaties van Tuur en Tom ben ik nog meer gemotiveerd om straks mijn best te gaan doen. Isa komt als eerste dame over de finish in 17:41, op de voet gevolgd door onze teamgenootjes Lisan, Judy en Inga. Mijn hemel. Wat zijn ze snel. Ook dit motiveert enorm. Ondanks dat ik straks niet echt volle bak kan gaan, wil ik wel mijn best doen er iets moois van te maken.

13.15u

Ik ben rustig aan het inlopen. Ik voel mijn hamstring nog vaag, maar weet dat ik prima 10 kilometer kan lopen. Tijdens het doen van mijn (rustige) versnellingslopen voel ik het vertrouwen in mijn lichaam terugkomen. Dit voelt goed.

14.00u

Als het startschot gaat kom ik meteen in een lekker ritme. Een weliswaar iets te snel ritme (zo blijkt later), maar het voelt lekker. Het hebben van een niet al te ambitieus doel loopt bevrijdend. Mijn eerste kilometer kom ik door in 3’54. 21 seconden onder mijn doeltempo. Maar ik heb het nog onder controle en mijn hamstring leeft nog. Ik laat het tempo iets zakken en probeer in het groepje voor me te blijven hangen.

Het loopt lekker. De wind hebben we na anderhalve kilometer tegen, maar ik hou me vast aan het idee dat we dit stuk straks nog een keer lopen, maar dan in tegengestelde richting (wat dus betekent dat we hem lekker in de rug hebben). Ik loop inmiddels kilometers tussen de 4’08 en 4’12, iets sneller dan mijn beoogde tempo, maar het gaat goed. Mijn hamstring voel ik nauwelijks. Sterker nog, ik voel hem helemaal niet, maar dat geloof ik eigenlijk niet. Dat is vast de adrenaline, toch?

Op 7 kilometer kom ik Tuur en de 5-kilometer-kampioen Tom tegen, ze zijn me tegemoet gelopen. De laatste 3 kilometer loop ik met hen aan mijn zijde en dat werkt mega motiverend. Mijn benen kunnen nog wel, maar ik voel wel dat het conditioneel inmiddels een uitdaging aan het worden is. Maar hé, wat is nu 3 kilometer? Als je laatste wedstrijden vooral (halve) marathons waren, dan voelt een 10 kilometer ineens een stuk minder intimiderend. Zeker als je hem niet volle bak loopt. Al voelt het inmiddels wel alsof ik écht aan het werk ben.

De laatste 2 kilometer tel ik af. 8 Kilometer, dat is hetzelfde als een 2000’tje op de baan. Kan ik. Yes. Nog maar een 1000’tje, hoe vaak heb ik die niet gelopen? Damn? Vanaf de rode boog nog maar 600? Easypeasybreazy. 300 meter lang klinkers naar de finish… niet ideaal, maar hallo, slechts 300 meter? Aanzetten dus. Onderweg vertellen mensen me dat ik als derde vrouw loop, maar ik kan het niet geloven. Ik zag namelijk bij de start drie vrouwen er als een haas vandoor gaan. Als ik bij de finish nogmaals hoor dat ik derde ben valt mijn mond open van verbazing. Blijkbaar liep een van de snelle dames de halve marathon en finishte ik echt alleen achter een Eritrese en Keniaanse. Die twee waren beduidend sneller (ze liepen rond de 35/36 minuten), maar hé, dit is sowieso beter dan ik een week geleden ooit voor mogelijk had gehouden.

Finish

41.36 is de officiële tijdsnotering. Bijna een minuut achter mijn persoonlijk record op de weg. Niet mega snel dus, maar het feit dat mijn been het heeft volgehouden is voor mij veel waardevoller. Hopelijk kan ik nu (voorzichtig) beginnen aan een trainingsperiode die langer duurt dan drie weken. Het komende half jaar staan er nog genoeg loopjes in de regio op het programma dat er nog genoeg kansen zijn om die 40:40 te breken en misschien zelfs wel een keer onder die ‘magische’ grens van 40 minuten te lopen. Maar voor nu: een ijsbad en Aperol Spritz.

The Day After

Het is zeven uur ’s ochtends als ik dit schrijf. Ik ben al een uur klaar wakker. Adrenaline denk ik. Alhoewel, die was ik dan gisteravond even helemaal zoek, toen ik om 22.00u mezelf amper de trap op kon tillen van vermoeidheid. Misschien ben ik gewoon goed uitgeslapen.

Ik was bang dat ik vanmorgen de trap weer niet af zou kunnen komen door de pijn in mijn hamstring, maar de pijn is niet meer teruggekomen. Heel bizar, maar het lijkt toch echt waar. Verder alleen wat stijfheid in mijn bil. Wat een verschil met wanneer je een (halve) marathon loopt, dan voel je je de dag erna toch wel iets minder fit. Dit vind ik misschien wel het mooiste van de wat kortere afstanden (5, 10 kilometer). Je hoeft er niet zo lang van te herstellen. En dat is fijn als je na een wedstrijd overloopt van enthousiasme en graag door wil trainen. Dat is dus wat ik ga doen. Vandaag geen lange looptraining, maar een uurtje in het krachthonk. Ik heb er zin in!

Fijne zondag allemaal! Heb jij nog sportieve plannen voor vandaag? Geniet van de dag!

Liefs,
Annemerel