RACE: Singelloop Utrecht

Dat ik tijdens de Singelloop in Utrecht geen PR zou gaan lopen, dat had ik je drie maanden geleden ook wel op een papiertje kunnen geven. Een week na een marathon ben je namelijk niet ineens Speedy Gonzalez. 44.56, dat was een tijd waar ik niet eens over nadacht. Een tijd rond de vijftig minuten leek me een mooiere richttijd en daar ging ik dan ook voor. Helaas liep het allemaal niet zoals gepland en was mijn uiteindelijke tijd bijna tien minuten langzamer dan mijn persoonlijk record. En dat is op een tien kilometer aardig wat.

Ik moet heel eerlijk toegeven, als ik deze wedstrijd niet zou lopen met de Subway Running Club, was ik waarschijnlijk thuis gebleven. Ik was al een paar dagen snotverkouden (letterlijk snot overal) en toen ik vorige week zondag wakker werd leek het alsof er een steeds strakker wordend elastiekje om mijn hoofd zat. Maar hé, er rekenden negen mensen op mij in Utrecht en ik achtte het lopen van een tien kilometer wedstrijd niet als onverantwoordelijk. Mijn benen zijn na Berlijn vrijwel volledig hersteld, ik heb er (naar mijn weten) geen blessure aan overgehouden, mijn teen was niet meer ontstoken en de verkoudheid zat boven de nek. Dat is een goede graadmeter om te kijken of je wel of niet kunt lopen. Als de verkoudheid op de longen zit is het namelijk verstandiger om binnen te blijven. Ik had gewoon een kop vol met snot. En hoofdpijn. Ik moest niet zo zeuren en gewoon naar Utrecht, met een beetje geluk zou ik het er wel uitlopen.

Het hielp trouwens ook ontzettend mee dat mijn vader met me mee reisde en liep. Het is gewoon fijn om te weten dat je niet helemaal alleen bent als je je niet zo lekker voelt. 

Rond 13.00u. OK. Iets te laat. Kwamen we aan op het startterrein van de Singelloop in het Wilheminapark in Utrecht. We hadden ons een klein beetje verkeken op de afstand tussen het station en het park, vandaar dat was iets later dan gepland waren. Gelukkig stond de complete Subway Running Club al op ons te wachten. Na nog wat laatste shirtjes uitgedeeld te hebben was het tijd voor een groepsfoto. En daar nam mijn vader de tijd voor je. Hij kent mij langer vandaag en weet dat ik nooit meteen tevreden ben, dus na verschillende poses en ruim 30 foto’s waren we eindelijk klaar om tassen in te leveren en nog een laatste bezoek aan dixie te brengen.

Op naar de start op de Maliebaan. Ik heb startwave 1 op mijn startbewijs staan, maar voel me alles behalve klaar voor startwave 1 dus loop startwave 2 binnen. Je mag meestal wel een startgroep naar achter schuiven. Helaas was dat bij deze wedstrijd niet toegestaan. Dit was voor mij de druppel die de toch al redelijk volle emmer deed overlopen. Tranen stroomden plots over mijn wangen, ik voel me net een klein kind. Hoe genant dit voorval ook is, mijn waterlanders zorgen er wel voor dat ik in startvak 2 mag blijven staan. Ik heb even getwijfeld of ik dit op zou schrijven, maar het is de waarheid en de waarheid is niet altijd glitters en unicorn.

Als we van start gaan voel ik meteen dat het vandaag zwaar gaat worden. Meestal geeft het startschot me een stoot adrenaline waardoor ik de eerste kilometer niets voel. Nu begint mijn hoofd meteen te bonzen en voelt alles stroef. Dit gaan tien lange kilometers worden. Maar hé, gewoon rustig lopen, rustig ademen, dit kan ik. Het gaat oké tot een kilometer of vier, wanneer mijn hoofd echt bijna uit elkaar lijkt te knallen. Op vijf kilometer is het waterpunt en ik besluit gewoon even stil te gaan staan, water drinken en net zo lang wachten totdat ik mijn vader zie en de rest van de race achter hem aan kan lopen. Zo gezegd zo gedaan, als ik mijn vader aan zie komen duik ik het parcours weer op en sluit ik me achter hem aan. Dit voelt heel vertrouwt, de afgelopen jaren heb ik heel wat trainingen achter hem aangelopen.

Het lopen voelt weer iets makkelijker en mijn hoofd lijkt zelfs wat minder te bonzen. Wanneer we de (stevige) wind tegen krijgen durf ik zelfs even op kop te lopen om mijn vader uit de wind te houden. Ik vind de wind heerlijk, de frisse lucht lijkt mijn hoofd goed te doen. Met nog een kilometer te gaan probeer ik mijn vader over te halen toch nog iets harder te gaan. Mijn benen kunnen namelijk veel meer. Mijn vader zegt dat ik maar moet gaan, maar zo zijn we niet getrouwd, of ik nu 53.30 of 54.00 loop, dat maakt nu ook niet zoveel meer uit, dus ik besluit naast mijn vader te blijven lopen.

En dat is uiteindelijk maar goed ook, want op het moment dat ik over de finish kom en stop met lopen is het elastiekje om mijn hoofd terug en dit keer is ‘ie meer gespannen dan ooit tevoren. Ik drink drie glazen water en een AA en probeer mijn laatste restje energie bij elkaar te schrapen.

Op naar Subway, voor een zeer verdiend en vooral heel erg welkome Sub. De Chicken Teriyaki smaakte nooit lekkerder. Ik weet dat ik dat altijd zeg, maar dit keer is het wederom waar. Ik merk dat ik eten nodig heb, ik voel me meteen een stuk levendiger. Gelukkig, want langzaam komen ook de andere meiden van de Subway Running Club binnen druppelen. Allemaal super blije gezichten, er zijn heel wat PR’s gesneuveld op de singels van Utrecht zondagmiddag. Dat van mij staat nog als een huis, maar er is een tijd voor alles en het was afgelopen weekend gewoon geen tijd voor mij om een goede tijd op de 10 kilometer neer te zetten.

Ik voel me gelukkig weer een stuk beter dan afgelopen weekend. Nog een week, dan sta ik aan de start van mijn volgende hardloopwedstrijd, de halve marathon van Amsterdam. Wie zie ik daar?

Ik wil SUBWAY® restaurants bedanken voor de mogelijkheid om met een aantal van mijn volgers deze gezellige run in Utrecht te doen en voor de heerlijke herstelmaaltijd achteraf  natuurlijk. Dit jaar loop ik nog een run met de Subway Running Club, de Bruggenloop in Rotterdam op zondag 10 december. Hier kun je je vanaf volgende week via deze link voor inschrijven.

Liefs,
Annemerel

Deze blog is onderdeel van een samenwerking met SUBWAY® restaurants.