Na mijn 10 kilometer wedstrijd in Naaldwijk van vorige week was ik in extase. Mijn hamstring deed geen pijn meer. Ik had sneller gelopen dan ik voor mogelijk had gehouden met de training die ik de afgelopen maanden gedaan heb. Ik mocht zelfs plaatsnemen op het podium. Helaas was ik niet meteen van het blessureleed verlost. Na een krachttraining waarin ik een aantal uitvalspassen deed, was het vervelende gevoel in mijn hamstring weer terug. Traplopen werd weer een uitdaging, wandelen was gewoon niet leuk. Super irritant, maar ik wist nu wel wat ik de komende tijd niet meer moet doen… vooruitvalspassen en andere oefeningen waarbij ik mijn hamstring teveel uitstrek. Na een paar dagen rust kon ik zaterdag gelukkig weer semi-pijnvrij lopen en zondag stond ik dan ook gewoon aan de start van de Zandvoort Circuit Run (12 kilometer).
Ik ging zondag niet alleen naar Zandvoort, Tuur en ik waren allebei door Odlo uitgenodigd. Vorig jaar was ik ook uitgenodigd voor dit event, toen moest ik helaas vanaf de kant toekijken hoe iedereen het deed omdat ik zelf midden in mijn ‘drie weken running break’ zat. Nu had ik er – ondanks mijn niet geheel vlekkeloze voorbereiding – heel veel zin in.
Wakker worden
De wekker ging zondag al om half acht ’s ochtends, zomertijd. Dat voelde dus als half zeven. Nog een keer omdraaien. Toen de wekker voor de tweede keer ging, liep Tuur naar beneden om koffie te halen. Wakker worden met koffie in bed, ik kan daar enorm van genieten. Om kwart over acht stonden we buiten voor ons losloopritueel van drie kilometer. Anderhalve kilometer inlopen en de terugweg een combinatie van loopscholing, rustige versnellingen en dribbelen. Hierna ben ik echt wakker.
Van Monster naar Zandvoort
Van Monster naar Zandvoort is 50 kilometer met de fiets. Met de auto en het openbaar vervoer doe je er bijna net zo lang over. Maar omdat we nog een beetje fit aan de start willen staan kiezen we toch voor die auto en trein. Eerst drie kwartier met de auto naar Voorhout, vervolgens in een volgepropte trein richting Haarlem. Vanaf Haarlem met een andere trein naar Zandvoort en vanaf daar nog een kilometer lopen tot het circuit. Het was een hele reis, maar samen merk je daar toch een stuk minder van. En wat ik me van vorig jaar kan herinneren is dat met de auto naar Zandvoort echt een drama is. Ik heb er toen meer dan twee uur over gedaan om na de wedstrijd het dorp uit te komen. Ik had zo’n honger en ik moest zo nodig naar het toilet, ik heb hier nog steeds nachtmerries over. Er zijn vlogbeelden van… en de vlog heet ‘mijn ware aard komt boven’.
Warming-up
Het is niet warm en er staat een flink windje. In de Odlo tent ontvangen Tuur en ik allebei een mooie outfit en ontmoeten we de rest van de Odlo lopers. Leuk om iedereen weer te zien. Tuur en ik zijn de enige die van te voren nog even gaan inlopen. Ook al ga ik deze wedstrijd niet serieus voor een specifieke tijd lopen, ik vind het toch lekker om me serieus voor te bereiden. Al is het alleen maar omdat ik het op dit moment steenkoud heb en straks toch echt in korte broek en T-shirt aan de start wil staan. Dan is een warming-up geen gek idee. Het helpt, na afloop staat het zweet al op mijn rug en kan ik niet wachten om mijn jasje uit te trekken. Kijk, daar had ik op gehoopt.
De race
We starten in het business vak, net achter de wedstrijdlopers en de leden van een rotary club. Als het startschot klinkt ben ik er klaar voor. Hoewel ik met Tuur heb afgesproken nu echt eens behouden te starten, open ik toch weer met een kilometer in 3’55. Niet de afspraak. Echter… ik loop de hele wedstrijd op hartslag en mijn hartslag is netjes laag (rond de 145). Toch besluit ik na die eerste kilometer mijn tempo iets te laten zakken. Ik wil dat dit een leuke run wordt en niet eentje waarbij ik na 7 kilometer met mijn tong op mijn knieën loop. De eerste 5 kilometer loop ik in 20:24, daarna lopen we het strand op.
Het is hoogwater, maar dat komt eigenlijk wel goed uit, het betekent dat we niet ver het strand op hoeven op zoek naar (semi) hard zand. De wind staat ook nog eens in de rug en dit is het enige gedeelte van het parcours dat vlak is. Het enige echt heftige stuk is het gedeelte waarin we het strand af moeten, eerst het mulle zand en daarna nog een steile heuvel omhoog. Mijn hartslag vliegt naar de 179. Het maakt niet uit, omdat ik niet voor een bepaalde tijd loop heb ik er geen moeite mee om de paar honderd meter hierna mijn tempo iets te laten zakken, totdat mijn hartslag weer netjes tot de 165 gezakt is.
Dan is het nog een kilometer of vier tot de finish. We hebben wind tegen, maar ik weet ook, 4 kilometer is te overzien. Afgelopen maanden hebben we in Nederland genoeg wind gehad om mee te trainen, hier ben ik dan ook niet bang voor. Mijn benen voelen fit (fitter dan ze vorige week tijdens de 10 kilometer voelden, ondanks dat ik die wedstrijd maar een fractie sneller liep, daar geen strand was én geen hoogteverschil). Met nog 500 meter te gaan draaien we het circuit weer op en zie ik de finish voor ons opdoemen. Ik besluit alles te geven en loop de laatste 500 meter met een gemiddelde van 3’50 per kilometer. Heerlijk om zo te kunnen finishen.
En het mooiste? Wederom geen last van mijn hamstring. Je beseft pas hoe lekker het is om hard te lopen zonder pijntjes als je een tijdlang wél met pijntjes gelopen hebt.
Geen tijdsregistratie, toch op het podium
Ik ging als eerste over de start bij de business run (de categorie waarin ik liep) en de enige vrouw die me tijdens de wedstrijd heeft ingehaald is Japke, hierdoor weet ik dat ik als tweede gefinisht ben. Helaas weet de tijdsregistratie dat niet. Volgens de App van de Zandvoort Circuit Run loop ik nog steeds, volgens de uitslagen heb ik niet gelopen. Ze verzekeren me bij de helpdesk dat het wel wordt rechtgetrokken, maar dit wordt het niet. Ik had het niet verwacht, het gaat immers alleen maar om een bos bloemen en een beker die waarschijnlijk snel naar zolder zal verdwijnen, maar ik ben een beetje teleurgesteld.
Weet je wat het is… ik heb vroeger nooit wat gewonnen. Ik was zo iemand die als laatst gekozen werd bij gym en er bij de tennis clubkampioenschappen altijd als een van de eerste uit lag. Zo’n tweede plaats bij de business run maakt me dan ook echt blij. Maar eind goed, al goed, Suzanne kan bij de wedstrijdorganisatie getuigen dat ik toch echt eerder gefinisht ben dan zij en uiteindelijk mag ik dan toch het podium op.
Ook Tuur’s tijd is niet goed geregistreerd. Hij finishte in 42 minuten en een beetje, maar volgens de uitslagen is hij laatste in een tijd van 13 uur en een beetje. 13 uur over 12 kilometer, dat vind ik eigenlijk nog knapper dan 42 minuten. Dat is namelijk een tempo van minder dan een kilometer per uur. Tuur kan er niet van wakker liggen dat een podium plek hem door de neus geboord is, hij heeft niet dat kinder-trauma waarin hij altijd als laatst gekozen werd bij gym en heeft een hele zolder volstaan met bekers.
Feestje op het strand
We vieren onze prestaties samen met Laura op het strand. De zon schijnt, de wijn smaakt goed en het Aziatische broodje met spicy chicken smaakt goddelijk. Het is een heerlijke afsluiting van een supergezellige dag. Ik kan er wel aan wennen, dit soort zondagen. De komende weken zullen de zondagen er als het goed is een beetje hetzelfde uit zien. Met de Rotterdam Marathon (estafette en Tuur de kwart marathon) komende zondag en een nader te bepalen wedstrijd het weekend erna staan er genoeg leuke hardloopweekenden op het programma. Nu hopen dat het blessureleed nu echt verleden tijd is, zodat ik ook weer eens lekker kan gaan trainen voor deze wedstrijden.
Liefs,
Annemerel
Wooow wat loop jij met een fijne hartslag! die van mij is standaard 180..
Geeft ook wel aan waarom ik nooit echt lekker soepel loop :’)
Auteur
Jaa ik liep echt met een hele relaxte hartslag in Zandvoort. Dat wil overigens niet zeggen dat als jij met 180 loopt jij minder ‘chill’ loopt. Jouw maximale hartslag en omslagpunt liggen misschien wel veel hoger dan die van mij.
Ja dat is dus het probleem.. Ik loop ook niet lekker. Ik blijf het doen maar het gaat niet van harte :D
Hey Annemerel,
Misschien een rare vraag om hier te stellen maar kan wel gebruikt worden in je Q & A rubriek. Wat vinden jullie van de souplessemethode van Verheul? Waarin hij zegt dat je geen lange duurlopen moet doen omdat deze je trager maken maar eigenlijk vooral extensieve intervals van 200 – 400 – 1000m en max 1 wisselduurloop per week? Ik nu het boek aan het lezen ‘het duurloopmisverstand’ en zie even door de bomen het bos niet meer. Als beginnend loper is het ook moeilijk om aan te voelen wat voor mij wel werkt en wat niet :p. Mijn langste duurloop tot hiertoe is 14km en ik vraag me toch ook af of deze me trager maken … .
Groetjes!
Angelique
Auteur
Leuke vraag! ‘Ken’ de methode Verheul inderdaad. Je doet dan misschien geen duurlopen, volgens deze methode loop je wel bijna iedere week een wedstrijd (waardoor je toch nog een soort duur-training hebt, alleen dan veel harder dan je normaal in een training zou doen). Tuur gebruikt wel elementen uit de methode Verhul, maar past dit niet exact toe. Ik zal er binnenkort iets meer over schrijven!
Leuk om te lezen en er is gelijk een vraag van me beantwoord (namelijk, wat je doet tijdens het loslopen in de ochtend). Maar vraag me nog af… Wat doe je tijdens het inlopen voor een wedstrijd? Hoeveel km loop je dan ongeveer? Mijn benen ‘voelen’ voor een wedstrijd altijd supermoe en als pap (waarschijnlijk 100% psychisch ;-)) en zou bang zijn dat ik dan tijdens een wedstrijd helemaal niet meer vooruit kom.