RUN BABY RUN: De Try Out (Part II)

Afgelopen zondag hebben jullie kunnen lezen dat ik een soort van marathon try out gepland had. Een lange duurloop waarop ik me net zo op voorbereidde als op de marathon. Dezelfde voeding, op tijd naar bed, dezelfde kleding. Ik lag zaterdagavond al om 20.00u in bed en niet veel later sliep ik ook daadwerkelijk, ik had zoiets van ‘wie kan me wat maken’. De volgende ochtend had ik het redelijk zwaar toen om 5.00u de wekker ging, maar ik heb het altijd zwaar als om 5.00u de wekker gaat. Ik heb het trouwens sowieso altijd zwaar als de wekker gaat, ook als die pas om 8.30u afgaat. Ik ben gewoon niet zo’n fan van wekkers. Wie wel?

Toch verliep alles niet volgens plan, ondanks mijn goede voorbereiding. Voordat ik überhaupt buiten was had ik al meerdere bezoekjes aan het toilet gebracht. Toen ik uiteindelijk dacht van nou, nu ben ik alles wel kwijt, ben ik naar buiten gegaan. De eerste kilometers gingen prima, maar na drie, vier kilometer begon de buikpijn. Ik dacht, dit kan niet. Dit kan gewoon niet. Ik verzin dit, ik loop door. Maar na zes kilometer begon ik om me heen te kijken. Zal ik in die bosjes gaan? Of achter die boom. Ik bleef uiteindelijk toch doorlopen want ik had geen toiletpapier bij me en ik moest nog 25 kilometer lopen. Ja, nee, dat kon echt niet.

En toen zag ik vanuit mijn ooghoek ineens dat er bij de atletiekbaan waar ik eerder dit jaar mijn intervaltrainingen deed, ineens allerlei grote tenten stonden. En toen ik nog iets beter keek, zag ik vijf dixi’s op een rij. Wauw… ik liep het sportpark op, deed net alsof ik daar heel erg thuis hoorde en glipte de eerste de beste dixi binnen. Een dixi met toiletpapier, halleluja. Helaas was de ontlading niet van lange duur, een paar kilometer later begon mijn buik weer pijn te doen en nog een paar kilometer later, op 16.5 kilometer kon ik echt niet meer. Dit was het punt waarop ik omdraaide en precies 16.5 kilometer van huis was. Ik had twee keuzes: naar huis hardlopen en om de kilometer stoppen om mijn buik even tot rust te laten komen en in de tussentijd heel veel pijn lijden, of ik kon naar huis wandelen (en minder pijn lijden).

Ik koos voor dat tweede. Want ik wist dat ook al zou ik die 32,5 kilometer uiteindelijk op mijn horloge zien staan, ik absoluut geen zelfvertrouwen van deze run zou krijgen. Ik liep verschrikkelijk. Ik kon beter naar huis wandelen en het dan op een later tijdstip deze week nog een keer proberen. Dus zo geschiedde. Ik wandelde naar huis, nam een iets kortere route waardoor het uiteindelijk ‘slechts’ 14 kilometer was, maakte onderweg nog even een pitstop bij mijn oma en plande een lange duurloop voor dinsdagochtend.

En toen werd ik dus op maandag wakker met een dikke keel. Nope. Dit is niet waar. Hier geef ik niet aan toe. Dit gaat niet van kwaad tot erger, dit is weg voordat het überhaupt schade kan aanrichten. Ik ging in full-attack modus met een verzachtende siroop voor mijn keel en echinaforce zuigtabletten van A. Vogel die zowel verzachtend voor de keel moeten zijn als immuunsysteem-stimulerend. Klonk heel hoopgevend en ze stonden al in mijn keukenkastje, dus erg veel viel er niet te verliezen. Ik lag alweer om 19.30u in bed.

Gisterochtend ging om 5.00u die verschrikkelijke wekker weer. Ik voelde me relatief uitgeslapen en mijn keel voelde beter dan een dag eerder dus na een kwartiertje wakker worden besloot ik mijn plan van de lange duurloop gewoon voort te zetten. Dit keer at ik geen bagels, maar at ik banaanspeltpannenkoekjes. Die kon ik eigenlijk niet meer zien, maar na die bagels van afgelopen zondag had ik geen andere optie. Echt lekker vond ik ze niet, maar wat moet dat moet.

Om kwart voor zeven was ik er klaar voor, mijn ontbijt was na anderhalf uur zo goed als verteerd en ik was klaar om te gaan. Maar na anderhalve kilometer moest ik alweer concluderen dat mijn buik verdomme pijn deed. HOE dan? Ik besloot het dit keer niet aan te kijken en meteen rechtsomkeert naar huis te maken. Na drie kilometer stond ik weer voor mijn deur. Ik bracht een bezoek aan mijn toilet, dronk een glas water en liep weer naar buiten, dezelfde weg als waar ik een kwartier eerder ook al liep.

Maar mijn hoofd zat vol met twijfels, moest ik dit nu wel doen? Was het wel verstandig? Na anderhalve kilometer draaide ik wederom om en liep dezelfde weg terug. Dit keer ging ik echter niet bij mij thuis naar binnen, ik liep een nieuwe route, die me halverwege langs het huis van mijn ouders zou leiden. En op de terugweg zou ik wéér halverwege langs het huis van mijn ouders lopen. Op die manier had ik niet alleen twee punten om er helemaal mee te stoppen, ik kon daar ook bezoekjes aan de WC brengen. En dat was (helaas) nodig.

Wat wel ontzettend fijn was? Mijn benen voelden sterk en mijn hartslag had ik compleet onder controle. Ik liep die 32,5 kilometer met een gemiddelde hartslag van 151bpm. Dat is voor mij echt super laag. Ondanks de noodstops die ik heb moeten maken geeft deze duurloop me toch veel zelfvertrouwen richting Berlijn. Ik weet in ieder geval dat mijn benen me op goede dagen niet in de steek laten. Nu alleen nog heel snel een oplossing voor dat darmprobleempje zoeken. Ik heb nog 25 dagen…

Liefs,
Annemerel