Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatste zo vaak en zo hard gelachen heb tijdens het hardlopen. Ik kan me überhaupt niet herinneren dat ik ooit zo de slappe lach gehad heb tijdens een rondje hardlopen. En dan te bedenken dat ik bijna niet gegaan was. Ik heb het allemaal te danken aan een pak chocolademelk en beker slagroom.
Maandagochtend werd ik wakker bij mijn ouders, omdat ik met mijn zomerbanden liever niet in het donker naar huis reed. Ik ging daar onder de douche, waste mijn haar, deed mijn make-up en kleedde me aan. Dat is voor mij onbewust een handeling die betekent ‘vandaag ga ik niet meer hardlopen’. Alleen in de zomer maak ik daar nog weleens een uitzondering voor, als het lang licht blijft en ik ’s avonds na het eten nog weleens naar buiten wil gaan voor een rondje. Daarom zie je me in mijn vlogs vaak zo lang in mijn pyjama zitten zonder make-up op mijn hoofd, als ik eenmaal ‘klaar ben voor de dag’ zit hardlopen er niet meer in.
Daarom dacht ik de hele maandag niet aan hardlopen. Er was geen discussie in mijn hoofd, het kwam gewoon niet in me op. Ik zat achter mijn MacBook, had het gordijn voor me geopend en sloeg iedere vijf minuten wel een keer mijn ogen op om te kijken naar de sneeuwvlokjes die langzaam, maar steeds sneller, naar beneden dwarrelden. Rond een uurtje of drie kreeg ik trek in warme chocolademelk met slagroom, niet veel later stond ik ingepakt in ski-jas en met hardlooplegging + joggingbroek en UGGS buiten. Klaar om de sneeuw te trotseren en een wandeling naar de supermarkt te maken.
Ik genoot zo van de sneeuw, het gevoel van die natte kriebelende vlokken tegen mijn gezicht, het gekraak onder mijn voeten. Ik begon er bijna van te huppelen. En terwijl ik naar huis liep met mijn pak chocolademelk van Tony’s en bakje slagroom bedacht ik me hoe lekker die warme chocolademelk zou smaken als ik eerst nog een rondje zou gaan hardlopen. Wat was het eigenlijk voor onzin dat ik niet zou kunnen gaan hardlopen omdat ik toevallig mijn haar al gewassen had vandaag. Zo gezegd zo gedaan, om vier uur, precies een half uur voordat de zon onder zou gaan, stond ik in hardloopkleding buiten.
Ik krijg vaak de vraag wat ik draag als het buiten koud is. Nou, dat valt dus nog best wel mee. Ik droeg een normale lange legging van Lululemon (uit de zomercollectie, dus absoluut niet extra dik en met extra mesh ventilatiegaten). Ik droeg een mouwloze top van Adidas by Stella McCartney en daar overheen een longsleeve met capuchon van hetzelfde merk. Op mijn hoofd een pet (om de sneeuw niet in mijn ogen te laten waaien) en mijn capuchon van de longsleeve hier overheen. Aan mijn voeten warme (hoge!) sokken en schoenen van Nike met speciale shield-technologie, die waterafstotend werkt. Geen handschoenen, geen dikke jas. Ik heb het niet snel koud tijdens het lopen, maar ieders lichaam reageert weer anders op kou dus dit kan voor jou VEEL te koud zijn.
Goed, daar ging ik. Naar buiten. De eerste stappen waren een beetje onwennig, maar nadat ik mijn ritme gevonden had kon ik dus alleen nog maar lachen. Ik zocht de dikste sneeuw uit, waar nog niemand voetstappen in gezet had. Die sneeuw geeft de meeste grip, waardoor de kans op uitglijden minder is. Waar ik het meest op moest letten was dat ik niet per ongeluk van het stoepje afstapte, door de sneeuw was de overgang tussen het fiets- en voetpad volledig weggevaagd, maar in de sneeuw op het fietspad zakte je een stuk meer naar beneden en als je daar niet op berekend bent kan dat gevaarlijk zijn voor je enkels. Goed opletten dus, kleine stapjes en je tempo aanpassen.
Je moet tijdens zo’n rondje door de verse sneeuw niet verwachten dat je een wereld record gaat lopen. Ik liep met een pace van 5’38. Normaal loop ik dat rondje met twee vingers in mijn neus met minstens 30 seconden per kilometer sneller. Met iets meer moeite loop ik zelfs een minuut per kilometer sneller. Maar daar gaat het tijdens zo’n rondje door de sneeuw niet om, vind ik. De moeite die je erin steekt blijft gelijk waardoor het toch een goede training is.
Op de terugweg reed er op het fietspad aan de overkant van de weg een sneeuwschuiver die zorgde voor een perfect schoon fietspad. Ik had achter die sneeuwschuiver kunnen lopen en zo dus lekker over het asfalt kunnen lopen. Dat was vast een stuk sneller gegaan, maar waarom zou ik dat doen? Hoe vaak ligt er sneeuw in Nederland? Precies. Dan moet je van iedere vlok genieten, toch?
Na vijf kilometer kwam ik mega gelukkig thuis. En die warme chocolademelk met slagroom… smaakte inderdaad GODDELIJK.
Heb jij hardgelopen in de sneeuw afgelopen dagen? Word jij er ook zo gelukkig van?
Liefs,
Annemerel
P.S. Ik heb dus stiekem na het lopen niet meer gedoucht. Eerst wilde ik mezelf even op laten warmen, want als ik uit de kou te snel onder een warme douche ga staan krijg ik vaak netelroos. En toen zat ik zo lekker op de bank dat ik dacht, waarom zou ik überhaupt gaan douchen, gezweet heb ik toch niet…
Ik heb zowel zondagochtend voor de sneeuw met kou als dinsdagochtend met sneeuw en kou gelopen. Ik had wel een therno legging onder mijn hardlooplegging, anders heb ik de hele dag rode bovenbenen.
Auteur
Aaah snap ik, dat is wel lekker dan!
Heerlijk zeg dat rondje in de sneeuw, ik snap wel dat je daar blij van word.
Jazéker! Zondag 23km gelopen in de sneeuw en gisteren nog een rondje van 10km. Toch loop ik liever zonder sneeuw ;-)
Ik was niet in Nederland :(! Zo jammer, ik vind hardlopen in de sneeuw zo leuk! Maar toen ik terug kwam (iets met vastzitten omdat Schiphol zowat dicht ging) was er alleen nog een vieze, gladde bende over… jammer. Hopelijk krijg ik nog een kans ;)!