RUN BABY RUN: Hardlopen als 28-jarige was niet altijd even leuk

Met nog drie dagen tot mijn verjaardag te gaan kan ik concluderen dat mijn 29ste levensjaar niet mijn beste hardloopjaar was. Er werd geen enkel persoonlijk record uit de boeken gelopen, sterker nog, ik kwam er niet eens in de buurt. Ik heb meerdere blessures gehad, was vaker niet dan wel enthousiast om mijn hardloopschoenen aan te trekken en was op een gegeven moment zelfs in zo’n stemming dat mijn fysio vroeg ‘wat doe jij eigenlijk als je straks hardlopen echt niet meer leuk vindt?’

Goede vraag. Daar had ik eigenlijk nog helemaal niet over nagedacht, ik maakte me er ook niet zo’n zorgen over. Ik wist namelijk dat dit allemaal tijdelijk was en dat iedereen weleens een dipje heeft. Je kunt niet altijd pieken en misschien moet je dat ook helemaal niet willen. Tuurlijk, pieken op het juiste moment is belangrijk, maar als jij de dalen niet kent kun je de pieken ook niet meer als pieken herkennen. Althans, zo sta ik er in.

Van de Dolomieten tot New York City

Het was niet alleen maar kommer en kwel. Ik liep een prachtige trail run in de Dolomieten van 20 kilometer met 1000 hoogtemeters, het was zwaar, ik kwam als een van de laatste binnen, maar het voelde wel als een overwinning. De Berlijn Marathon verliep niet zoals ik hem gepland had (dixi bezoek), maar ik liep hem wel mooi uit in een tijd onder de 3.40. De New York City Marathon was fantastisch, met alle andere meiden die stuk voor stuk de finish haalden en persoonlijke doelen behaalden die ze een jaar eerder nooit voor mogelijk hadden gehouden. Dat was zo bijzonder om te zien. Zelf liep ik ook lekker, ik kon genieten van het hele parcours en liep eindelijk een tijd onder de 4 uur (3.50.26).

Na New York volgde pas de echte dip, die zette in toen de wielen van het vliegtuig de landingsbaan van Schiphol raakten en verdween eigenlijk pas weer toen ik het vliegtuig in New York half maart uitstapte. Ik besef dit eigenlijk pas nu, op het moment van schrijven. Ik bekeek net de titels van mijn YouTube video’s van het afgelopen jaar en ik kon gewoon precies het moment aanduiden waar ik weer ‘gelukkig werd’. Dat klinkt allemaal heel dramatisch, alsof ik afgelopen winter doodongelukkig was, dat viel ook allemaal wel mee. Maar de donkere dagen hakte er dit keer extra hard in en het lukte me niet goed om er uit te komen. Mede doordat ik ook niet lekker onbezorgd kon hardlopen, door een hardnekkige overbelasting in mijn knie.

Tot New York dus. De halve marathon daar was fantastisch, evenals de rest van de reis. Soms is een paar dagen in je eentje door New York wandelen gewoon precies wat de dokter zou moeten voorschrijven (kan ik dit declareren?). Het hielp ook mee dat toen ik thuis kwam, ik vrijwel meteen door mijn uitgever gebeld werd met het nieuws dat de kogel door de kerk was, boek 3 ging er komen. En snel ook! De afgelopen zeven weken ben ik hier iedere dag mee bezig geweest en dat gaat de komende periode niet anders worden. Of, eigenlijk wel, het wordt niet iedere dag, het wordt ieder UUR van de dag.

Ik kan dit hardloopjaar dus toch nog op positieve noot afsluiten. Niet met een blinkend nieuwe PR, maar wel met een herontdekking van mijn hardloopgeluk. En dat vind ik misschien nog wel belangrijker dan die snelle tijd. Al zorgt dat PR vaak ook wel weer voor een extra dosis geluk, dus die twee meestal wel vaak samen. Maar goed, een stap tegelijkertijd. Eerst zaaien, dan oogsten.

Bedankt voor het lezen van al mijn hardloopgerelateerde blogs van het afgelopen jaar. Ook als ik af en toe niet zo vrolijk was. Maar hé, ook dat is het (hardloop)leven.

Liefs,
Annemerel