Als iemand me vertelt dat hij of zij (mede) door mij geïnspireerd is geraakt om te gaan lopen, vind ik dat fantastisch om te horen. Onlangs vond ik een mail in mijn mailbox die me ontzettend raakte en waar ik zelfs een beetje een brok van in mijn keel kreeg. Studente E. kreeg vorig jaar de diagnose borstkanker en zat ontzettend diep in de put. Per toeval kwam ze langs mijn video ‘It’s always worth it’ en dit motiveerde haar om haar leven zelf in handen te nemen en weer te beginnen met hardlopen. Dwars door iedere negatieve uitslag en therapie heen. Ik ben heel dankbaar dat ze haar verhaal ook met jullie wil delen.
Het laatste half jaar was het moeilijkste maar tegelijkertijd ook het mooiste ooit in mijn leven. Op maandag 6 november kreeg ik de diagnose borstkanker. Tot die tijd was ik de meest enthousiaste student met alleen maar hoge cijfers, ik deed het honoursprogramma en deed veel vrijwilligerswerk. Als je het leven als een grote schipreis ziet, voelde de diagnose net alsof ik op een eenzaam eiland werd achtergelaten terwijl iedereen op avontuur ging.
In oktober brak ik mijn ribben en werd er toevallig iets opvallends in mijn linkerborst gevonden. In november kwam dan de diagnose. Toen ik de diagnose kreeg dacht ik: nu is het afgelopen en nu kun je niks meer. Er liep van alles in mijn leven mis, ook mijn studie lukte helemaal niet meer. Begin december kreeg ik te horen dat ik het honours programma niet meer mocht doen, tegelijkertijd werd me ook verteld dat het type kanker dat ik had maar 30% kans op genezing gaf. Die dag probeerde ik mezelf van het leven te beroven, voor mijn gevoel was er niks meer om naartoe te leven en 30% vond ik te weinig om te vechten tegen de ziekte.
Maar die dag waarop ik had besloten om niet meer te willen leven, was ook die dag dat ik uiteindelijk heb besloten om te vechten. En dit verhaal heeft veel met Annemerel’s video: “It’s always worth it” te maken.
Die avond zat ik bij de crisisdienst en er gebeurde van alles om me heen, zodat ik met mijn oordopjes in, naar YouTube filmpjes ging kijken. Ik kwam heel toevallig deze video tegen en ik heb diezelfde avond de video nog minstens 20 keer bekeken.
Nadat ik de volgende ochtend weer op mijn kamer zat ging ik meteen mijn loopschoenen zoeken (ze waren echt helemaal in het onderste vakje van mijn kast verdwenen nadat ik de diagnose kreeg) en ik ging rennen. Die dag heb ik besloten dat de kanker me nooit te pakken krijgt als ik maar snel genoeg leer rennen. En ik heb besloten dat ik geen schip nodig heb als ik maar leer zwemmen.
Ik was nooit sportief maar vorig jaar april begon ik met hardlopen met het doel de Stevensloop in Nijmegen te doen, toen ik de diagnose kreeg dacht ik niet eens meer na over dit doel. Maar deze video heeft me de steun in de rug gegeven die ik net nodig had. In het begin kon ik nauwelijks 2 kilometer lopen en ook de artsen zeiden dat ik rustig moest aandoen en niemand geloofde erin dat ik met mijn kanker nog goed kon hardlopen.
Maar ik had intussen een doel een reden om veder te gaan. Het hardlopen werd mijn oorlogsverklaring aan de ziekte. Iedere keer dat ik ging rennen lukte het me om net wat meer meters te maken en half januari kon ik alweer mijn 5 kilometer lopen.
Toen kreeg ik te horen dat er een operatie moest komen en dat er metastases in de long en een bijniertumor waren gevonden, mijn kansen op genezing werden naar 15% bijgesteld.
Het was toen heel gek omdat me het allemaal niet meer zo veel kon schelen, want ik had toch al besloten om niet op te geven. Ik ging verder met hardlopen, steeds wat meters erbij. Op 17 maart ging ik bij de Stevenloop mijn eerste loop ooit meedoen. Ik was niet snel, echt niet, en ik kon daarvoor ook niet altijd evengoed trainen maar ik kon de 10 kilometer wel uitlopen. Daarna ging ik steeds verder met trainen, door een chemo en een radiotherapie heen. Ik begon ook met ander sporten op de universiteit en het was voor het eerst in vier jaar dat ik het weer aandurfde om een sportles te volgen. In april kwamen er 5 kilometer bij de Night run Festival erbij en 10 in Leeuwarden bij de urban trail en afgelopen mei liep ik de 10 kilometer tijdens de Marikenloop.
Iedere keer als ik slecht nieuws kreeg ging ik hardlopen. Op dagen waar ik uitslag gesprekken had ging ik al met loopschoenen en sportkleren naar het ziekenhuis om erna te kunnen lopen. De artsen zeiden dat er eigenlijk voor mij weinig kans was en voor de operatie kreeg ik een slagingskans van 7%. Echter is de operatie heel goed verlopen en zien mijn MRI-beelden heel goed uit. Gisteren kreeg ik te horen dat de artsen niet weten hoe het kan, maar dat het bij mij net op een wonder lijkt, er zijn geen metastases meer te zien na de chemo en de operatie en de borst en bijnier zijn ook goed. Nu volgt nog een laatste radiotherapie en dan ben ik er doorheen.
Ik ben niet heel sportief ik ben geen uitstekend atleet ik ben niet snel (ik ben eigenlijk heel langzaam), maar ik ben er nog en ik ga er ook de volgende jaren zijn.
Maar deze video was net wat ik nodig had! Ik ben sneller dan de kanker en ik zit weer op het schip en ga van mijn leven genieten.
E. vertelde me dat ze graag wil benadrukken dat ze erg veel gelukkig heeft gehad met haar therapie. Voor veel mensen is sporten echt niet mogelijk, ze kende veel mensen die echt niet of nauwelijks hun bed uit konden komen. Ze wil absoluut niet dat er een verkeerd beeld wordt geschetst voor mensen die de diagnose kanker hebben. Ze denkt dat haar jonge leeftijd en het feit dat ze altijd redelijk fit geweest is haar zeker geholpen hebben en dat er voor haar meer mogelijk was dan voor de gemiddelde kankerpatiënt.
Nogmaals, dit verhaal heeft me enorm geraakt en ook weer even met beide benen op de grond gezet, je neemt het vaak voor lief dat je gezond en fit bent, maar het kan zomaar anders zijn. Ik vind het heel mooi om te zien dat hardlopen E. zo geholpen heeft en ik hoop dat dat voor anderen (in wat voor situatie dan ook) ook het geval kan zijn. Dankjewel voor het delen van je verhaal E. en heel veel sterkte met de laatste loodjes, ik hoop dat je dit hoofdstuk snel kunt afsluiten.
Liefs,
Annemerel
(De volledige naam van E. is bij mij bekend, omdat niet iedereen in haar omgeving haar hele verhaal kent heeft ze mij gevraagd haar verhaal anoniem te maken).
Wow wat een mooi en inspirerend verhaal!
Wat een geweldig verhaal van een ongelooflijke vechtlust! Als je zo’n periode weet te overwinnen, heb je jezelf gevonden en kun je voortaan alles aan. Maak iets heel moois van het tweede deel van je leven, je hebt het absoluut in je!
Wauw, wat een indrukwekkend en inspirerend verhaal! Echt fantastisch. Ook ontroerend om te lezen, zo knap dat ze nog steeds aan het vechten is en niet opgeeft. Fijn dat je mensen kunt inspireren Annemerel! :)
Wat een mooi verhaal! Sterkte met de rest
?❤
Erg indrukwekkend! Hardlopen heeft mij een aantal jaren geleden voor een burnout behoed, maar dat is peanuts vergeleken met dit.
Wow jemig hey, wat een verhaal. Mooi verwoord en goede uitleg ook nog aan het einde. Wat dapper van jou E., dat je er zo voor bent gegaan! En Annemerel, wat gaaf dat je iemand zo hebt kunnen inspireren, daar mag je supertrots op zijn!
Wauw wat een heel bijzonder verhaal heeft E. verteld! Wat een doorzettingsvermogen heeft zij, respect! Ik hoop dat het nog steeds goed met haar gaat. En mooi dat je dit met ons deelt Annemerel. Ik denk dat je half niet weet hoeveel mensen je motiveert en inspireert. Blijf vooral zo doorgaan, zowel jij als E. Dit soort powervrouwen heeft de wereld nodig!
Wat een heftig verhaal! Fijn dit dit een platform krijgt op deze blog. En E., heel veel sterkte nog. Ik bewonder je doorzettingsvermogen en levenshouding!
WoW! Ontzettend mooi!!
Sprakeloos. Inderdaad weer even met beide benen op de grond.
Wow, wat mooi dat het je er zo doorheen heeft kunnen slepen E. Echt heel stoer dat je er zo voor bent gegaan, je state of mind zal je ook zeker geholpen hebben! Succes met de laatste behandeling!
Jeetje, dit raakt..
Keep it up!! Mega veel respect! Wat een mindset, wat een voorbeeld!
Poeh. Brok in de keel. You go E. Alle geluk en sterkte.
Hier word je toch echt even stil van.
Zo knap, die volharding, de moed, de sterkte, kracht die hierin zitten, die in E. zitten.
Heel veel succes E met je herstel, lopen, maar met alles wat je in het leven nog wil ondernemen.
Inneke
Wow, hier word ik stil van. Wat een doorzetter!
En ook de disclaimer aan het einde getuigt van klasse: weten dat je geluk hebt gehad en dat het voor anderen soms een stuk moeilijker is. Neemt niet weg dat dit verhaal enorm inspireert!
Wat een ontzettend inspirerend verhaal. E., je bent een echte powervrouw. Zoveel doorzettingsvermogen en karakter, wauw. Nog heel veel succes met je herstel.
Amai… ik ben er effe niet goed van, van dit te lezen. Wat een verhaal. En wat een sterk mens. Echt, ik buig diep voor haar. Niks dan liefde! En tonnen respect :*