RUN BABY RUN: De New York City Marathon

Over 32 dagen zou ik van start gaan tijdens mijn vijfde New York City Marathon. Dit was een bonusloopje, een toetje na Berlijn. Ik ging niet voor een persoonlijk record, maar ik was ervan overtuigd dat ik wel een ‘parcoursrecord’ zou kunnen lopen met twee vingers in mijn neus. Tot een maand geleden voelde ik me zo fit, zo onoverwinnelijk. Totdat ik een kleine vier weken geleden keihard met mijn neus op de feiten gedrukt werd. Dat vermoeide gevoel in mijn voet, dat bleek toch niet iets te zijn dat er gewoon bij hoorde. De rest van het verhaal is jullie allen volgens mij inmiddels wel bekend.

Morgen is het precies vier weken geleden dat ik voor het laatst heb hardgelopen. Morgen is het precies vier weken totdat ik in het vliegtuig stap richting New York. Morgen is het precies een maand tot de marathon. Morgen is eveneens de dag dat ik voor het eerst mijn hardloopschoenen weer mag gebruiken voor datgeen waar ze in eerste instantie voor bedoeld waren; hardlopen. Niet dat ik meteen een duurloopje van 20 kilometer gepland heb. We gaan beginnen met 400 meter. Nog geen honderdste deel van die hele marathon die een maand later gepland staat.

Of ik 4 november aan de start van de marathon sta? Ik denk het wel. Of ik alleen de Verrazano Bridge over loop en een paar kilometer sfeer in Brooklyn mee pak, of dat ik toch wat meer kilometers ga maken? Dat is een vraag die ik waarschijnlijk pas over een paar weken kan beantwoorden. Herstellen is een dag-tot-dag-proces. Tot op heden ben ik niet geheel ontevreden over mijn herstel, ik heb op dit moment nergens last van. Ik kan ElliptiGO-en, fietsen, wandelen en krachttrainingen doen zonder dat dat een reactie geeft in mijn voet. Super mooi. Maar hardlopen heb ik de afgelopen weken dus niet gedaan en ik heb dan ook geen flauw benul hoe mijn lichaam daar op gaat reageren. Of ik het spannend vind? Wat denk je zelf.

Qua conditie denk ik niet dat ik weer helemaal op nul moet beginnen. Ik heb dit aardig op peil kunnen houden met cardio apparaten in de sportschool, fietsen en de ElliptiGO. Ook aan kracht ben ik denk ik niet veel verloren.. sterker nog, ik heb de afgelopen weken vaker in het krachthonk gestaan dan ooit. De enige echte hamvraag op dit moment is of het botje in mijn voet weer helemaal genezen is. De leidraad in dit proces? Kan het pijnvrij. En levert het na afloop geen reactie op.

Vanmorgen vond ik mijn Confirmation Form van de marathon. Ik start in wave 2, eindelijk… na drie jaar in wave 3 (in het eerste jaar stond ik ook in wave 2, toen kon ik zelf een tijd opgeven. Als je eenmaal een marathon gelopen hebt dan bepaalt de organisatie je inschrijftijd, omdat ik tot vorig jaar nooit onder de vier uur liep, kwam ik dus steeds in wave 3 terecht). Ik kan me op dit moment niet voorstellen dat ik niet van start ga, maar ik kan me tegelijkertijd ook niet voorstellen dat ik een hele marathon kan lopen. Herstellen is een dag-tot-dag-proces (hoe vaak heb ik dat nu al geschreven?) en dat is best lastig voor iemand zoals ik, die onrustig wordt van onzekerheid. Ik kan het me nu echter niet permitteren zenuwachtig en gestresst te worden hiervan, want dat werkt mijn herstel alleen maar tegen. Go with the flow, dat probeer ik mezelf continu te herinneren. En genieten van alles dat ik wel gewoon kan. En goed eten. En goed slapen. En… chill.

Liefs,
Annemerel