RUN BABY RUN: De eerste keer

Vorige week schreef ik over het feit dat ik weer voorzichtig mocht beginnen met opbouwen, een paar dagen later was het eindelijk zover, ik mocht mijn eerste hardloopstapjes zetten.

Het was eerst wat onwennig. Ik moet toegeven, ik had het de avond ervoor al eventjes geprobeerd. Op mijn hardloopschoenen (die ik sowieso de afgelopen maand iedere dag al aan had) dribbelde ik door de hal van mijn appartementencomplex. Lekker veilig, want er ligt tapijt op de vloer (een zachte ondergrond betekent minder impact op je spieren, pezen en botten bij de landing). Het voelde goed. Ik bedoel: ik voelde niks. Geen pijn. Niets. En ook de volgende ochtend had ik niet het idee dat ik iets gedaan had.

Heel anders was dat een paar weken geleden, toen ik – een paar dagen nadat ik over mijn ‘noodlot’ gehoord had – een sprintje trok omdat er een mega grote rat op me af kwam rennen bij de bushalte in Málaga. Toen ging er meteen een pijnscheut door mijn voet, waardoor ik er aan herinnerd werd dat ik toch echt geblesseerd was. Daar was ik toen namelijk helemaal niet zo zeker van, met wandelen voelde ik amper wat en voor mijn gevoel was het dan ook redelijk overdreven dat ik niet mocht hardlopen. Maar toen ik dat sprintje van tien meter trok en die pijnscheut voelde werd ik wel even met mijn neus op de feiten gedrukt.

Afgelopen donderdag deed ik mijn eerste mini-training. Meteen weer op de baan. Eigenlijk wilde ik dit niet, ik wilde mijn training het liefst doen zonder publiek zodat ik ook geen moeilijke vragen zou hoeven te beantwoorden. Maar tegelijkertijd wilde ik wel graag op de baan trainen (want minder harde ondergrond dan asfalt) en was het makkelijker om ’s avonds te trainen dan overdag.

Ik liep eerst twee rondjes rustig op de baan om in te lopen, de eerste honderd meter voelde wat onwennig, maar ik had mijn eerste rondje nog niet afgetikt en ik had het gevoel alsof ik nooit wat anders gedaan had. Of nou ja… een ding was wel een beetje anders, iedere stap die ik mocht zetten waardeerde ik een stuk meer dan alle stappen die ik deze zomer zette. Niet dat ik van de zomer niet blij was tijdens mijn trainingen, maar als je zo lang aan de kant gezeten hebt is het extra bijzonder om weer (pijnvrij!) te mogen lopen.

Na het inlopen deed ik gezellig met de groep mee met het buikspierkwartier. Vervolgens liet ik de loopscholing even voor wat het was (knieheffen, kaatsen en versnellingslopen waren nu misschien even iets te veel van het goede) en begon ik aan mijn training. Ik deed een aantal herhalingen van 250 meter op een comfortabel tempo met 60 seconden rust. Ik voelde tijdens het lopen niets. Direct na het lopen voelde ik niet en ook de volgende ochtend voelde ik niets. Hoera. Hoera. Hoera.

Herstellen is nog steeds een dag-tot-dag-proces, toch begin ik het vertrouwen in een marathon in 2018 steeds meer te krijgen en ook mijn fysio’s (ik heb er inmiddels twee), sportarts en Arthur denken zeker dat een marathon eind dit jaar een realistisch doel is. Het belangrijkste de komende weken? Dat ik binnen de grenzen van mijn blessure/herstelproces blijf. Hoe ik dat doe? Dan liever een stapje te weinig te zetten dan een stapje te veel? Hoe ik dat doe? Luisteren. Naar mijn lichaam en de verstandige mensen om me heen. 

To be continued…

Liefs,
Annemerel