Tot zo’n negen maanden geleden deed ik het vrijwel alleen maar, (lange) duurlopen. De ene keer net iets sneller dan de andere keer, maar altijd met een tempo rond de 5’10 per kilometer. Alleen, met mijn muziek, liefst vier keer in de week, maar vaker twee of drie keer. Ik werd niet sneller, wat me soms redelijk frustreerde, maar dat ik toch ook niet helemaal zonder kan, daar kwam ik vorige week eigenlijk pas achter.
Toen ik in april begon met mijn basis voor ‘Trainen als een Topatleet’ werd er behoorlijk geschrapt in het aantal duurlopen dat ik per week deed. Ik liep nu veel vaker trainingen met verschillende tempo’s en alleen lopen deed ik een, hooguit twee keer per week. Maar, ze waren er iedere week wel. Toen ik in oktober – na een maand stil te hebben gezeten dankzij die stomme stressfractuur – weer ging opbouwen, hebben we ervoor gekozen om vooral voor kwaliteitstrainingen te gaan. Dat wil zeggen, niet te veel kilometers en alle kilometers die ik liep juist met een bepaalde intensiteit. Er stond af en toe nog wel een (korte) duurloop op mijn schema, maar deze deed ik eigenlijk altijd samen met Arthur.
‘Alleen’ lopen schoot er een beetje bij in. Als ik terug ga denken aan de keren dat ik afgelopen maanden alleen liep op een (semi) rustig duurlooptempo, dan kan ik me alleen de New York City Marathon en de Linschoten Halve Marathon herinneren. Alle lange dingen die ik na New York deed in voorbereiding op Malaga, deed ik met tempo-blokken waarin ik op het randje van comfortabel en oncomfortabel balanceerde. Hardlopen werd puur trainen en de ontspanning was steeds verder te zoeken.
Dat dit het geval was, had ik eigenlijk pas door toen ik afgelopen vrijdag een hele rustige duurloop samen met mijn vader deed. Ik had al weken hoofdpijn en was op zoek naar een manier om mijn nek en schouders te laten ontspannen. Samen met mijn vader liep ik 19 kilometer met een pace van 5’40. We luisterden allebei onze eigen muziek en communiceerden alleen over of we links of rechts zouden gaan. Klinkt saai, maar het was precies wat ik nodig had. Ik voelde tijdens het lopen de spanning uit mijn schouders lopen en ’s middags was ik mega fit en productief.
Dit weekend liep ik twee keer een duurloop van 15 kilometer, maandag ging ik voor 9 kilometer en gisteren liep ik 7. Die twee keer 15 liep ik puur en alleen omdat ik eigenlijk op trainingsweekend had moeten zijn en ik graag de kilometers wilde lopen die mijn trainingsmaatjes ook zouden lopen. Die 9 en die 7 liep ik halverwege de ochtend, ter ontspanning. Ik merk dat ik het gemist heb, dat loopmomentje voor mezelf. Ik kan helderder nadenken als mijn benen bewegen, dat gaat echter niet op voor het moment dat ik naar adem loop te snakken omdat ik net onder of op mijn omslagpunt (hartslag) loop, dat gebeurt alleen als ik op een dusdanig tempo loop dat ik alles onder controle heb, dat ik het gevoel heb dat ik het tempo een eeuwigheid kan volhouden.
Het liefst zou ik iedere dag zo’n duurloopje doen, maar ik wil mijn snelheidstrainingen er ook niet voor opofferen en als ik de afgelopen dertien jaar een ding geleerd heb, dan is het dat het te snel opvoeren van het aantal kilometers dat je loopt vragen om moeilijkheden is. Niet te gek doen dus en die kilometers tijdens mijn duurlopen écht rustig lopen. Met een hartslag rond de 140, op een tempo waarbij ik bij wijze van spreken nog een telefonische zakelijke meeting zou kunnen doen zonder dat de persoon aan de andere kant van de lijn doorheeft waar ik mee bezig ben. Dat is het doel. Nooit eerder liep ik mijn duurlopen zo rustig, maar ik begin er het nut van in te zien.
Loop jij vaak alleen? Wat is je favoriete manier van trainen? Herken je je in mijn verhaal van de ontspanning die lange rustige duurlopen je kan geven?
Liefs,
Annemerel
P.S. Ik heb sinds vrijdag geen migraine meer gehad. Helpen jullie me hopen dat ik dit zo vol kan houden?
Wat heerlijk! Ik denk dat het inderdaad een balans zoeken is tussen trainen/fitter worden, maar aan de andere kant niet vergeten waarom je ooit bent begonnen met hardlopen: je hoofd leegmaken en omdat het FIJN is. Nu je niet meer ’traint als een topatleet’, kan je hopelijk wat meer de andere kant opgaan.
Leuke foto ook trouwens, symboliseert voor mij echt hardlopen in de winter: warm jasje, harde wind, kou en schemer. Ik kan weemoedig op dit soort taferelen terugkijken als het weer warmer wordt (ik ben meer een koudweerloper dan een warmweerloper, haha!).
Ik loop bijna altijd alleen omdat ik het lopen een soort van meditatie vind. Dus ik begrijp je helemaal. Wat het nóg lekkerder maakt is het luisteren naar luisterboeken. Zo fijn. ?