RUN BABY RUN: Mijn eerste trainingsweek voor mijn najaarsmarathon

Afgelopen week liep ik voor het eerst sinds Málaga met een schema dat niet van mijn hand, maar van de hand van Tuur kwam. Na maandenlang zelf een beetje aanmodderen is Tuur nu weer eindbaas van mijn schema. De eerste week was meteen een week met 72 kilometer. En dat ging niet vanzelf…

Maandag

Op het schema staan 4 kilometer op marathontempo, 3 kilometer op halve marathontempo en 2 kilometer op 10 kilometertempo. Van te voren heb ik er zin in, maar naarmate de training dichterbij komt ga ik steeds meer twijfelen. Mijn buik is van slag, wat ook niet echt meewerkt. Om 12.00u ga ik eindelijk naar buiten, samen met Tuur, om de training te doen. Ik heb geluk dat Tuur mee loopt, normaal gesproken loopt hij dit soort trainingen op zijn eigen tempo, maar hij heeft tien dagen niet kunnen lopen door pijn in zijn schouder, dit is weer zijn eerste training, dus die hoeft niet zo hard. Grappig. Voor mij is dit dus wel hard.

We lopen drie kilometer in, waarin de twijfel nog veel meer toeslaat. Mijn buik is echt van slag en de toiletten die ik tegen kom in het park zijn gesloten. Hoe moet ik in vredesnaam de training doen? Tuur stelt voor om terug te gaan en daarna echt met de training te beginnen. Maar ik weet… als ik nu terug naar huis ga, wil ik niet meer weg. Dus loop ik door.

Na de versnellingslopen en loopscholing voel ik me iets fitter. Ik begin vol goede moed aan de vier kilometer op marathontempo, maar de eerste anderhalve kilometer gaat het voor geen meter. Hooikoorts. Daarna besluit ik in plaats van naast Tuur, achter hem te gaan lopen. Het helpt, ik hoef me alleen nog maar op het Nike teken op zijn shirt te focussen, waardoor ik minder denk aan alle dingen waar ik last van (denk te) heb(ben). Die eerste vier kilometer gaat in 4’32, de volgende drie kilometer in 4’22 en de laatste twee gaan in een tempo van 4’02. Yes. I did it. Een goed begin is het halve werk. Toch?

Dinsdag

Dinsdagavond staat er een baantraining op het menu. Na het inlopen (3,5 kilometer), loopscholing, buikspierkwartiertje en de versnellingslopen, beginnen we rond kwart over acht (dat is dus een uur nadat de training begonnen is), met de ‘echte’ training. Dit is een van de redenen waarom ik zoveel meer moet eten dan een jaar geleden, toen bestonden mijn trainingen alleen maar uit hardlopen, wat een stuk minder inspanningstijd in beslag nam. Ik loop nu niet perse veel meer kilometers (deze training was nog geen 8 kilometer), maar ik ben wel een stuk langer aan het trainen.

De training? 6 minuten op 15 kilometertempo, 1000 meter op 10 kilometer tempo, 3x 800 op 5 kilometertempo, 1x 600 op 3 kilometertempo, 1x 600 op 1500 meter tempo. Het ging niet vanzelf, maar het ging wel. Na twee uur training zat ik moe maar voldaan in de auto terug naar huis.

Woensdag

Wauw, mijn benen zijn zwaar. Ik fiets heen en weer naar de stad (in totaal 24 kilometer). Ik had gehoopt dat dit het probleem zou verhelpen, maar niets blijkt minder waar. Op het programma staat 7 kilometer inlopen + krachttraining, maar we houden het bij 3,5 kilometer inlopen en krachttraining. Onze benen (ja ook die van Tuur) lijken wel van hout.

Het is de eerste keer in twee weken dat we een krachttraining doen, dus om er weer even in te komen gebruiken we niet te zware gewichten. We gaan voor 3x 8 herhalingen, zonder het gewicht op te voeren. We sluiten – zoals gewoonlijk – af met een buikspierkwartier. Ik voel me goed.

Donderdag

’s Avonds staat er weer een baantraining op het programma. We doen in totaal 12 loopjes, maar ze zijn zo kort (3x 500-400-300-200) dat ik – in overleg met Tuur – besluit wat langer in te lopen. In plaats van met de auto naar de club te rijden, loop ik de 7,5 kilometer vanuit huis. En dat is geen straf, want ik heb meewind. Daarna loop ik nog 3,5 kilometer met de groep in. Ik heb dus al 11 kilometer gelopen voordat de training begon.

De training was zwaarder dan ik dacht. Het tempo is 1500 meter en hoewel ik dat nog nooit gelopen heb, hebben we wel een soort inschatting gemaakt van wat ik zou moeten kunnen. Ik wil graag 22 seconde per 100 meter lopen. Dat betekent dat ik de 500 in 1.50 moet lopen, de 400 in 1.28, de 300 in 1.06 en de 200 in 44. Het is te doen, maar makkelijk is het zeer zeker niet. Het idee dat ik dit tempo straks in de wedstrijd bijna 4 rondjes moet volhouden is best beangstigend. Want oh ja, op 16 mei loop ik dus daadwerkelijk die 1500 meter wedstrijd.

Vrijdag

Normaal heb ik op vrijdag een rustdag, maar Tuur heeft zaterdag andere verplichtingen, dus besluiten we vrijdagavond krachttraining te doen. Een ding doen we dit keer niet en dat is inlopen. Die 1500 meter training van de dag ervoor waren de genadeklap voor mijn benen. In tegenstelling tot woensdag bouwen we tijdens de krachttraining dit keer steeds het gewicht een beetje op (en doen we steeds minder herhalingen).

Zaterdag

EEN WELVERDIENDE RUSTDAG! Ik lig de hele dag op de bank met Netflix.

Zondag

Na twee dagen zonder looptraining wil ik vandaag een lange duurloop lopen. Ik heb vorige week 18 kilometer gelopen op zondag, vandaag wil ik eigenlijk de 24 aantikken. Komende zondag word ik namelijk 30 en nou ja je begrijpt vast wel wat ik misschien een klein beetje van plan ben op die 30ste verjaardag. Ja, ik ben nu dus aan het trainen voor een training, zoals Tuur zo mooi opmerkte.

Ik was van plan om ontzettend rustig te gaan lopen. Er stond een flinke noordenwind en ik wilde mezelf niet over de kop lopen. De afstand halen was mijn prioriteit. Toch ging het sneller dan ik gepland had. Mijn benen gingen gewoon en iedere keer als ik dacht dat ik rustiger liep, ging ik in werkelijkheid sneller. Heel raar. Uiteindelijk liep ik die 24 kilometer met een pace van 4’52, slechts 15 seconden langzamer dan mijn marathontempo in Málaga.

Hierna waren mijn benen wel een beetje klaar met mij. Geen overbelasting, maar gewoon vermoeidheid. Niet gek, sinds Málaga heb ik deze afstand ook niet meer in een training gelopen. Maar dit blijven wel mijn favoriete trainingen. Ik weet dat ik de afstand kan lopen en er is geen druk van een tempo dat ik moet lopen. Hierdoor loop ik ontzettend ontspannen. Volledig binnen mijn comfortzone. Toch is de afstand dusdanig lang dat je na afloop wel een soort van trots bent op jezelf dat je het volbracht hebt, wat ik na een soortgelijke training van tien kilometer dan weer een stuk minder heb.

Oh lange duurlopen, ik hou van jullie. Misschien nog wel meer sinds ik jullie niet zo vaak meer doe. Dan voelen jullie echt als een cadeautje voor al mijn harde inspanningen tijdens andere trainingen. Ik kan niet wachten op zondag :)

Deze week staan er nog iets meer kilometers op het schema dan afgelopen week (mede dankzij de duurloop die ik zondag wil doen). Ik heb er super veel zin in, ook al weet ik dat het niet iedere training makkelijk zal zijn. 

Liefs,
Annemerel