Beeld: Joyce Bongers
Ik ben de tel een beetje kwijt geraakt, maar ik zit weer eens in de lappenmand. Het is een lang verhaal, dat steeds langer wordt en met de dag verandert, dus ik wil er eigenlijk niet te veel over kwijt (aangezien de kans groot is dat de informatie over twaalf uur alweer verouderd is). Maar feit is: echt lekker lopen doe ik op het moment niet. Na een week totale rust heb ik gisteren weer geprobeerd te trainen. Het voelde 100x beter dan een week eerder – toen ik na een supertraining door mijn voet zwikte en de 24 uur daarna zelfs in rust ontzettend veel pijn had – maar nu had ik na de training (vooral ’s nachts) weer last van een mega stijve iliotibiale band (zijkant been). Dat er iets niet helemaal goed zit, moge duidelijk zijn. Maar wat het is en hoe ik dit a.s.a.p. oplos? Ik heb het antwoord helaas nog niet. Omdat ik een beetje in mineur raak van al dat gezemel over blessureleed, ga ik proberen mezelf op te vrolijken door middel van het schrijven van deze blog. There we go..
…
………..
OK. Ik moet er even inkomen, ik heb namelijk nog niet echt een manier gevonden waarop ik dit hele gedoe een positieve draai kan geven.
Nou ja, op dit moment is het wel fijn dat ik niet kan lopen, dat betekent ook dat ik niet hóef te lopen. Het onweert, het regent pijpenstelen, ik zou nu voor geen goud naar buiten willen om hard te lopen.
Weet je hoeveel kennis ik over het menselijk lichaam heb opgedaan de afgelopen negen maanden. Gluteus Maximus, Gluteus Medius, Vastus Lateralis, Biceps Femoris, Illiac Crest… ik weet ze allemaal te benoemen en te vinden. Ik wil namelijk graag begrijpen waar mijn klachten vandaan komen en wil graag duidelijk kunnen communiceren met de fysio. Ik was op de middelbare school heel slecht in biologie (ik heb het gehaald met een 5.5, knap he?), maar ik begin het menselijk lichaam steeds meer te begrijpen.
Kan ik nog iets positiefs over de situatie bedenken? Tsja… dat ik weer besef hoe blij ik word van hardlopen. Een paar weken geleden sprak ik de debiele woorden ‘ik weet dat ik dit niet echt wil, maar ik wou dat ik geblesseerd was, dan hoefde ik deze training niet te doen’. Toen ik het zei wist ik al dat dit helemaal niet waar was, maar toch zag ik tegen de training op en had ik op dat moment graag een excuus gehad om het niet te hoeven doen. Nu word ik weer even op mijn plek gezet en besef ik weer hoe het is als je geblesseerd bent.
Ja, vrijdag is de 10 kilometer in Kwintsheul, dat parcours waar je vorig jaar een PR liep (wat je sindsdien nog niet verbroken hebt), ja je keek hier al maanden naar uit. Ja de omstandigheden lijken fantastisch te gaan zijn (16 graden, avondzon, weinig wind)… maar nu is de druk in ieder geval niet zo hoog om je PR te verbreken. Om heel eerlijk te zijn, dat idee heb ik gisteravond na de training wel laten varen… want het is überhaupt nog maar de vraag of ik überhaupt wel kunt lopen en als ik ga lopen moet ik zeker geen risico’s nemen*. Dat PR is niet meer ‘zo nodig’ als het zou zijn geweest als ik wél 100% fit was geweest.
Ik zorg beter voor mezelf. Dat moet ik natuurlijk eigenlijk altijd al doen, maar op het moment dat het wat minder gaat, geeft je lichaam je een ‘friendly reminder’. Ik drink de hele dag gemberthee, probeer niet langer dan een uur achter elkaar te zitten. Schrijf het ene uur staand, het andere zittend op een comfortabele stoel. Ik doe mijn oefeningen braaf drie keer per dag. Ik probeer niet al te ongezond te eten (met uitzondering van afgelopen weekend in Parijs), drink geen alcohol na de training (ook al was er gisteravond een feestje en zat iedereen aan het bier). Ik probeer genoeg te rusten, rechtop in mijn stoel te zitten in plaats van onderuit gezakt of met mijn benen over elkaar heen…
Weet je wat ook best fijn is… ik heb een stuk meer energie. Kilometers maken is hartstikke leuk, maar het vergt natuurlijk wel de nodige energie. En die heb ik nu in overvloed, doordat ik een week niet heb gelopen en deze week slechts kleine stukjes gelopen heb. Ik heb geen vier koppen koffie nodig om de dag door te komen. Ik verlang niet naar middagslaapjes. Voor de verandering best lekker eigenlijk…
Hoe je het ook wendt of keert, het is gewoon balen dat ik met een been in de lappenmand sta. Maar hé, incasseren, accepteren en doorgaan. Niemand – en vooral ik zelf niet – heeft er baat bij als ik ga zitten sippen.
Let’s go!
Liefs,
Annemerel
*Ik heb vandaag een afspraak bij de fysio, ik laat het van hem afhangen of ik wel of niet ga lopen vrijdag. Vorige week dacht hij nog dat het wel zou kunnen, daarom heb ik de wedstrijd nog niet helemaal afgeschreven.
Balen! Veel beterschap! Ik weet als geen ander op dit moment hoe vervelend het is als je niet lekker kan lopen of helemaal niet kan lopen. En natuurlijk heeft het ook positieve kanten. Ik kan momenteel niet verder dan vijf km. Dus ik ben wel zo thuis. Haha.
Auteur
Hahaha dat is ook positief bekeken. Hoop dat je je toch snel weer beter voelt :)
Wat balen Annemerel. Hopelijk wordt de oorzaak snel gevonden en voorgoed verholpen! Ik vind het knap dat je probeert positief ernaar te kijken, maar natuurlijk is het ook gewoon een beetje balen.. Ik heb zelf (afkloppen) nog nooit echt een blessure gehad, maar ik zit momenteel met het probleem dat mijn motivatie en energie echt ver te zoeken zijn. Maar dan echt héél ver. Vorige jaar om deze tijd liep ik een halve marathon en nu heb ik al moeite om 5km vol te houden. Hopelijk wordt het weer aan het eind van de dag beter, dan schop ik mezelf toch nog even naar buiten voor een klein rondje.
Succes bij de fysio!
Liefs Jo
Auteur
Hi Jo, heb je al eens geprobeerd om gewoon aan dat gevoel toe te geven en te zeggen… ik hoef drie weken niet te lopen. Wellicht komt de zin dan vanzelf weer. En zo niet, dan geef je jezelf over drie weken gewoon een schop onder je kont. Af en toe een periode niet lopen is best goed voor je. Kijk, ik heb al genoeg van die periodes doordat ik regelmatig met een pijntje aan de kant zit, maar als je nooit geblesseerd bent heb je nooit een goede reden om jezelf een periode rust te gunnen. Ik zeg, doe dat wel!!!
Zorg goed voor jezelf en je hoeft naar mijn mening niet overal iets positiefs in te zien. Sommige dingen zijn gewoon ontzettend rot. En dan moet je gewoon even uit huilen/boos zijn.
Auteur
Ja is zeker zo, maar ik weet ook dat er ergere dingen op de wereld zijn en dat mijn leven niet vergaat als ik even niet kan lopen. Het is alleen zo frustrerend dat dit pijntje (die heup) al zo lang loopt te zeuren (sinds oktober). Ik heb er vanmiddag een paar naalden in gekregen (ENG!!!). Hopelijk biedt dat soelaas.
Hoi Annemerel. Was dat dry needling? Heeft mij in mijn schouder erg geholpen.
Ik loop nu al sinds 19 april niet meer- twee maanden dus vandaag- en ik mis het erg maar het begint wel te wennen. Zo erg zelfs dat ik er over denk het ook niet meer op te pakken. Ik ben 64 en denk dat ik zeker was doorgegaan als alles goed was blijven gaan maar nu vind ik het toch belangrijker om dan maar pijnvrij te kunnen wandelen dan dat ik niets meer kan.
Jij bent nog jong ( tsss lijk mijn oma wel) dus even wat rust nemen en dan er weer vol tegen aan!
Het is net als met een examen. Nu niet gehaald maar volgend jaar wel. Als je het maar haalt:). Niemand vraagt er naar over 10 jaar!
hoi ! wat vervelend zo’n slepend wel niet wel niet lekker lopen door blessure(s)… daarnaast, ik heb niet heel je blog doorgelezen, maar heb je weleens een loopanalyse gedaan incl schoenadvies? Of shockwave en dan echt een poos niet lopen om (goed) te genezen. sterkte en idd niet sippen, lekker netflixen is ook chill.
He getsie, wat ontzettend vervelend dat je weer niet kunt lopen! Dat terwijl je net zo’n goede focus had op de 10 km. Ik hoop dat het snel weg is, zodat je weer snelheid kunt opbouwen. Enne, alternatief trainen is altijd mogelijk toch? Fietsen, cross-trainer of wat yoga oefeningen? Beterschap!
Hoi Annemerel,
Erg vervelend dat je in de lappenmand zit.
Ik weet dat je er onrustig en gefrustreerd door kunt raken en dat het lastig is geduldig en positief te blijven. Ik ben zelf meerdere keren geblesseerd geweest, maar er iedere keer weer uit gekomen.
Niemand die van jou verlangt een PR te lopen, neem je tijd, komt vanzelf.
Mocht je behoefte hebben eens iemand anders naar je klachten te laten kijken, dan kan ik je een goede manueel therapeut aan bevelen, niet ver bij jou vandaan.