RACE: Midwinter Marathon

Ik was niet zo zeker van mijn zaak, maar ik had er wel ontzettend veel zin in. De Asselronde (25 kilometer) tijdens de Midwinter Marathon in Apeldoorn. Ik ben wel vaker niet zo zeker van mijn zaak en meestal is mijn zin om te lopen op zulke momenten ver te zoeken. Een paar weken geleden vlak voor de Egmond Halve Marathon bijvoorbeeld. Mijn startbewijs kwam niet binnen en ik zag dit direct als excuus om niet te hoeven lopen, het lot had bepaald. Op zaterdagmiddag kwam mijn startbewijs alsnog binnen, dus stond ik toch aan de start. Ook dit keer kwam mijn startbewijs niet binnen, maar dit keer dacht ik niet eens na over het lot. Ook al liep ik al de hele week lastig door stijfheid in mijn linkerkuit. Ik stuurde een mailtje naar de organisatie of ik wellicht een reserve startbewijs op kon halen op zondagochtend en dat kon gelukkig geregeld worden.

De kuit

Die stijfheid in mijn kuit heb ik lang niet gevoeld. De laatste keer was op mijn hoogtestage in Font-Romeu, zomer 2018, toen ik me voorbereidde op de Berlijn Marathon voor mijn boek. Daarna heb ik er nooit meer last van gehad. Tot vorige week zaterdag dus. Ik deed een intensieve marathontraining (3x 4000 op marathontempo in een duurloop van 21,1 kilometer) en na afloop voelde mijn kuit al wat strak. De volgende dag kwam ik amper de trap af. Ik kon het wel enigszins loslopen op onverharde paden in de duinen en de stijfheid werd wel wat minder, maar toen ik zondagochtend los liep voelde ik mijn kuit nog steeds. Het was niet pijnlijk, maar ik durfde ook geen versnellingen te doen.

Heelhuids finishen

Mijn enige zorg voor de Midwinter Marathon was heelhuids finishen. Ik had geen illusies over tijd, ik wilde gewoon graag een lekkere duurloop van 25 kilometer doen zonder mijn kuit nog verder in de problemen te helpen. Ik had al de hele week hardgelopen zonder dat mijn kuit er slechter op werd, dus ik had er wel vertrouwen in dat dat zou gaan lukken. Als ik maar niet te gek zou gaan doen. Ik was dus opvallend relaxt voor de wedstrijd. Tuur had me nog nooit zo meegemaakt voor een wedstrijd en ik moet bekennen dat ik ook erg diep in mijn geheugen moet graven om een wedstrijd te kunnen benoemen die ik net zo relaxt in ging. Ik denk de New York City Marathon in 2018, die ik als duurloop zou gaan lopen. Daar was Tuur natuurlijk niet bij, dus daarvan weet ‘ie niet hoe relaxt ik was.

Wedstrijdritueel

De wekker gaat op zondag om half zeven. Het is nog pikkedonker en als we een kwartier later buiten staan voor ons loslooprondje van tweeënhalve kilometer heb ik de eerste vijf minuten het idee dat ik slaapwandel. Voor mijn gevoel ga ik mega hard, in werkelijkheid loop ik met een tempo van 5’35. Mijn lichaam is duidelijk nog aan het wakker worden. Als we om zeven uur thuis komen duik ik onder de douche, Tuur schilt twee appels en als ik onder de douche vandaan kom springt Tuur onder de douche en maak ik havermout met havermelk, speculaaskruiden en de twee appels die Tuur zojuist geschild heeft. Efficiënt met onze tijd omgaan.

Onze tassen hebben we gelukkig de avond ervoor al ingepakt. We moeten niet alleen aan dingen voor de wedstrijd denken, maar ook aan kleding en spullen voor na de wedstrijd, we blijven namelijk een nachtje slapen in Apeldoorn. Op het laatste moment herinnert Tuur me nog aan mijn bikini, er is een zwembad in het hotel. Rond acht uur rijden we weg, richting een teamgenoot die vandaag ook de 25 in Apeldoorn gaat lopen. Het is zijn eerste wedstrijd in anderhalf jaar, na een hardnekkige achillespeesblessure die eindigde met een operatie. We hebben er alle drie zin in.

We zijn vroeg in Apeldoorn en kunnen vlak bij de start (gratis!) parkeren. Als we het theater inlopen waar ik mijn startbewijs op kan halen is het ook nog rustig. Ik zeg tegen Tuur, wow, dit is echt goed georganiseerd, zo lekker rustig, daar zouden andere wedstrijden een voorbeeld aan moeten nemen. Als we een half uur later het theater willen verlaten om een rondje te gaan inlopen, kom ik daar op terug. Ook hier is het druk. Ook hier zijn de rijen voor het toilet zo lang dat ik besluit er voorbij te lopen.

Het inlopen gaat verschrikkelijk. Alles doet pijn, mijn hele lichaam voelt vermoeid. Mijn ledematen voelen zwaar, mijn longen doen pijn, mijn kuit irriteert. We lopen wederom tweeënhalve kilometer, met een pace van 5’45. Ik zou me hier heel druk om kunnen maken, maar om de een of andere reden kan ik het vandaag naast me neerleggen en blijf ik er erg rustig onder. Bij de auto neem ik mijn astmaspray en trek ik mijn wedstrijdkleding aan. Ik heb er zin in.

Eerste vijf kilometer

Ook in het startvak voel ik geen zenuwen en heb ik vooral zin om te lopen. Als het startschot eenmaal gaat probeer ik er niet als een haas vandoor te gaan en rustig te lopen. Dit wordt immers een duurloop. Maar ik laat me meeslepen door de rest en leg mijn eerste kilometer af in 4’17. Ik heb het niet eens door, het voelt helemaal niet als 4’17. Ik probeer mijn tempo te laten zakken, maar om de een of andere manier lukt het niet, ik loop wel iets langzamer, maar eerder marathontempo dan duurlooptempo. Ik heb een lekker ritme, maar ik weet ook dat ik dit beter niet 25 kilometer lang kan lopen. Er komen nogal wat heuvels aan en op dit tempo een heuvel op lopen is echt funest voor mijn kuit. En ik denk ook dat het conditioneel iets teveel van het goede is. Ik besluit dan ook ter plekke om de race in blokken te gaan lopen. Vijf keer een blok van vijf kilometer en steeds een blokje marathontempo afwisselen met duurlooptempo. De eerste vijf kilometer gaan in 4’28.

Kilometer zes tot en met tien

De eerste vijf kilometer eindigt midden op een flinke heuvel, de zesde kilometer telt 30 hoogtemeters. Ik ben blij dat ik het tempo mag laten zakken en dribbel verder naar boven. Het voelt wel een beetje gek om van alle kanten ingehaald te worden. Ik weet ook dat ik harder naar boven kan, maar ik weet dat dit op dit moment verstandiger is. Die eerste ‘duurloopkilometer’ gaat in 5’31. Maar what goes up, must come down en naar beneden gaat mijn tempo automatisch weer omhoog. De volgende vier kilometers gaan als vanzelf, ik vlieg naar beneden en heb tegelijkertijd het gevoel alsof ik goed aan het herstellen ben. Het tweede blok gaat in 4’50.

Het tweede marathonblok, kilometer elf tot en met vijftien

Tijdens het vorige blok heb ik mezelf meerdere keren afgevraagd hoe dat zou voelen, om vanuit dit tempo een versnelling te maken. Geen flauw idee of ik dat überhaupt zou kunnen. Aan het eind van het duurloopblok heb ik bewust een beetje extra ingehouden, zodat ik me fris en fruitig zou voelen voor het volgende blok. Die versnelling gaat verrassend makkelijk. Kilometer elf en twaalf gaan in 4’19 per kilometer. Maar dan draaien we een semi-onverhard pad op met een paar kleine heuveltjes, mijn tempo zakt iets. Mentaal is dit trouwens super makkelijk, ik weet dat ik nog maar drie kilometer hoef voordat ik weer mag ‘hobbelen’. Daardoor is het makkelijker om net iets dieper te gaan, omdat ik weet dat ik niet over al te lange tijd weer kan chillen. Het derde blok gaat in 4’32 (ik denk dat dit wel iets sneller was, GPS deed een beetje raar, liep uiteindelijk ook maar 24,77 kilometer in plaats van 25).

Van zestien tot en met twintig kilometer ultiem chillen

Na vijftien kilometer draaien we een lange weg op die lange tijd vrijwel alleen maar omhoog loopt. Het maakt niet uit, want ik ben inmiddels weer met een duurloopblok bezig en tempo speelt in dit blok geen rol. Ik chill in 5’21 de heuvels op en geniet van de omgeving. Mensen die ik net heb ingehaald, halen mij nu weer in. Die moeten vast ook denken, wat is zij aan het doen? Sommigen ben ik tijdens de race wel vier keer tegengekomen. Maar ik ben nog steeds aan het genieten. Als het parcours naar beneden loopt, loop ik wat harder, gaan we omhoog, dan laat ik het tempo zakken. Dit duurloopblok ging in 4’56 per kilometer.

Foto: @hardlopert_pietert

Progressief versnellen tot de finish

Het laatste marathonblok is na twintig kilometer aangebroken. Het parcours loopt hier voornamelijk naar beneden en het is dan ook niet heel lastig om mijn tempo nog iets op te voeren. Mijn benen voelen fris genoeg om steeds een klein beetje harder te lopen. Mijn ademhaling zit goed en ik voel me sterk, ondanks de stijfheid in mijn kuit en mijn immer tegenstribbelende bil/hamstring. Ik heb het gevoel alsof ik het allemaal nog wel onder controle heb. Met nog een kilometer te gaan zie ik Tuur langs de kant staan, hij rent die laatste kilometer met me mee. Die laatste kilometer is ook meteen mijn snelste, met een kilometer in 4’01 finish ik de wedstrijd. En dat voelt mega goed! Het laatste vijf kilometerblok liep ik gemiddeld in 4’17 per kilometer.

Finish

Ik kwam in 1:54.14 over de finish. Omdat ik volgens mijn horloge maar 24,77 kilometer heb gelopen liep ik een gemiddelde pace van 4’37, maar volgens de organisatie liep ik 4’34. En voor dat tempo zou ik tijdens de Boston Marathon tekenen. Het zou een PR betekenen. Nu weet ik natuurlijk dat een 25 kilometer geen 42 kilometer is, maar ik heb nog elf weken. Ik moet toegeven dat ik de afgelopen dagen meerdere keren gedacht heb aan de marathon in blokken te lopen, mentaal is het zoveel makkelijker als je weet dat je na vijf kilometer ‘hard’ lopen, weer even een blokje mag chillen. Ik heb nog elf weken om hier goed over na te denken.

De belangrijkste lessen die ik geleerd heb afgelopen weekend is dat ook al voel je je van te voren niet al te best, in een wedstrijd is alles anders. Wat ik ook geleerd heb is dat wanneer je een wedstrijd niet benaderd als een wedstrijd, maar meer als een training, de zenuwen een stuk minder aanwezig zijn en dat de voorbereiding een stuk fijner is. Ik weet natuurlijk wel dat ik soms de druk voor mezelf te hoog opvoer, maar die druk verlagen… dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je zoveel mooie ambities hebt. Maar ik werk er aan en dit weekend was een hele mooie opsteker.

Nog 74 dagen tot de Boston Marathon, ik heb er súper veel zin in.

Liefs,

Annemerel