Het is zaterdagavond, een uurtje of 21.00u. Marloes en ik komen net uit de Après-ski ‘rollen’ in Obertauern en liggen met MacBooks in bed. We bespreken ons volgende tripje, naar Londen, dat een weekend later gepland staat. Ik weet niet hoe we er op komen, maar ineens hebben we besloten dat het heel erg cool zou zijn als we in Londen een hardloopwedstrijd konden lopen. Vijf minuten later heb ik twee wedstrijden voor het komende weekend gevonden. Een halve marathon (iets te lang, dan ben je de rest van het weekend kapot) en een ‘Tough Run’, wat dat ook mag voorstellen. Niet veel later zijn we voor de Tough Run, de vijf kilometer variant, ingeschreven.
Afgelopen weken heb ik weinig gerend. Na de halve marathon op 8 maart liep ik een week later nog vijf kilometer in Ischgl en daarna liep ik helemaal niet meer. Reden? Mijn knie doet nog steeds pijn en ik vind het nu wel een keer tijd worden dat dat compleet over is. Ik besluit gewoon helemaal niet meer te rennen. Tijdens het PUMA event loop ik 8 kilometer, tijdens die run voel ik al na 100 meter mijn knie en tegen het einde van de run moet ik bijna huilen van de pijn. Maar opgeven kan ik dan niet, ik ben team captain, HALLO!
De vrijdag voor mijn wedstrijd – de dag na het PUMA event – kan ik in Londen lastig lopen. Mijn knie doet verrekte veel pijn en de trappen bij metrostations zijn killing. Ik vraag me af hoe slim het is om te gaan rennen, maar ik weet ook dat ik uiteindelijk toch wel meedoe. Vorig jaar had ik in Londen precies hetzelfde, toen liep ik de Nike 10K en had ik voor de wedstrijd afschuwelijk veel last van mijn knie (andere kant), veel erger dan nu. Toen kon ik niet eens wandelen zonder pijn, en toch rende ik die 10K. Na de wedstrijd voelde mijn knie beter dan ervoor. Daar hield ik me daar maar aan vast.
Toen we zaterdagochtend door Greenwich Park wandelden naar de start kreeg ik de zenuwen. Wat een heuvels! Zelfs wandelend was dit zwaar en dan had ik het nog niet eens over mijn knie. Ik vreesde voor mijn knie, want heuvel af dreunt de klap op mijn benen extra hard door. Het waait, het is koud, waarom doe ik mezelf dit aan?
Maar na vijfhonderd meter rennen voel ik mijn knie niet meer. Ik voel niets meer. Zijn het de endorfines? Krijg ik straks een hele harde klap in mijn gezicht als die zijn uitgewerkt? Ik weet het niet, ik weet alleen dat ik ren en dat het best lekker gaat. Het is zwaar, de heuvels zijn écht zwaar. Ik heb het gevoel dat ik bijna stil sta, maar ik heb de afgelopen maanden wel meer van dit soort heuveltjes gedaan op wintersport en toen kwam ik ook altijd boven, dan moet het nu ook lukken, toch? Ik neem kleine stapjes, land op mijn voorvoet en probeer mijn adem onder controle te houden, zo werk ik heuvel na heuvel af.
Ik verbaas me over het feit dat er zo weinig mensen voor me lopen en dat motiveert om mijn best te blijven doen. Misschien loop ik wel top 10?
Als de finish in zicht komt na 4,8 kilometer weet ik zelfs nog een soort van eindsprint in te zetten. Marloes staat me bij de finish toe te juichen, zij was de snelste vrouw met een tijd van 21.29. Ik ben ruim anderhalve minuut langzamer en loop 23.01, maar ben wel tweede vrouw op de 5K en vijfde van alle deelnemers van de wedstrijd. Ok, het deelnemersveld was ook niet heel groot (150 mensen deden mee aan de 5K) maar hé als je me begin dit jaar verteld had dat ik 23.01 op een 5K zou lopen zou ik je in je gezicht uitgelachen hebben, laat staan dat ik dat zou lopen op een ‘Tough’ parcours. Marloes die een PR van 20.01 heeft staan op de 5K vertelde me dat ze nog nooit zo diep was gegaan..
Ik geef mijn zes wintersport-persreisjes de schuld van mijn nieuwe snelheid.
Oja… Het goede nieuws… Mijn knie doet nog steeds geen pijn. Ik heb geen verklaring, maar weet volgende keer wel wat ik moet doen als mijn knie pijn doet, even de duinen in gaan en vijf kilometer lang rennen voor mijn leven.* Of misschien waren het wel mijn nieuwe Nike compressie sokken die ik na een shoot van Run2Day stiekem mee naar huis smokkelde… Wie zal het zeggen. Ik kruis in ieder geval mijn vingers in de hoop dat mijn blessure nu een keer écht voorbij is.
Liefs,
Annemerel
*Don’t try this at home!
Goed gedaan hoor! Gefeliciteerd!
Raar, maar fijn dat je knie genezen lijkt! Super mooie tijd ook voor die 5 kilometer op een parcours met dodelijke heuvels, well done!
WoW, goed gedaan! Hopelijk is je blessure nu voorbij.
Nice job tweede vrouw op de 5K! En die Marloes als first lady gaaf zeg.
Wat een prachtige tijd zeg! Wauw!
wauw wat een tijd! En dat op een tough parcours! Heel cool :)!
Haha don’t try this at home!! Super knap van je en fijn dat je geen last hebt van je knie.
Goed gedaan! Mooie tijd ook. En ook al is het aantal deelnemers niet zo groot: 5de van de 150 is nog steeds een absolute topprestatie :)
Wow, wát een prestatie! Echt heel erg knap zeg :) (en dan vond ik mijn PR van 27 minuten op de 5 pas al heeeel snel hahaha)
Hoe tof om gewoon de 2e vrouw te zijn! Knap hoor!
Wauw, dat is echt een geweldige tijd voor jullie allebei! En heel fijn dat je geen last hebt van je knie.
Goed gedaan!
Apart van je knie, maar goed, niet klagen want je bent er vanaf. Ik hoop voor je dat de blessure nu ook weg blijft.
Wat een tijden, super gedaan!! Wel gek van je knie zeg, hoop dat de pijn niet erger gaat worden.
Haha, die knie die knie! Blessures lijken me echt extreem vervelend voor een fervente hardloopster/sporter zoals jij. Wel cool dat jullie alsnog ‘zomaar’ even een wedstrijd hebben gelopen en dan ook nog zo’n snelle tijd!
Respect!!!!
Na maanden het hardlopen afzweren ben ik vorige maand toch begonnen (het werd ineens mooi weer en er stond ineens een leuke 5 k wedstrijd in mijn woonplaats gepland, tja, en mijn hardloopschoenen stonden voor jan l*l in mijn kamer – keuze snel gemaakt). Ik ren 1 tot 2 x per week nu en ik was vorige week helemaal trots dat ik 5 km in 35 minuten had gedaan zonder knie pijn! vorig jaar had ik namelijk een knieblessure gekregen door het hardlopen…. Ik ben benieuwd hoe het mij komende zomer verder vergaat.