De Berlijn Marathon op 27 september gaat niet door. Althans… er is gister een besluit genomen in de senaat in Berlijn dat evenementen groter dan 5000 deelnemers verbiedt tot 24 oktober. De Berlijn Marathon heeft vele tienduizenden lopers, om nog maar niet te spreken over de mensen langs het parcours. Het lijkt er dan ook op dat het evenement niet op de geplande datum door kan gaan. Het is schrikken, dat hardloopevenementen in het najaar zelfs nu al niet door kunnen gaan, maar heel eerlijk… ik had de laatste weken eigenlijk niet anders verwacht.
In Nederland zijn alle evenementen waar een vergunning voor nodig is tot 1 september verboden. Naar mijn weten heb je voor hardloopwedstrijden op de weg altijd een vergunning nodig, dus alle wegwedstrijden die tot 1 september gepland stonden, kun je wel uit je agenda vegen. Ik ben blij dat ik een digitale agenda heb en items met een druk op de knop kan verwijderen. Al die doorgestreepte evenementen in je agenda, is alleen maar een (wellicht pijnlijke) herinnering.
Zijn er dan helemaal geen wedstrijden mogelijk? Ik zie nog wel mogelijkheden. Voor kleine baanwedstrijden zijn – naar mijn weten – geen vergunningen nodig. Samen trainen is voor volwassenen tot 20 mei sowieso geen optie, maar over de tijd daarna zijn nog geen uitspraken gedaan. Wellicht kunnen er eind deze zomer toch kleine baanwedstrijden georganiseerd worden, zonder toeschouwers, alleen met eigen clubleden, in kleine series. Of zelfs helemaal niet in series, maar een voor een (dat wordt een lange zit, maar als je de wedstrijden klein houdt is het wellicht te doen…)
Maar feit is, we moeten ons deze dagen motiveren met iets anders dan een eindstreep van een wedstrijd die steeds dichter bij komt. Boston gaat officieel nog gewoon door op 14 september (eigenlijk had ik afgelopen maandag aan de start moeten staan…), maar in mijn hoofd gaat deze wedstrijd niet door. Ik weet ook niet of ik naar Boston af zou reizen, als hij wel door zou gaan. Ik weet totaal niet hoe de situatie op dat moment is, dus een uitspraak daarover ga ik nu niet doen. Mezelf motiveren met de Boston finish in mijn hoofd lukt in ieder geval niet. Gisteren probeerde ik het tijdens mijn laatste 1000’tje, ik probeerde wat te versnellen, ik probeerde de finish van de Boston Marathon te visualiseren, maar ik werd er eerlijk gezegd niet warm of koud van.
Ik hoef mezelf niet te motiveren om de deur uit te gaan, maar ik heb deze dagen wel wat extra motivatie nodig om buiten mijn comfortzone te trainen. Niet te ver er buiten, natuurlijk, want dat levert te veel druk op het immuunsysteem, maar gewoon net een beetje dieper dan echt comfortabel. Het is prima om je – zeker zonder wedstrijden in het vooruitzicht – vooral te focussen op duurvermogen, maar af en toe net iets harder dan comfortabel lopen, zorgt er uiteindelijk voor dat die rustige loopjes ook weer makkelijker gaan. En dat comfortabele gevoel tijdens lange duurlopen, dat is waar ik het meest van geniet (en wat ik nu dus iets minder beleef omdat ik conditioneel iets minder fit ben).
Deze week motiveer ik mezelf buiten mijn comfortzone te treden door exact dezelfde trainingen te doen als twee jaar geleden. Ik dacht dat het een makkie was, ik was toen immers pas twee weken bezig en moest van heel ver komen. Maar ik had iets onderschat dat ik in die tijd had en waar het nu een beetje aan ontbreekt, motivatie om alles uit iedere training te halen. Als ik videofragmenten op mijn iPhone terug kijk van deze week twee jaar geleden, dan zie ik dat ik helemaal stuk zit, maar dat er geen haar op mijn hoofd denkt aan opgeven. Ik besef immers heel goed, als ik mijn best niet doe, kan ik die topprestatie in Berlijn niet leveren. Nu die topprestatie in Boston vrij onzeker is, vind ik het een stuk lastiger om weer met diezelfde mentaliteit als toen te trainen. Maar die trainingen van twee jaar geleden motiveren me wel. Ik bedoel, ik wil toch zeker niet langzamer lopen dan twee jaar geleden, waar heb ik de afgelopen twee jaar dan voor getraind?*
Het is ook heel leuk om iedere keer mijn eigen dagboekstukjes terug te lezen van deze week. In mijn herinnering was ik altijd super positief, maar als ik teruglees zie ik toch ook wel weer wat van zenuwen terug. En dat het echt niet altijd zo makkelijk ging als de statistieken soms doen geloven. Ik ben dankbaar voor alle herinneringen die ik heb, in de vorm van statistieken, dagboekstukjes, foto’s, video’s en zelfs boeken. Ze zijn op dit moment mijn grootste motivatie om door te gaan.
Liefs,
Annemerel
*Voor mijn plezier natuurlijk, maar deze gedachte helpt wel voor extra motivatie.
Wat een super leuk idee! Helemaal Annemerel-proof om zo toch meerdere keren per week een (mini) doel te hebben :-) Leuk dat je ook alle dagboekjes nog hebt, kun je de aantekeningen van je huidige trainingen inderdaad mooi tegenover zetten.