Beeld: David Stegenga voor Urbanrunners
Dertig seconden nadat ik over de finish ben gekomen, ben ik alle pijn vergeten. Alles is weg. Ik herinner me alleen nog maar de euforie die ik voelde toen ik over de finish kwam. Hé, dit ging eigenlijk vrij makkelijk. Misschien had ik nog wel harder gekund. Misschien had ik toch harder moeten lopen. Ja, ik heb een prachtige tijd… maar het is wel een tijd die ik kan verbeteren toch?
De afgelopen dagen is mijn roze bril langzaam afgegaan en herinner ik me alles weer… Het naar adem happen, in de eerste tweehonderd meter al en dat ging eigenlijk helemaal niet meer weg. Ik herinner me ook ineens de steek die ik in mijn zij voelde. Huh? Dat had ik vroeger, steken in mijn zij, maar daar ben ik nu toch wel vanaf? Ik hoor ook ineens weer de oerkreet die ik sloeg in de laatste twee kilometer. Maria Sharapova was er niks bij, maar ik kon niet meer (en moest wel van mezelf).
Natuurlijk waren er ook mooie momenten, zelfs toen ik pijn leed kon ik lachend rennen. Het moment dat ik op de terugweg was bijvoorbeeld en ik duizenden meisjes aan de andere kant door het Vondelpark zag lopen. Het voelde zo goed om daar onderdeel van te zijn (ok en ik moet ook toegeven, ik lachte ook een beetje omdat ik dacht… shit dalijk word ik herkend en dan ziet iemand me chagrijnig kijken en dat KAN natuurlijk niet).
Na de finish feliciteerde ik iemand met haar tijd. Ze zei ‘ja, maar het was wel zwaar hoor!’. Geloof ik. Dat moet ook. Als je het onderweg niet zwaar gehad hebt, dan heb je niet genoeg je best gedaan. Het kan natuurlijk zijn dat het niet je doel was om snel te lopen, maar als dat wel je doel is, dan krijg je het zwaar. Dan krijg je pijn. Dan loop je op je tandvlees. Doe je dat niet, dan had je waarschijnlijk veel en veel sneller gekund.
Dat is dan ook de reden waarom ik altijd met gemengde gevoelens naar een wedstrijd toeleef. Aan de ene kant heb ik er super veel zin, aan de andere kant weet ik dat ik pijn ga krijgen. Maar die pijn wordt meestal beloond met een staat van geluk die voor mij op geen enkele andere manier haalbaar is.
Volgende week zondag loop ik nog een laatste 10 kilometer wedstrijd. Of ik mijn PR dan wil aanscherpen? Ik weet het niet, dat ligt aan de (weers)omstandigheden. Mijn vader, broertje en zusje lopen de wedstrijd ook, mijn moeder staat langs de kant, het wordt een Family Affair en daar kijk ik het meeste naar uit. Misschien pace ik Roos wel naar een tijd onder de 52 minuten (als haar heup dan weer meewerkt). Misschien sta ik aan de start en denk ik… ik ga er gewoon weer voor. Maar voor nu ben ik in ieder geval heel erg tevreden met de tijd die ik nu op de 10K heb staan, 44:56. Halleluja.
Vergeet jij na een wedstrijd ook altijd hoeveel pijn je geleden hebt? Lijd jij ook pijn tijdens wedstrijden? Of loop jij liever ‘lekker’ dan dat je voor super snelle tijden gaat?
Liefs,
Annemerel
Ik probeer wel altijd zo snel mogelijk te zijn, het is natuurlijk wel fijn om je tijd te kunnen verbeteren. Maar bijv. afgelopen zondag merkte ik tijdens de Marikenloop dat een PR er toch niet meer inzat, dus toen ben ik maar gewoon fijn gaan rennen tot de finish! Veel liever dat, dan m’n eigen grenzen over – die PR komt ooit nog wel. Succes alvast zondag :)
Ik ben heel benieuwd wat je bij de volgende 10km run gaat doen. Roos pacen zou top zijn maar als je on fire bent dan moet je ook gewoon gaan.
Het was mijn eerste 10km en heb met pijn gelopen (één dikke blaar en mijn rechterbeen deed pijn) maar ik knalde door. Pas na de finish voelde ik het echt. Ik liet het mij niet tegenhouden.
Hoe diep je ook moet gaan tijdens een wedstrijd, dat gevoel van over de finish komen met een PR is onbetaalbaar! Daar heb ik ook nog dagen spierpijn voor over die me aan mijn prestatie herinnerd, ik hoop zelf volgende week zondag tijdens de run voor KIKA mijn 10 KM pr aan te scherpen, hoe diep ik ook moet gaan.
Haha ja herkenbaar. Tijdens een race gaat er vaak in mij om: WAAROM DOE IK DIT MEZELF AAN?! Maar zodra ik over de finish ben denk ik: volgend jaar weer!
Dit is dus precies wat ik wou zeggen, haha.
Echt diep ben ik nog nooit gegaan (moet ik toch eens gaan doen) maar ik vraag mij tijdens de eindsprint wel vaak af of ik wel helemaal lekker ben haha! Om mij gelijk daarna voor wat nieuws in te schrijven natuurlijk
Jaa de Royal Ten! Dat parcours móet lekkerder lopen dan in Amsterdam. Niet om je druk op te leggen hoor :)
Ik sta langs de kant! Tot dan!
Hallelujah inderdaad, wat een tijd! Ik vind het juist een van de mooiste dingen aan hardlopen dat het soms pittig afzien is, maar aan het eind van het rondje voelt het altijd zó goed dat ik alle pijn en bijna-opgeef-momenten weer ben vergeten.
Ja, ik vergeet ook die pijn. Tot de volgende ochtend. Bij Amsterdam had ik vorige week nergens last van, ook zondags niet, maar maandags….OMG alles deed zeer! Ik had ook steken in mijn zij gehad en ik heb drie dagen een beurs gevoel in mijn zij gehad alsof ik er een flinke stomp had gehad. Gelukkig kon ik gisteren weer pijnvrij lopen :-)
Absoluut niet herkenbaar, haha. Omdat ik dus niet sport. Heel erg! Hardlopen heb ik een aantal keer geprobeerd, maar ik kan niet eens 1 minuut na elkaar hardlopen.. Heb toen 3 km in 35 minuten gerend. Paar keer geprobeerd maaar nee…
Ben vorig jaar ZO diep gegaan dat ik een enorme heupblessure opliep. Ik ben bijna 10 maanden uit de runming geweest en ben blij dat ik nu voorzichtig weer wat kan lopen. Voor mij even geen wedstrijd waarbij ik zo op mn tandvlees loop….
Haha is dat niet ook zo met heel veel dingen in het leven? Dat je tijdens het strugglen niet denkt dat je het gaat halen en zodra het in de pocket is je terug kijkt en het allemaal wel mee lijkt te vallen.
Liefs,
Yara <3
Heus niet jaloers op je tijd.. Allemachtig meid wat een prestatie!
Maar ik ken het gevoel dat je na de finish alle pijn vergeet en helemaal opgaat in dat mooie moment (zeker als je een PR hebt behaald). Met mijn volgende race wil ik zeker mijn tijd op de 10K (58:51) verbeteren.
Je hebt echt een toptijd neergezet! Zo lang (of kort, het is maar net hoe je het wil zien) doe ik bijna over de 5K, hahaha! Nee, wel sneller hoor ;) Topper!
Wat heb je dat mooi geschreven! Gelukkig kan je na de wedstrijd wel positief er op terug kijken!
Wat leuk dat jullie met de familie gaan lopen!
Toen ik vroeger nog wedstrijden deed, knalde ik idd ook altijd dwars door alle pijn in. Achteraf vroeg me altijd af waarom maar op het moment zelf wil he gewoon die prestatie neerzetten en dat is zo’n lekker gevoel.
Toen ik wedstrijden meedeed was ik altijd achteraf direct weer vergeten hoeveel pijn ik had gehad. Heel fijn, maar ook een beetje verraderlijk, haha. Vaak dacht ik ook “waarom heb ik niet harder gelopen?! Dat had best gekund!!!” Terwijl ik op het moment zelf zo’n pijn had dat dat helemaal niet ging.
Ik heb slechts twee keer aan een run meegedaan, de Ladiesrun 5k en 7,5k. Beiden keren had ik nauwelijks getraind en viel het me op dat ik het veel beter volhield dan wanneer ik alleen loop. Ik ben nu weer begonnen met hardlopen en begin netjes met intervaltrainingen, want dat is geloof ik toch de beste manier om een goede loopconditie op te bouwen. Succes volgende week!
Ik vind het toch weer iedere keer knap aangezien ik na 200 meter al aan een infuus moet. Mocht ik ooit in staat zijn om deze afstanden te rennen dan denk ik dat een snelle tijd niet mijn prio is maar lekker lopen wel:)
Knap dat je het tempo kunt vasthouden ondanks de pijn. Ik heb op de 10km en meer na 4km juist last van oplopende warmte. Ik moet dan echt het tempo terugschroeven om niet oververhit te raken. Erg frustrerend. Over een paar weekjes loop ik een 5km run waar ik wil proberen uit mijn comfortzone te stappen om mijn PR van 27min te ververbeteren, nog tips?