RUN BABY RUN: #DeRandvanhetLand

Afgelopen woensdag had ik Metro-onderwerp-stress. En toen dacht ik ineens weer aan Anton-Jan Thijssen, de man die dit jaar over de gehele grens van Nederland loopt. Langs de grens van alle waddeneilanden, op het strand van Den Helder tot Hoek van Holland. Langs de grens met Duitsland en met België. Iedere landsgrens die Nederland kent, daar loopt Anton-Jan dit jaar. Soms alleen, vaak met anderen, met vrienden, of mensen die hij juist niet echt kent. Ik wilde een keer mee lopen en aangezien ik dus nog geen ander onderwerp voor Metro had, besloot ik dat dit de week moest worden. Ik zag daarbij even over het hoofd dat ik dus net een marathon gelopen had. Ik zag ook over het hoofd dat de afstanden die AJ wekelijks loopt vaak langer zijn dan een marathon. Oeps.

Maar AJ belde me terug op het moment dat ik aan het hardlopen was en als ik aan het hardlopen ben, dan ben ik niet altijd volledig toerekeningsvatbaar, dus ik zei eigenlijk vrijwel meteen ja toen hij vroeg of ik zaterdag mee wilde lopen.

Wat volgde waren redelijk wat zorgen. Ik vertelde het mijn fysio en Marloes, maar mijn ouders durfde ik het niet te vertellen. Ik ben volwassen en oud en wijs genoeg om mijn eigen beslissingen te maken, maar ik wist dat ze me voor gek zouden verklaren en ik wist zelf ook wel dat het niet mijn slimste beslissing was. Maar ik had nu eenmaal ja gezegd en wie A zegt, moet ook B zeggen. Ik had niet alleen zorgen over de afstand, ik had vooral zorgen over de aanhoudende verkoudheid.

Maar op zaterdagochtend voelde ik me OK genoeg om om zes uur mijn bed te verlaten. Ik nam een snelle douche, kleedde me om, bakte bananenpannenkoeken (voor het eerst sinds juni) en at die pannenkoeken op terwijl ik naar mijn auto liep. In ruim een uur reed ik naar onze finishplek. Even later reed Anton-Jan ook de parkeerplaats van de finishplek op. Met zijn auto reden we vervolgens naar het startpunt, waar we ook zijn goede vriend Timo (beter bekend als de ‘figurant van het land’ omdat hij zo vaak etappes mee loopt) troffen. Na een espresso bij de plaatselijke golfclub was het tijd om aan onze tocht te beginnen.

We zouden rustig lopen, maar rustig lopen is niet mijn sterkste punt en dat van Timo ook niet. We gingen in het begin dus een klein beetje te hard, maar het liep wel lekker. Wat ik niet verwacht had, was dat de grens voor het grootste gedeelte over bospaden loopt. Had ik kunnen weten natuurlijk, als ik een beetje na had gedacht, maar dat had ik niet gedaan. 47 kilometer over asfalt is iets heel anders dan 47 kilometer over bospaden, paardenpaden (gewoon mul zand) en… heuvels. Na zo’n vijftien kilometer miste ik mijn eerste boomstronk. Oeps. Daar ging ik, languit, face down. Ik stond vrijwel meteen op en rende door, geen zin om er veel aandacht aan te besteden en lange tijd voelde ik niets, de volgende ochtend pas had ik last van mijn ribben en schouders (die vingen de klap voor het grootste gedeelte op). Maar hé daar word je hard van.

Na zo’n 22 kilometer kreeg ik het zwaarder. Het idee dat ik nog 25 kilometer moest was heftig. Ik besloot even mijn iPod op te zetten en even in mijn ‘zone’ te gaan. Dat hielp, maar het zorgde er ook voor dat ik harder ging lopen en dat was eigenlijk niet de bedoeling. Ineens had ik heel veel zin in cola en toen AJ voorstelde om even snel iets te drinken en iets kleins te eten bij een manage op de route, zei ik dan ook volmondig JA.

Twintig minuten (mijn horloge had ik gepauzeerd), twee Cola’s en een half stokbrood met roomboter later stonden we weer buiten en gingen we verder met onze tocht. We liepen door prachtige natuurgebieden, maar ook langs weilanden en prachtige huizen. Ik kwam er achter dat Nederland ontzettend veel ‘grensstraten’ kent en ik zag een straat die aan de ene kant Belgisch en aan de andere kant Nederlands was. Je hoeft geen kenner te zijn om te zien welke kant Nederlands en welke kant Belgisch was, de bouwstijl is zo anders.

Met nog veertig kilometer te gaan had ik zoveel behoefte aan cola. Alweer. Ik moest cola, anders kon ik echt niet verder. We maakten speciaal voor mij een kleine omweg door het centrum van Essen en belandden bij een oud dorpscafé waar ik in recordtempo (AJ’s woorden) twee cola naar achteren goot. Klaar voor de laatste vijf kilometer.

Ik had mijn energie hervonden. ‘Langzaam’ hardlopen kon ik niet meer (deed te veel pijn aan mijn hamstrings) maar HARDlopen kon ik nog wel. Dus deed ik sprintjes van vijfhonderd meter en wandelde vervolgens steeds totdat AJ en Timo me weer bijhaalden (ik was als de dood om te verdwalen). We wilden met zijn allen finishen. Althans, we… AJ en ik. Maar toen Timo ons bijhaalde sprintte hij ons keihard voorbij. Op commando van AJ ben ik Timo maar weer in gaan halen en na een kleine strijd was ik een nano seconde sneller dan Timo bij de finish. Dat voelde goed. Ik had nog wel een tijdje langer door willen sprinten, maar ik denk dat ik dan meer kapot had gemaakt dan ik zou willen.

We sloten de dag af bij Café Jagersrust met cola x 2 (ik) en bier (de mannen). Mijn benen voelden nog verrassend goed en de anderhalf uur die ik naar huis moest rijden was dan ook prima te doen. Thuis bij mijn ouders werd ik meteen in bad gezet, omdat ik teveel zou stinken. Haha, een dagje lopen en rollen door de modder, daar ga je blijkbaar niet lekkerder van ruiken.

Stiekem smaakte dit wel naar meer… het is iets heel anders dan ik normaal doe, maar dit was wel een avontuur. En aangezien ik nu toch geen (belangrijke) wedstrijden op het programma heb, kan ik dit wellicht vaker doen. Maar eerst een paar weken echt goed herstellen van Berlijn, dat heb ik mijn fysio moeten beloven voordat ik aan dit avontuur begon en laat ik nu voor één keer eens verstandig zijn.

Liefs,
Annemerel