Twee hardloopwedstrijden in acht dagen tijd. Dat heb ik lang niet gedaan. Sterker nog, dat heb ik nog nooit gedaan. Twee totaal verschillende belevingen trouwens. Voor de halve marathon in Salzburg was ik er op gebrand om een zo scherp mogelijke tijd te lopen, ondanks dat ik niet wist wat mijn lichaam precies aan kon. Voor de Wings For Life run wilde ik graag 25 kilometer lopen en ik wist dat dat mogelijk was, want ik wist inmiddels waar mijn lichaam toe in staat was. Ironisch genoeg haalde ik mijn doel wel bij de halve van Salzburg en niet bij de Wings For Life run afgelopen zondag, maar dat was niet de fout van mijn lichaam, ik had me beter in moeten lezen in het lopen van hardloopwedstrijden in Italië (en het feit dat je daar dus blijkbaar een ECG nodig hebt als je meer wil lopen dan 20 kilometer).
Nu ik weer terug ben in Nederland voel ik me eindelijk echt beter. Na de halve van Salzburg wist ik dat ik de luchtweginfectie me geen parten meer speelde (omdat ik een snelle tijd liep), maar voelde nog steeds wel die continue druk op mijn longen. Die is nu eigenlijk helemaal weg. Gelukkig. Ik was nog heel even bang dat ik de situatie verergerd had door te snel te hard te willen gaan. Maar ik heb lang genoeg gewacht met trainen en lopen.
Ik merk dat ik niet alleen ouder word – morgen word ik 27 – ik word ook verstandiger. Vorig jaar had ik waarschijnlijk dwars door mijn luchtweginfectie hardgelopen. Nu was ik zo slim om echt mijn rust te nemen en de wandelschoenen in plaats van de hardloopschoenen aan te trekken (dat die wandelschoenen eigenlijk gewoon mijn hardloopschoenen waren dat weten alleen jij en ik). Doordat ik na de infectie zo snel weer in vorm ben gekomen heb ik wel weer een zekere vorm van vertrouwen in mijn lichaam gekregen. Maar eigenlijk is dat natuurlijk hartstikke fout, want net als dat ieder lichaam anders werkt, is ieder virus, is iedere blessure ook weer anders en het kan net zo goed zijn dat mijn methode een volgende keer helemaal niet zo goed uitpakt.
God, dit is weer een heel bladiebla verhaal aan het worden. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik ontzettend blij ben met mijn lichaam, dat de afgelopen maanden zo veel te verduren heeft gehad, maar dat zichzelf toch goed herpakt heeft. Nee, ik heb geen lichaam dat Olympische limieten loopt en dat zal ook met een Olympische-training niet gaan gebeuren. En dat hoef ook helemaal niet. Ik loop nog steeds om te kunnen leven en niet andersom. Ik heb geen spijt van mijn vijf wintersportavontuurtjes in vijf weken tijd gehad. Ik heb geen spijt van de Aperol Spritz, de frietjes en soms wat uurtjes slaap missen. Lopen moet de kwaliteit van mijn leven verbeteren, het moet er niet voor zorgen dat ik andere dingen niet meer kan doen.
Natuurlijk moet je soms streng zijn voor jezelf, voor een belangrijke wedstrijd bijvoorbeeld. Natuurlijk had ik beter op mezelf gelet op het moment dat de Boston Marathon in mijn agenda had gestaan. Voor de Berlijn Marathon was ik ook een stuk panischer over laat naar bed gaan en bang worden om ziek te worden. Maar ik denk dat het allemaal wel iets minder serieus mag soms. Lopen is voor de meeste mensen niet hun baan, maar soms lees ik verhalen van lopers (ook van mezelf) waarbij het lijkt alsof ze hun prestaties nog serieuzer nemen dan hun baan, met alle – vaak negatieve – gevolgen van dien.
Live, Love & Run, precies in die volgorde!
Liefs,
Annemerel
Too* in je titel en verergerd* met een d. ;)
Verder leuke blogpost!
Helemaal mee eens Annemerel! Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik tijdens het hardlopen te veel bezig ben met sneller en beter worden. Terwijl ik toch echt loop omdat ik het zo super fijn vind en ik best weet dat er geen Sifan Hassan in mij verborgen zit ;)
Amen!
En over Boston gesproken.. Gaat die marathon er komen?! :-)
Precies dit! Ik leg af en toe de druk ook te hoog voor mezelf, is lastig maar ik probeer het minder te doen en meer te genieten. En hardlopen is inderdaad geen moeten maar doen omdat je het leuk vind.
Ja, je mag zeker niet vergeten om ook gewoon FUN te hebben in het lopen.