Dat je van hardlopen niet spontaan het lichaam van een Victoria’s Secret model krijgt, daar kwam ik tien jaar geleden al achter. Het is komende namelijk precies tien jaar geleden dat ik met die intentie de deur uit ging voor mijn eerste hardlooprondje. Dat hardlopen niet voor een prachtig strandlijf zorgde accepteerde ik meteen toen ik ervoer wat een goed gevoel hardlopen me eigenlijk gaf. Al zou je dat misschien niet meteen denken als je mijn hoofd in de laatste fase van een wedstrijd ziet.
Op de linkerfoto zie je me vechten tijdens de laatste kilometers van de Berlijn Marathon. Ik kan me niet herinneren dat ik in die kilometers pijn geleden heb of dat ik het zwaar gehad heb, toen ik over de finish kwam voelde ik me on top of the world en wilde ik het liefst nog een rondje rennen. Dat is wat een dik PR met je doet. Toen ik dit beeld tegenkwam moest ik dan ook heel goed graven in mijn geheugen om te herinneren dat ik daadwerkelijk heb moeten strijden. De foto rechts werd afgelopen weekend gemaakt. Dat ik toen pijn geleden heb en gestreden heb, dat kon ik me nog prima herinneren. Ik weet ook nog dat ik dacht, het kan me helemaal niets schelen hoe ik eruit zie, leuk hoor al die camera’s, maar denk maar niet dat ik ga lachen voor je, ik ben met iets veel belangrijkers bezig.
Maar als je goed naar deze foto kijkt, lijkt het net een scene uit een horrorfilm, toch? Ik heb nog nooit een minuut van de Walking Dead gezien, maar ik kan me zo voorstellen dat het er ongeveer zo uit moet zijn? Of zit ik er heel ver naast. Erg veel plezier straal ik hier niet uit en dan die man die achter me loopt, met een beetje fantasie ben ik voor hem op de vlucht (in werkelijkheid was ik er op gebrand het meisje in het roze shirt voor te blijven tot en met de finishlijn).
Toen ik deze foto op Snapchat verstuurde naar wat (loop)vrienden kreeg ik vrijwel meteen een berichtje terug van Abdi Nageeye (beter bekend als de enige Nederlandse inzending voor de marathon tijdens de Olympische Spelen deze zomer in Rio). Abdi zat geblesseerd met wat Keniaanse loopvrienden in het zonnetje en heeft mijn Snapchat laten zien. De reactie van deze Kenianen? Wow, heeft zij gewonnen? Nee. Why’s she killing herself then?
Een Keniaan schijnt alleen hard te lopen als er geld mee te verdienen valt, of als hij of zij te zwaar is. Maar volgens Abdi moet ik dan echt denken aan VEEL te zwaar. Het feit dat ik mezelf vrijwillig pijnig tijdens zo’n wedstrijd, daar begrijpen ze niks van. En ik denk dat er meer mensen zullen zijn die het lastig te begrijpen zullen vinden dat ik voor mijn lol zo diep ga. Ik geef toe, ik vraag het mezelf ook geregeld af, als een wedstrijd niet zo lekker gaat bijvoorbeeld. Dan vraag ik mezelf af, wat ben ik eigenlijk voor een masochist dat ik dit volledig vrijwillig doe. Dat ik mezelf dit aan doe.
Maar de verklaring is eigenlijk vrij logisch. De euforie als het lukt, dat PR, is fantastisch. Die high, daar kan ik dagen op blijven leven. Lukt het niet, dan ben ik ook niet voor niets diep gegaan. Ik leef graag op het randje, ik leef graag extreem, ik laat mezelf graag dingen voelen. En tijdens zijn wedstrijd, als ik kneiterdiep moet gaan, voel ik alles en ook al heb ik het gevoel dat ik aan het sterven ben, ik heb tegelijkertijd ook het gevoel dat ik zo hard aan het leven ben.
Ik hou van hardlopen. Ook al zou je dat misschien niet zeggen als je sommige foto’s ziet.
Liefs,
Annemerel
Haha, zó herkenbaar! Ik sta altijd verschrikkelijk op hardloopfoto’s… Ik roep dan
ook al jaren dat ik veel liever een STARTfoto wil dan een FINISHfoto ;-) Want dan zie ik er nog een beetje leuk uit. Leuk stukkie!
Wat een tof stukje! Ik vind het ook super prettig als ik net ietsjes sneller ga dan de vorige keer. Daar kan ik ontzettend gelukkig van worden! Die adrenaline kick, daar doe ik het voor :) Maar wel altijd op blijven letten dat je jezelf niet te veel pusht!
Heel herkenbaar haha!
Come on ! It’s a finish photo ! When we run we cannot smile throughout 21km….and always present our best profile !
Perhaps the music you were listening to was frightening (probably Justin Biebers ;-))
Anyway I really like your picture from Leiden, you seem so focused !
You don’t even seem to suffer during the finish of this semi !
Congrats.
Mooi stuk! Ik weet niet hoe mijn gezicht – naast knalrood dan – eruit ziet als ik aan het hardlopen ben… en ik denk dat ik dat ook helemaal niet wil weten, want dat zal vast wel niet zo charmant zijn, haha.
Als roeier herken ik dit verhaal wel, aan mij kun je op foto’s ook altijd heel goed zien dat ik het zwaar heb. Ik ben ook regelmatig spontaan beginnen te huilen na de finish, pure ontlading. Maar juist dat diep gaan, zelfs al weet je dat je toch niet gaat winnen, is juist zo heerlijk aan duursporten!
Heel erg herkenbaar, ik geef ook altijd alles! En trek daar dan ook hele mooie gezichten bij.
Ik houd van jou, omdat jij ook deze foto’s met ons deelt!
Op mijn “actiefoto’s” zie ik er ook vaak verschrikkelijk uit. Heel gemeen kijk ik dan haha
Vind deze foto’s juist fantastisch. Het geeft precies weer hoe je hebt gestreden tijdens te run. En die Walking Dead foto is echt te leuk ;-)
Ik lach altijd nog wel wanneer ik camera’s zie staan. Wat altijd resulteert in een lach met een pijnlijke grimas erachter, what was i trying? ?
Haha oeps, het is vooral opvallend dat jij er inderdaad echt uitziet alsof je sterft en de mensen om je heen… Nouja, minder, haha. Ik snap op zich wel waarom je het doet hoor, die rush en juist dat uitdagen en diep gaan heeft wat en maakt het verslavend.
Haha, nee, ik denk dat je op zo’n moment inderdaad geen zin hebt om even mooi te lachen voor de foto. Je gaat echt hard en je geeft alles en dat kan je zien.
Ik kreeg gisteren mijn foto te zien gemaakt van afgelopen weekend 10k. Ik leek wel een dwerg die aan het snelwandelen was. Moraal van het verhaal: blaim the photographer!
Keihard lachen om die SC beschrijving #funnyqueen