RUN BABY RUN: Lessons learned

Sinds zondag heb ik zes marathons op mijn naam staan. Amsterdam (2012), New York (2013 + 2014), Rotterdam (2014), Berlijn (2015) en nu dus Chicago (2016). Ik denk dat ik nu  met recht mag zeggen dat ik een ‘marathonloopster’ ben. Maar dat wil niet zeggen dat ik inmiddels geen fouten meer maak. Hoewel ik ontzettend veel van eerdere marathons geleerd heb, maak ik nog steeds fouten. Dat is niet erg, want van fouten leer je, als je er iets mee doet natuurlijk. Dit heb ik van Chicago geleerd.

Aller eerst… als je in een nieuwe spannende stad bent is het heel lastig om niet te veel te wandelen. Ik liep in de drie dagen voor de marathon bij elkaar meer dan 44 kilometer, dat is gewoon meer dan een marathon. Niet ontzettend slim als je eigenlijk rust zou moeten nemen. Voor de volgende keer weet ik dat ik mijn reis zo plan dat ik de dag na de marathon niet meteen naar huis vlieg, maar dat ik nog een dag of twee in de stad plan. Zo hoef ik de dagen voor de marathon niet te veel te doen.

Springen voor een foto kan fantastische beelden opleveren, maar het is ook ontzettend belastend voor je voeten en kuiten. Ik heb nu – op woensdag – nog steeds last van mijn voeten en kuiten, terwijl ik mijn bovenbenen nog geen moment gevoeld heb. Ik was goed getraind, maar er was niets waarmee ik mijn kuiten hierop had voor kunnen bereiden. Voor de volgende marathon weet ik dus… geen springfoto’s meer de dag(en) van te voren.

Een hele marathon is geen halve marathon. Ik liep dit jaar vier keer een halve marathon in een wedstrijd en dat was zo makkelijk. Omdat ik voor een langere afstand getraind was, had ik het idee dat ik zo hard kon gaan als ik wilde, dat ik de finish toch wel zou halen. Al moest ik kruipend over de finish. Nou dan valt het dus behoorlijk tegen als je op het halve marathon punt komt en je moet nog een halve marathon. Ik had veel behoudender moeten starten en niet als een malloot weg moeten sprinten.

Vertrouw (zeker de eerste kilometers) nooit op de gemiddelde pace die je Garmin horloge aangeeft. Dit was in Salzburg hetzelfde. Hij gaf zowel in Salzburg als nu in Chicago een veel lagere snelheid aan dan ik daadwerkelijk liep. Hierdoor dacht ik dat ik helemaal niet zo hard liep, maar toen ik het vijf kilometer punt passeerde zag ik dat ik wel degelijk heel erg hard liep.

Als het lopen zoveel pijn doet dat je er bijna van moet huilen, als je eigenlijk niet meer kunt genieten van alles dat er om je heen gebeurt, als je al weet dat je ver boven je PR zal eindigen, dan is wandelen geen doodzonde. Het is pas een doodzonde als je ergens zo lang voor traint, op zo’n vette locatie bent en dan alleen maar ontzettend loopt te balen. Ja, ik vind nog steeds dat je een marathon eigenlijk volledig hardlopend zou moeten doen, maar als het je die dag niet gegeven is, dan kun je beter gaan wandelen dan huilen.

Iedere marathon die je na Berlijn loopt is niet vlak. Hoe ‘vlak’ ze hem ook noemen. Weet je hoeveel bruggen Chicago telt? Weet je hoe vaak je over die bruggen gestuurd wordt?!

Je kunt ontzettend blij zijn na het lopen van een marathon zonder een PR gelopen te hebben. Natuurlijk was ik nog veel meer in de gloria geweest op het moment dat ik wel 3.25 gelopen had, maar die dikke vette teleurstelling die ik twee jaar geleden in New York voelde, die ben ik bespaard gebleven. Thank the freaking Lord.

Goed, dat waren mijn lessen wel zo ongeveer denk ik. Wat ik gelopen zou hebben als ik niet gesprongen zou hebben weet ik niet. Of ik sneller gelopen had als ik niet zo snel van start gegaan zou zijn weet ik ook niet, want die kuiten waren gewoon verschrikkelijk. Maar hé, daar kun je nu niets meer aan veranderen. En de volgende keer start ik voor de zekerheid maar gewoon wat langzamer en doe ik geen gekke dingen meer voor een foto. Lijkt me wel zo veilig. En als het dan onverhoopt toch nog niet gaat zoals ik zou willen, dan is dat zeker niet het einde van de wereld.

Liefs,
Annemerel