RUN BABY RUN: 3 days after

Vandaag precies een maand geleden liep ik de Chicago Marathon. Een fantastische ervaring, ook al liep ik al na twintig kilometer tegen een keiharde muur op en liep ik alles behalve de tijd die ik in gedachten had. Vier weken had ik om te herstellen, dat ging 26 dagen ontzettend goed, totdat ik op dag 27 – de dag voor DE dag – ziek werd. Toch liep ik afgelopen zondag mijn tweede marathon in vier weken tijd. Verstandig?

De keuze om zondag toch van start te gaan in de marathon was best wel een lastige. Zaterdag was ik zo ziek dat ik moeite had om naar het toilet te lopen, hoe kon ik dan een dag later een hele marathon lopen. Mijn lichaam protesteerde heftig tegen van alles en nog wat, maar tegen wat eigenlijk? Ik ben er nog steeds niet over uit of dit nu een maagdarmvirus was (want ik ben de enige in mijn omgeving die de problemen had), of dat het een hele heftige migraine was (ik word altijd misselijk en krijg buikpijn tijdens migraine aanvallen).

Maar goed ik voelde me zondagochtend goed genoeg om toch naar de start te gaan. Ik had een paar (zeven!) crêpes gegeten en ik kon ze binnenhouden, dat was voor mij wel een teken dat ik het kon gaan proberen. Ik bedoel, ik kon altijd uitstappen, mijn Metro Card zat in mijn broekzak dus zolang ik maar heel goed oplette zou er niets ernstigs kunnen gebeuren. Een andere reden waarom ik niet heel erg ‘bang’ was voor iets ergs was dat ik toch niet echt op snelheid zou gaan lopen. Ik wilde per kilometer gemiddeld 20 seconden langzamer lopen dan tijdens mijn trainingsduurlopen en 40 seconden per kilometer langzamer dan tijdens mijn PR in Berlijn. Mijn hartslag was de eerste kilometers dan ook super laag (145, normaal is ‘ie rond de 160 tijdens duurlopen).

Ik vind het heel belangrijk om dit te melden, omdat ik geen slecht voorbeeld voor lezers wil zijn die voor een hardloopwedstrijd voor een zelfde keuze staan. Zorg er altijd voor dat je je heel bewust bent van je lichaam. Omdat dit al mijn zevende marathon is weet ik een klein beetje wat ik tijdens marathons kan verwachten en waar ik wel en waar ik juist niet mee kan doorlopen. Toen ik zondag misselijk werd (wat pas na 33/34 kilometer gebeurde) ben ik ook gaan wandelen. Dat is balen, maar het was wel een verstandige keuze op dat moment.

Mijn benen zijn overigens echt helden. Twee marathons in een maand en twee keer geen spierpijn. Ik heb het vaker gezegd, mijn benen zijn dan misschien niet zo mooi slank als die van Gigi, Kendall en Karlie, ze zijn geen zeurpieten. Maandag zag ik overal in New York mensen met een medaille om hun nek heel moeilijk lopen, ik zag zelfs een man paniekerig naar een trap bij de Metro kijken en vervolgens via de reling naar beneden glijden omdat hij niet kon lopen. Daar heb ik dus absoluut geen last van. En dat vind ik best bijzonder. Daarom wil ik deze blog graag afsluiten met een woord van dank aan mijn benen. Bij deze, dank lieve stevige lange benen, als ik jullie toch niet had…

Over tweeënhalve week loop ik de halve marathon op Curaçao, daar ben ik niet van plan om een PR neer te zetten maar gezellig met andere bloggers te lopen. In december wil ik mijn benen (en de rest van mijn lichaam) wat rust gunnen en dan wil ik in januari vol goede moed beginnen met mijn training voor Boston. Ik kan niet wachten, het liefst begon ik vandaag al met mijn trainingsschema maar periodes van relatieve rust zijn (helaas) ook belangrijk om beter te worden.

Liefs,
Annemerel