RUN BABY RUN: Curaçao Half Marathon Race Report

Het was een zonnige dinsdag in september toen ik een uitnodiging ontving voor een (sportieve) persreis op Curaçao. Ik zat op dat moment met mijn zongebruinde voeten in een voetenbadje bij de pedicure, die ik een paar dagen voor een weekendje Ibiza geboekt had (damn, dit klinkt allemaal wel heel decadent). Ik had me er helemaal op ingesteld dat dit de laatste zon voor 2016 zou worden, maar toen ik dat mailtje kreeg zag dacht ik hé, dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Zon en warmte in november, I’m in.

Ik vroeg ook meteen of ik mee mocht doen met de halve marathon. In het programma stond namelijk ‘kijken naar de Curaçao Marathon’. Nu vind ik aanmoedigen hartstikke leuk hoor, maar zelf meedoen vind ik toch echt véél leuker. Een paar weken later hoorde ik dat ik inderdaad de halve marathon op Curaçao mocht lopen.

In eerste instantie brak er lichte paniek uit. Want ik stond aan de vooravond van mijn twee-marathons-in-een-maand-tijd-avontuur. Ook niet twee marathons in mijn achtertuin, maar zoals je wellicht nog wel kunt herinneren vonden deze plaats in respectievelijk Chicago en New York. Ik had er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in dat mijn onderstel ongeschonden uit de strijd zou komen. Maar die paniek bleek nergens voor nodig, want tot nu toe hebben mijn benen en rug geen last van mijn marathonavonturen gehad.

Dus stond ik afgelopen zondag om zes uur ’s ochtends aan de start van de halve marathon op Curaçao. De hele liet ik voor deze keer aan me voorbij gaan, twee keer hetzelfde rondje lopen tijdens een marathon leek me niet heel erg aantrekkelijk en al helemaal niet onder deze omstandigheden (lees: heuvels, warmte, vochtigheid en die twee marathons die ik dus al in de benen had).

De wekker was zondag twee uur en een kwartier eerder gegaan, om kwart voor vier. Dat zijn inderdaad geen tijden meer. Ik werd wakker onder een warme douche, deed mijn favoriete wedstrijdlegging (Lululemon) aan en trok het meest luchtige witte topje dat in mijn koffer zat aan. Startbewijs op, wat waterproof mascara, een paar pannenkoeken, bananen en water en we waren klaar om te gaan. Oh nee toch niet, ik moet ineens naar de WC. Huh? Ik ben net al geweest. Ben ik onbewust dan toch zenuwachtig? Als ik eindelijk denk dat ik echt klaar ben om te gaan, moet ik alweer. Geen goed voorteken dit.

Terug naar de start. Die is klein. Er doen zo’n driehonderd deelnemers mee aan de halve marathon. De marathonlopers zijn twee uur eerder al vertrokken en enkele snelle lopers zien we voorbij komen, die zijn dus net halverwege. Ik ben van plan om bij de rest van mijn bloggergroepje te blijven maar na de start ben ik ze eigenlijk allemaal alweer kwijt. Mijn schuld, zo’n start zorgt bij mij altijd voor een scheut adrenaline waardoor ik volkomen in mijn eigen wereld zit en er als een haas vandoor schiet. Dit keer ben ik overigens niet echt een haas, ik loop redelijk rustig.

Dat heeft een reden, het is namelijk ontiegelijk warm en benauwd en het is nu nog donker, kun je nagaan wat ons straks als de zon opkomt te wachten staat. Voor Curaçaose begrippen is het niet eens echt warm, ik ben gewoon niet zoveel gewend. Vooral de vochtigheid vind ik heftig. Na een paar kilometer voel ik een druk op mijn hoofd, niet echt hoofdpijn, maar wel een aandachtspuntje. Gelukkig komt na drie kilometer ook al het eerste van de in totaal twaalf waterpunten. Ja, een vochttekort hoef je tijdens de (halve) marathon op Curaçao niet op te lopen.

Iets wat ze helaas niet langs de kant van de weg hebben is dixies. Ik ben tijdens een wedstrijd nog nooit op een dixie beland maar uitgerekend vandaag heb ik hem echt keihard nodig. Normaliter slik ik voor een marathon een imodium om de boel een beetje te verstoppen, dit keer heb ik dat niet gedaan omdat ik dacht, ach joh het is maar een halve marathon. Maar ik had beter moeten weten, de warmte zorgt ervoor dat mijn darmen op hol slaan. De ‘pijn’ begint bij kilometer vier, ik raak niet meteen in paniek omdat ik deze halve marathon absoluut niet voor een tijd loop en verwacht dat er ergens wel een dixie langs het parcours staat, maar die komen we dus niet tegen. Shit. Letterlijk. Figuurlijk.

Het parcours zorgt ervoor dat ik een beetje word afgeleid. De eerste kilometers lopen we richting Willemstad, daar lopen we over de Pontjesbrug richting Otrobanda, vervolgens lopen we door de haven en een paar kilometer langs het strand. Het verkoelende windje dat ik af en toe voel is zeer welkom. Na ongeveer negen kilometer verlaten we het strand en komen we de eerste klim tegen. Mijn hemel, ik schrik me kapot. Shit, dit ook nog. Ik denk er over om te gaan wandelen, maar weet mezelf toch enigszins ‘hard’lopend naar boven te krijgen. De meters die we naar beneden lopen zijn fantastisch.

Maar na zo’n dertien kilometer kan ik echt niet meer, ik moet naar het toilet. Weer terug in Willemstad kijk ik om me heen of ik wellicht een openbaar toilet zie, maar helaas. Dan komt er een geschenk uit de hemel. Het parcours loopt dwars door het resort Kura Hulanda. Twee jaar geleden heb ik hier geslapen en ik weet de receptie dan ook nog heel goed te vinden. Daar vraag ik of ik naar het toilet mag (volgens mij kwam dit er half hijgend/huilend uit). Gelukkig mag dit en ik ren naar het toilet. Mijn handen zijn zo bezweet dat ik de deur niet open krijg. De meneer achter de receptie blijft maar vertellen hoe ik hem open moet maken, maar het lukt gewoon niet. Uiteindelijk komt hij gelukkig zelf aangelopen en kan ik eindelijk naar het toilet. Dit grapje heeft me een paar minuten gekost, maar ja ik liep toch niet voor een tijd dus ik lig hier niet wakker van.

Zo, dat lucht op, klaar voor de laatste 7 kilometer en de gevreesde Julianabrug. We hebben hier tijdens de reis al een aantal keer overheen gereden en iedere keer schrikken we weer van de hoogte en hoe steil deze brug is. Ik heb me op het ergste voorbereid. Ik heb me er op voorbereid dat deze brug nog erger is dan de Queensborough Bridge in New York. Dit blijkt een goede tactiek, want uiteindelijk heb ik dus helemaal geen moeite met deze brug. Ik geniet er juist van en haal mensen in. Dit geeft energie. Ik besluit het tempo iets op te schroeven, als ik een beetje doorloop kan ik de marathon nog binnen de twee uur lopen. Met nog vijf kilometer te gaan heb ik eindelijk een doel gevonden, onder de twee uur finishen.

Als we Willemstad weer in lopen komen we lopers van zowel de tien als de vijf kilometer wedstrijd tegen. Leuk dat we uiteindelijk allemaal ongeveer tegelijkertijd finishen, want ook de marathonlopers komen nu richting de finish. Zo zijn er ineens toch nog best redelijk wat mensen op het parcours. De KLM Curaçao Marathon is met een kleine 3000 deelnemers verdeeld over vijf afstanden best een intieme wedstrijd.

Na wat stukjes vals plat lopen we richting het strand van Mambo Beach. Yes, nu zijn we er echt bijna. Als we de start naderen denk ik eigenlijk dat we er zijn, maar nee, we moeten nog even links afslaan, maar daar licht ‘ie dan eindelijk, de finish, letterlijk OP het strand. Fantastisch. Ik heb het gedaan, in 1 uur, 55 minuten en een beetje.

Ik loop meteen met kleding en al de zee in, verkoeling. Onderweg heb ik al regelmatig de inhoud van een flesje water over me heen gegooid om wat af te koelen, maar niets haalt het bij de verkoeling die deze verfrissende duik in zee.

De rest van de dag spenderen we aan het strand, met citroenlimonade, nacho’s en… zon. Die zon hebben we afgelopen dagen helaas een beetje moeten misen, dus we zijn er van overtuigd dat dit zonnetje een cadeautje van de weergoden voor onze prestatie is.

Als ik de uitslag bekijk zie ik dat ik de zesde tijd bij de vrouwen gelopen heb. Stiekem baal ik wel een beetje van mijn darmen, want als ik twee minuten sneller gelopen had dan was ik derde geweest en dan had ik dus voor het eerst van mijn leven op een podium gestaan bij een hardloopwedstrijd. Dat was natuurlijk wel een Instagram-waardig plaatje geworden, maar helaas. 1.46 was overigens de winnende tijd bij de vrouwen. Mijn PR is 1.37… maar dat waren natuurlijk compleet andere omstandigheden. Maar ik kan het toch niet helpen dat die tijden af en toe door mijn hoofd spoken. Enige oplossing? Volgend jaar terug te komen en wél top 3 te lopen. Mooi streven, toch?

Liefs,
Annemerel

Dankjewel Curaçao Tourism Board & KLM Curaçao Marathon voor deze fantastische ervaring.