Toen ik vorig jaar 27 werd had ik het bizarre idee om 27 kilometer te lopen, op mijn verjaardag. Dat bizarre idee had ik twee jaar eerder op mijn 25ste verjaardag ook al, maar toen gooide een blessure roet in het eten. Op mijn 26ste verjaardag wilde ik het weer proberen, maar toen was ik in Italië. Dat ik vier dagen voor mijn 27ste verjaardag ook al 20 kilometer gelopen had en dat ik net genezen was van een luchtwegvirusinfectie maakte me op mijn 27ste verjaardag niet uit. Ik ging het doen. En ik deed het. Ook al was het warm. En was het zwaar. En vanaf nu zou ik iedere verjaardag het aantal kilometers lopen gelijk aan de kaarsjes op mijn verjaardagstaart.
Maar het pakte dit jaar anders uit. De voortekenen dat het me dit jaar – het tweede jaar van mijn traditie pas – niet zou gaan lukken waren er al lang. Ik ben nog steeds niet goed hersteld van Boston, afgelopen zondag kon ik net 22,5 kilometer lopen tijdens Wings For Life. Mijn heup zeurt, mijn linker middenvoetsbeentje ook. En ik ben de afgelopen weken zo vaak door mijn enkel gezwikt dat het eindelijk een beetje pijn begint te doen. En ik had ook nog eens een mega druk programma afgelopen week, ik was ’s ochtends NET ongesteld geworden én het regende.
En niet zo’n klein beetje ook.
Maar ik ging die 28 kilometer lopen. Ik maakte mezelf wijs dat ik hardlopen in de regen juist fijn vind. Dat het niet uitmaakt dat je tot op het bot nat wordt. Dat dat juist lekker verkoelend was. Onder geen beding ging ik opgeven.
Maar ik was de straat (50 meter) nog niet uit of ik moest toegeven dat het allemaal toch wel wat stijf aanvoelde in mijn rug en voet. Shit. OK, loop ik er wel uit. Driehonderd meter verder en ik besef dat ik het toch wel heel erg warm heb. Weer een paar honderd meter verder en ik voel de eerste druppels. Net de kilometer aangetikt en ik denk, wauw, dit kan ik echt geen 28 keer vandaag.
Ik weet dat je op die manier niet moet denken, dat je niet moet nadenken over alle kilometers die je nog moet lopen, zeker als het er nog zoveel zijn. Maar als ik eerlijk tegen mezelf geweest was, was ik hier niet eens aan begonnen. Als ik 28 kilometer lang zeiknat door de regen zou hardlopen met een stijf en vermoeid lijf, zou ik de rest van de dag geen knip voor de neus meer waard zijn. En er stond nog veel meer op het programma.
Dus besloot ik dat 2.8 kilometer het nieuwe 28 kilometer was. Na precies 1.4 kilometer draaide ik om en liep ik dezelfde weg weer terug naar huis. Ik liep met een pace van 5’23. En ik had het zwaar. Om even aan te geven hoe mijn conditie op mijn 28ste verjaardag was.
Het was een leuk idee. De uitvoering bleek wat minder leuk te zijn. Ik ben blij dat ik mezelf niet tot het uiterste gepusht heb om een waanzinnig plan tot uitvoer te brengen. Iets dat ik een dag eerder – op mijn 27ste – misschien nog wel gedaan had. Maar ik ben nu 28, dus mega volwassen. En verstandig.
Die 28 kilometer kan ik het komende jaar waarschijnlijk nog op genoeg andere momenten lopen…
Liefs,
Annemerel
Verstandig besluit en een beetje gas terugnemen is sowieso niet verkeerd met pijntjes enzo.
Goed bezig! Ik herinner mij nog van vorig jaar dat je heel erg verkouden was en perse een lange afstand wilde lopen. Toen had ik je het nog in een comment afgeraden om te doen (A)
Maargoed, zelf was ik ook vaak genoeg eigenwijs.
Tegenwoordig doe ik wat rustiger aan. Ik ben in verwachting en dit is daarom niet het moment om mijn lichaam tot het uiterste te drijven. Intervaltrainingen doe ik niet meer en vandaag met het warme weer heb ik weer gelopen dan gerend. Toch bijzonder dat je ineens bewuster wordt als je de verantwoordelijkheid over iemand anders erbij hebt gekregen.
Wauw….
Zo goed van je om zoveel kilometers hard te kunnen lopen…..
Goed getraind.
Jij treft de juiste voorbereidingen…..