RUN BABY RUN: Back in the game

Ik begon juni uitstekend. Op de eerste dag van de maand liep ik ’s ochtends 7 kilometer door de duinen en vervolgens ’s avonds 12 kilometer met mijn vader. Op 3 juni probeerde ik 20 kilometer te lopen, het werden er slechts 17. Een week later, op 10 juni, was ik weer van plan om 20 kilometer te lopen, het werden er 10 omdat ik ’s ochtends met migraine op bed had gelegen. Op 14 juni perste ik er nog 4 kilometer uit. Op 22 juni liep ik een trail van 20 kilometer, maar dit was meer hiken dan hardlopen. De rest van de maand werden mijn hardloopschoenen niet aangeraakt. Ik kan me de afgelopen vijfenhalf jaar geen maand herinneren waarin ik blessure-vrij was, geen verkoudheid of wat dan ook onder de leden had en toch zo weinig kilometers liep.

Ik zeg altijd dat geen tijd geen excuus is, maar afgelopen maand ervoer ik dat je het zó druk kunt hebben dat tijd vrijmaken voor hardlopen gewoon echt heel erg lastig is. Een verhuizing, twee persreizen, een dagelijkse vlog, een dagelijkse blog en mijn Metropagina’s. Oh en het schrijven van mijn boek (ook al kwam ik daar deze maand ook niet heel vaak aan toe).

Vooral die verhuizing ging me niet in de koude kleren zitten. Vaak vond ik een tripje naar IKEA, of het in elkaar zetten van een kast, belangrijker dan een half uurtje naar buiten voor een rondje hardlopen. Ik had geen rust voordat mijn huis was uitgepakt en ingericht.

Ondertussen werd de drempel om naar buiten te gaan ook steeds groter. Als je in een ritme zit waarin hardlopen de normaalste zaak van de wereld is, is het aantrekken van die hardloopschoenen heel vanzelfsprekend. Hoe langer je je hardloopschoenen links laat liggen, hoe groter het vraagstuk wordt. Zal ik echt wel gaan, heb ik wel tijd, kan ik niet beter iets anders doen, die vijf kilometer zetten toch geen zoden aan de dijk, ik ben moe, ik wil slapen…

Tot zondagavond, toen vond ik dat al die onzin maar eens over moest zijn. Ik zette mijn wekker voor de volgende dag op zes uur en besloot om de week goed te beginnen, met een lange duurloop van twintig kilometer. Dat het me vier weken geleden niet lukte om die twintig kilometer te lopen betekende niet dat het me dit keer weer niet zou lukken. Ik moet dit kunnen en zo niet dan toch.

De volgende dag werd ik om 5.58, twee minuten voor wekker, wakker. Ik snoozede een keer, dronk een kop koffie, maakte mijn ontbijt en staarde wat voor me uit. Om zeven uur liep ik de deur uit om voor het eerst mijn nieuwe hardlooproute te lopen. Over de boulevard van Scheveningen, langs de haven en tot slot ook door mijn all-time-favoriete park; Westduinpark. Na tien kilometer draaide ik om en liep ik dezelfde weg terug. Het ging niet zonder slag of stoot, na tien kilometer begonnen mijn darmen al van zich te laten horen en na veertien kilometer moest ik stoppen bij een benzinestation. Helaas; geen toilet. Drie kilometer later op de boulevard bij McDonalds het zelfde verhaal; geen toilet. De McDonalds bij de Pathé; gesloten. Het openbare toilet op het Kurhausplein? 50 cent die ik niet op zak had. Uiteindelijk was de receptioniste van een hotel zo lief om me wel even van het toilet gebruik te laten maken. Ontzettend veel dank. Hierna toch nog de twintig kilometer aan kunnen tikken.

Het was niet mijn snelste twintig kilometer, ook niet mijn makkelijkste, maar ik heb ze wel gelopen en stiekem denk ik dat die maand van semi-rust me heel goed gedaan heeft. Soms moet je gewoon even een pas op de plaats maken, niet keihard doordenderen, maar het gewoon wat rustiger aan doen. Het was waarschijnlijk nog beter geweest als ik wel twee, drie keer per week vijf kilometer gelopen had, gewoon om mijn lichaam in beweging te houden en mijn hoofd tot rust te brengen. Maar ik ben – net als ieder ander – niet perfect en mezelf hierover opwinden werkt alleen maar averechts.

Maar nu ben ik dus terug. Terug in the game.

Liefs,
Annemerel