RUN BABY RUN: Boston here I come

In september 2015 liep ik een (zeer onverwacht) snelle tijd tijdens mijn eerste Berlijn Marathon. Ik verpletterde mijn PR met 32 minuten. Dat is gewoon ruim 45 seconden per kilometer sneller. De euforie was groot, niet alleen omdat ik mezelf positief verrast had, ook omdat ik wist: nu mag ik de Boston Marathon gaan lopen.  Ik liep bijna 9 minuten sneller dan de kwalificatielimiet. Op dat moment had ik wel vaag een droom van ooit een Boston Qualifier lopen, maar dat ik dat op dat moment al kon, daar had ik op dat moment nog niet bij stilgestaan. De euforie van die Berlijn Marathon heb ik maandenlang op kunnen teren en in de zeven marathons die ik hierna nog liep, heb ik dit gevoel nooit weer kunnen krijgen. Ik wist toen ook wel, een PR van 32 minuten, dat gaat me niet snel meer lukken. Maar die Berlijn Marathon was niet alleen een vet PR, het is ook de enige marathon die ik met negatieve split gelopen heb, naarmate de kilometers verstreken ging ik alleen maar harder lopen. 27 september 2015 was gewoon míjn dag.

17 april 2017 was iets minder mijn dag, maar dat wil niet zeggen dat het geen hele mooie, bijzondere dag was. 17 april 2017, ruim anderhalf jaar na die euforische Berlijn Marathon, liep ik mijn ‘cadeautje’ de Boston Marathon. De oudste jaarlijkse marathon ter wereld (een jaarlijks evenement sinds 1897), met zoveel verhalen. Ik noem een Kathrine Switzer, die in 1967 na een paar kilometer uit het veld werd getrokken door de race director, omdat ze een vrouw was (ze liep hem wel uit!), de bommen in 2013 (afschuwelijk). Het ene jaar is het bloedverziekend heet, het volgende jaar komt de regen met bakken uit de hemel. Het parcours is ook bijzonder, het is geen stadsmarathon waarbij je 42 kilometer door de stad hobbelt, je loopt van een dorpje 42 kilometer ten zuidwesten van Boston (Hopkinton) richting het centrum. Het parcours loopt meer naar beneden dan omhoog, maar daar staat tegenover dat je tegen het einde geconfronteerd wordt met vier heuvels, waarvan de laatste niet voor niets de bijnaam ‘Heartbreak Hill’ heeft. Op die heuvel sneuvelen dromen.

Boston 2017

In 2017 was het lekker warm in Boston. Een graad of 25. De wind kwam uit het zuidwesten, super fijn, meewind! Maar het betekende ook nog minder verkoeling. Er was vrijwel geen schaduw op het parcours en… nou ja ik was ook gewoon niet echt fit. Ik had voor mijn gevoel wel goed getraind, dacht ik, maar het liep gewoon niet zo lekker. Na tien kilometer had ik een bonzend hoofd, van de warmte denk ik, of was het toch mijn pet die veel te strak zat? Ik weet het niet, maar ik kwam niet lekker in de wedstrijd. Na twintig kilometer begon ik al te verlangen na wandelen en niet veel later deed ik dat ook. Alles dat omhoog liep deed ik wandelend, alles dat naar beneden ging deed ik hard (maar dan ook echt hard) lopend. De mensen om me heen moeten gedacht hebben dat ik een intervaltraining aan het doen was.

En hoewel ik op sommige momenten echt om de finish gesmeekt heb, probeerde ik ook zoveel mogelijk in me op te nemen en te genieten. Ik nam ijsjes aan van mensen langs de kant, sprong door tuinsproeiers en genoot van alle aanmoedigingen. In 3.53 kwam ik over de finish, niet eens in de buurt van mijn persoonlijk record, maar wel onder de vier uur en hallo, ik had de Boston Marathon gelopen.

Twee BQ’s

In 2018 liep ik twee marathons en in alle twee die marathons liep ik een BQ (Boston Qualifier). Inmiddels is de limiet iets aangescherpt (als vrouw onder de 35 moet je nu onder de 3.30 lopen in plaats van 3.35). In New York liep ik geheel onverwacht ontzettend lekker naar een tijd van 3.29 (waarschijnlijk zou deze tijd niet goed genoeg geweest zijn voor een startbewijs in Boston, vaak zijn er zoveel aanmeldingen dat ze de limiet nog iets aan moeten scherpen) en in Málaga liep ik 3.15. Ik wist dat die tijd sowieso snel genoeg was voor Boston, maar ik was daar op dat moment absoluut niet mee bezig.

Eigenlijk begon het pas deze maand ’te kriebelen’. Ik begon steeds meer te beseffen dat een marathon in 2019 waarschijnlijk niet gaat lukken. Het is voor het eerst sinds 2012 dat ik een jaar geen marathon loop. Voor een buitenstaander klinkt het misschien vreemd, maar het voelt een beetje gek. Lang had ik mijn zinnen gezet op Frankfurt (eind oktober), maar ik weet gewoon dat ik op dat moment gewoon geen goede marathon kan lopen. En waarom zou ik dat mezelf aan doen.

Op zoek naar een groot doel voor het voorjaar dacht ik ineens aan Boston. Ik dacht ook aan Tokyo en Londen trouwens, maar om daar nu nog binnen te komen… daar zag ik niet echt mogelijkheden. Een marathon dichterbij huis (Europa) zou natuurlijk ook kunnen. Barcelona, Wenen… Rotterdam. het waren allemaal opties. Maar weet je, dan zou ik weer kostte wat kost een PR willen lopen en ik denk dat het nu het belangrijkst is dat ik gewoon geniet van het lopen en weer volledig pijnvrij kan lopen. Natuurlijk zou het leuk zijn als ik in Boston een mooie tijd loop, maar Boston zelf is een ervaring op zich. Ik heb ervaren dat zelfs een mega slechte marathon mega goed kan voelen in Boston.

Best wel duur…

Afgelopen weken kreeg ik Boston niet uit mijn hoofd. Het enige probleem… het is niet bepaald gratis. Hotels zijn vooral erg duur in die periode in Boston en Airbnb’s zitten bijna allemaal vol (of kosten ook de hoofdprijs). Maar ik hakte vorige week toch spontaan de knoop door, ik ga het gewoon doen. Ik probeer de komende maanden wel wat minder sushi te bestellen. Ook ga ik maar twee dagen echt naar Boston, zodat ik maar twee dagen hotelkosten in Boston hoef te betalen. Dat scheelt ook aanzienlijk in de kosten. Drie maal raden waar ik die andere twee dagen in de VS ga spenderen?

Zin in!

Het duurt nog even, nog zeven maanden om precies te zijn. Maar ik heb er nu al onwijs veel zin in. Er gaat niets boven een Amerikaanse marathon en er gaat al helemaal niets boven de Boston Marathon.

Liefs,

Annemerel