RUN BABY RUN: CPC 2017

Sponsored – Het hele weekend, wat zeg ik, de hele week, had ik al vlinders in mijn buik. Want zondag om half drie zou ik mijn favoriete hardloopwedstrijd van het jaar lopen, de halve marathon tijdens de CPC. Ik had er zoveel zin in, dat ik een paar uur van te voren een beetje zenuwachtig werd. Ik had het in mijn hoofd nu allemaal zo mooi gemaakt, wat nu als het een grote deceptie zou worden. Spoiler alert; een deceptie werd het niet, maar het liep allemaal toch niet zo volgens plan.

Als jij mijn wekelijkse blogs richting Boston volgt dan weet je dat ik al een tijdje het gevoel heb dat ik niet zo fit ben. Nu gaan het de afgelopen weken alweer een stuk beter. Ik slaap vroeger, kan makkelijker opstaan en heb mijn ademhalingsproblemen onder controle met twee verschillende astma sprays en een neusspray tegen allergie. De zon begint weer te schijnen en de temperatuur gaat omhoog, ik heb ook het idee dat dit een positieve invloed heeft op mijn gesteldheid. Ik voel me nog niet alsof ik alles aan kan, maar het begint er weer een beetje op te lijken. Daarom had ik een PR op de halve marathon dan ook niet volledig uitgesloten. Mijn huidige PR liep ik een klein jaar geleden, nadat ik net een maand ziek was geweest (luchtwegvirus), dus ik dacht, alles is mogelijk.

Het weer was afgelopen zondag prachtig. De zon scheen en het was zo warm dat ik het in mijn trui zonder jas absoluut niet koud had. Afgelopen woensdag waren de weersvoorspellingen nog super deprimerend, regen en nog eens regen. Dit was zoveel beter. Maar ik kan niet ontkennen dat ik tijdens het hardlopen gebeden heb om een verfrissend buitje. Want eh, deze hoeveelheid zon was fantastisch, maar ik was het na deze herfst/winter totaal niet meer gewend en mijn lichaam wist dan ook niet zo goed hoe er mee om te gaan, maar dat is allemaal voor later. Laten we bij het begin beginnen.

Lunch & Peptalk bij Subway

Twaalf uur, tweeënhalf uur voor de start. Ik heb met de Subway Running Club winnaars afgesproken bij het Subway restaurant aan de Turfmarkt in Den Haag, vlak bij Den Haag Centraal Station en dus ook vlakbij het Malieveld, het startterrein van de CPC. Iedereen is netjes op tijd en heeft er super veel zin in. Ik deel onze Subway Running Club shirtjes uit en ondertussen bestellen we broodjes en een drankje. Ik ga voor de Chicken Teriyaki Sub (mijn favoriet). Ik drink de helft van mijn flesje cola voor het lopen en stop de rest in mijn tas voor na het lopen. Top.

Het Malieveld

Op het Malieveld halen we onze startnummers en delen we wat zenuwen. Dat het zonnetje schijnt is nu echt goed te merken, het is warm. Gelukkig heb ik me goed ingesmeerd (factor 30 mensen!) maar een petje zou wel fijn geweest zijn, ik ben namelijk geen hele grote held met zon in mijn ogen. Na een groepsfoto scheiden onze wegen. Ik zit als enige van onze club in de eerste startgolf en mag dus al om half drie van start. Omdat ik graag een goed plekje in het startvak wil hebben ga ik al om kwart voor twee naar het startvak. Dit was wellicht een beetje overdreven, want als ik het startvak in kom lopen ben ik de tweede. Haha, nou ja, beter te vroeg dan te laat. Nu kan ik me in ieder geval rustig voorbereiden op de start. Ik kom bloglezeres en super snelle loper (3.14 op de marathon) Krista tegen en we raken aan de praat, Krista gaat net als ik in Boston van start over vijf weken. Voor ik het weet is het half drie en poef… dat was het startschot.

Kilometer 1

Oeps, het was wellicht beter geweest als ik niet  zo ver in mijn startvak was gaan staan, want door de adrenaline loop ik mijn eerste kilometer veel te snel. De eerste keer als ik op mijn horloge kijk zie ik dat ik met een pace van 3’45 loop. Oh nee. Die snelheid hou ik nog geen minuut vol. Ik moet mijn pace laten zakken. Het lukt een beetje, maar desondanks loop ik mijn eerste kilometer nog steeds met een gemiddelde pace van 4’20. Veel te snel.

Kilometer 2 tot 5

Ik probeer mijn pace te laten zakken en in mijn ritme te komen, maar het lukt niet zo. De zon schijnt vol in mijn gezicht en ik wens om een pet, of in ieder om een zweetband. Het zweet prikt in mijn ogen en ik vertel mezelf positief te blijven. Mijn benen willen zoveel sneller dan mijn lichaam conditioneel aankan. Dat is het ding van marathons lopen, je benen veranderen in een fantastische machine door alle kilometers die je maakt, maar je moet het conditioneel ook bij kunnen houden. Mijn benen zijn mijn conditie op dit moment ver vooruit. Bij het eerste waterpunt gooi ik een bekertje water over mijn rug en drink ik een ander bekertje leeg. Ik kan het vocht heel goed gebruiken.

Kilometer 5 tot 10

Ik begin de zon een beetje te vervloeken, ik kan niet wachten om rond kilometer zeven om te draaien en de zon in mijn rug te hebben, dit is zo warm. Ik twijfel ook om weer naar de kapper te gaan, die natte staart in mijn nek irriteert me mateloos. Op kilometer negen spreek ik mezelf aan. KLAAR MET KLAGEN. Laat dat PR varen en maak er een fijne duurloop van. Wonder boven wonder lukt dit me redelijk, ik laat mijn pace zakken en ben meteen een stuk vrolijker. Wat heerlijk dat de zon schijnt, wat fijn al die mensen langs de kant. De CPC blijft mijn favoriete wedstrijd van het jaar. Enige puntje van zorg, ik voel dat op beide grote tenen een blaar aan het ontstaan is. Dit is redelijk pijnlijk. Best vreemd, ik heb eigenlijk nooit meer blaren en draag dit model schoenen al twee jaar zonder problemen.

Kilometer 10 tot 15

Ik geniet van het parcours, de mensen, mijn pace zit tussen de 5’10 en 5’15 maar wat maakt het uit, ik loop tenminste. Soms zijn de omstandigheden er gewoon niet naar om een super goede tijd te lopen. We lopen over de brug waar ik twee, drie keer per week loop en vervolgens onze weg naar de boulevard van Scheveningen. Inmiddels zijn de blaren op mijn voeten gaan bloeden en zie ik langzaam maar zeker een bloedvlek in mijn eerst nog zo smetteloze knalgele schoentjes komen. Maar goed, dat is van latere zorg, eerst deze halve marathon maar eens finishen.

Kilometer 16 tot 20

Op de boulevard zie ik de eerste wandelaars en ik besluit ze aan te moedigen door te gaan, ik krijg hier zelf ook weer super veel energie van en automatisch gaat mijn pace omhoog. Ik moedig het publiek aan om te juichen en loop met mijn armen in de lucht. Je zou denken dat dit energie verspilling is, dat ik mijn energie beter zou kunnen gebruiken om harder te lopen. Maar raar maar waar, doordat ik anderen aanmoedig krijg ik zelf ook meer energie. Hardlopen is een mentaal spelletje.

De finish

Rond het twintig kilometerpunt kom ik langs het cheeringpunt van de Amsterdam Running Junkies, ik zet nog even aan, geef minstens tien high fives en sprint naar de volgende bekenden, Marloes, Remke en Robin. OK, nu ben ik er echt bijna, we gaan de hoek om en zien de finishboog, nog tweehonderd meter? Ik zie mijn moeder en zusje en gooi mijn armen in de lucht. Vervolgens zet ik een eindsprint in en ik zeg wel vaker dat ik een eindsprint inzet, maar dit was er echt een. De laatste 200 meter loop ik met een pace van 4’02 maar het maakt niet uit want ik ben er bijna, het gevoel dat ik krijg als ik al die mensen inhaal is fantastisch.

Afterparty

Na het lopen kleed ik me snel om, ik geef mijn moeder en zusje een knuffel en waggel vervolgens naar de EHBO waar ze mijn blaren schoonmaken en verzorgen. Ik trek een nieuw paar hardloopschoenen aan (zo blij dat ik andere schoenen bij me heb) en loop naar het Subway-bord, waar we met de rest van de club hebben afgesproken. Langzaam druppelt iedereen binnen. Er zijn PR’s gesneuveld en ik zie alleen maar blije gezichten, ook van degene die net als ik geen PR hebben gelopen, want de CPC is en blijft gewoon een heel mooi evenement.

Waarom liep ik niet de tijd die ik wilde?

OK, ik heb hier een aantal verklaringen voor. Allereerst was ik die warmte en zon gewoon echt niet gewend. De wedstrijd was ook pas om half drie, als de wedstrijd ’s ochtends was geweest had de zon veel lager gestaan en niet de hele tijd vol in mijn gezicht geschenen. Daarnaast ging ik veel te hard van start en daardoor sloeg mijn hartslag veel te vroeg op hol. Ik heb nog nooit een PR gelopen door in de eerste kilometer te pieken, dat moet ik nu echt eens goed in mijn oren knopen. Daarnaast was het heel demotiverend om van alle kanten ingehaald te worden. Het is vervelend om op een heel druk parcours te moeten lopen en zigzaggend iedereen in te halen, maar alleen maar ingehaald worden is ook niet goed voor je kop. Pas op het moment dat ik anderen in ging halen hervond ik mijn eigen spirit en energie weer. Verder moet ik voor de marathon echt nog eventjes goed kijken naar mijn schoen/sokcombinatie, want deze bloedblaren waren geen grap.

Ik wil iedereen bedanken voor de aanmoedigingen. Ik wil mijn Subway Running Club bedanken voor de gezelligheid en dat ze met mij in mijn team wilden lopen en ik wil Subway restaurants bedanken voor de heerlijke Subs, de startbewijzen en de prachtige shirts. Kan niet wachten om in oktober van start te gaan tijdens de Singelloop Utrecht, samen met Subway restaurants en misschien wel met jou ;-).

Liefs,
Annemerel

*Deze blogpost is gesponsord en onderdeel van een langdurige samenwerking met Subway restaurants.