Vorige week vertelde Joanka over haar voorbereiding op de Elfstedenestafetteloop in Friesland, afgelopen week liep ze hem samen met tien andere meiden. Ze heeft er een heerlijk verslag over geschreven.
Waar te beginnen? Het afgelopen weekend is zo ontzettend gaaf geweest! Ik zal m’n best doen dit allemaal in woorden uit te drukken. Laten we beginnen bij het begin…
Voor ons begon het allemaal al rond 12.00 op de zaterdagmiddag. De twee busjes werden opgehaald uit Drachten en we verzamelden met z’n allen bij Bonny in Akkrum. De planning werden nog even doorgesproken; goodybags werden uitgedeeld; we deden nog een fotoshoot; en natuurlijk gierden de zenuwen door ons lijf. Deze uren duurden eigenlijk ook veel te lang: wanneer mogen we eindelijk? Na een fijne pastaparty (koolhydraten stapelen!) was het dan eindelijk tijd om naar de start in Leeuwarden te rijden. Daar aangekomen kregen we het startpakket in handen, werden er nog wat zenuwenplasjes gedaan en kreeg Ilona het meteen voor elkaar geïnterviewd te worden. Alle andere teams komen ook langzaam binnen druppelen en dan is het eindelijk zo ver: om 18.04 klinkt voor ons het startschot en mag Mirjam de eerste kilometers gaan lopen!
We hebben een strakke planning, gemaakt door onze teamcaptain Petra. De 11 loopsters zijn verdeeld over 2 busjes: bus 1 met Mirjam, Dagmar, Els, Silvia, Marjolein en Ilona en bus 2 met Emma, Petra, Tanja, Bonny en Joanka. Die busjes worden gereden door onze geweldige chauffeurs: Hans, Bjorn en Coen. Er zijn steeds 3 meiden onderweg: 1 loper, vergezeld door 2 fietsers. Die wisselen elkaar dan af, met stukjes van 1, 2 of 3 kilometer. Na een etappe, variërend van 12-24 kilometers, mogen de volgende 3. Na 2 etappes volgt dan een wissel met de andere bus. Daardoor zit er telkens een paar uur rust tussen het lopen, waarin we uit kunnen rusten, plaspauzes kunnen houden en even wat kunnen eten en drinken.
De eerste paar uur is iedereen goed aan het stuiteren van de adrenaline. Voor bus 2 is het gek: de start is geweest, maar we moeten eerst nog een paar uur wachten voordat wij ook mogen. We gaan snel naar de plek waar de eerste wissel gaat plaatsvinden en dan is het wachten. Na een tijdje zien we de eerste van de andere teams voorbij komen, natuurlijk moedigen we die ook enthousiast aan. En dan zien we wat geels in de verte: de keuze voor onze gele teamshirts blijkt een goede: we vallen goed op!
De avonduren gaan heel snel: iedereen heeft er een flink tempo in zitten, de wissels gaan prima en al snel blijkt dat we al flink voor op schema liggen! De planning is gebaseerd op een totale tijd van 24 uur: we moeten in ieder geval voor 18.00 op zondag weer binnen zijn. Dat betekent een gemiddelde van rond de 10 km/uur, iets langzamer. Vantevoren hebben we ons hier erg zenuwachtig over gemaakt, we zijn niet allemaal heel erg snelle lopers en een aantal van ons hebben ook last (gehad) van blessures: gaan we dit wel halen? Maar we blijken elke wissel weer sneller te zijn dan de planning en we zijn hier eerst heel blij mee, aangezien we denken nog wel verval te gaan meemaken.
De nacht valt, we kleden ons warmer aan en doen onze (kerst)verlichting om: veel delen van Friesland zijn ’s avonds niet verlicht dus voor de veiligheid is dit erg belangrijk. Die nachtelijke kilometers hebben wel iets magisch: het is stil en donker en natuurlijk erg rustig op de weg. Wat is het gaaf om dit te doen! In de rusturen zoeken we een plek op tussen de schapen om te proberen wat slaap te pakken: bus 2 faalt hier compleet in, veel te vol met adrenaline, bus 1 lukt het wel wat korte powernaps te doen.
Dan volgt in de nachtelijke etappe van bus 2, rond 4.00 ’s nachts een vervelend moment: zelf waren we erg blij met ons tempo, maar het blijkt dat we te veel voorliggen op schema: de organisatie zet ons 20 minuten stil. Dit om te voorkomen dat we te snel bij de volgende stempelposten en bij de finish zijn. We hadden ons hier totaal niet op voorbereid en hebben geen extra kleding bij ons om warm te blijven. Ook geeft de knieblessure van Emma nu te veel problemen, waardoor zij moet besluiten niet verder te lopen. Ontzettend vervelend voor haar natuurlijk, maar gelukkig kunnen de kilometers worden opgevangen door de andere teamleden.
Inmiddels is het alweer licht geworden! Hebben we eigenlijk al gezegd hoe mooi Friesland is? We lopen door prachtige open velden, langs de zee, door prachtige stadjes en dorpjes en genieten volop. De sfeer zit er nog goed in, ondanks het gebrek aan slaap! Leuk is ook dat we steeds weer de andere teams tegenkomen: we moedigen elkaar aan, wisselen wat ervaringen uit en staan soms verbaasd over het tempo van sommigen! Uiteindelijk blijkt bij een bezoek aan de EHBO in de ochtend dat ook Silvia moet besluiten niet verder te lopen: blaren op de voeten zijn inmiddels wonden geworden. Maar ook hier blijkt hoe mooi het is om in een team te lopen: de andere meiden lopen graag wat meer!
De kilometers worden overdag wel langzaam iets zwaarder. Gelukkig kunnen we ook wel wat rustiger aan doen: ondanks die 20 minuten stilstaan lopen we nog wel voor op schema en we hebben natuurlijk ook geen zin om bij een volgende post weer stil te worden gezet. We kunnen dus extra lang genieten van de kilometers. Als het even zwaar wordt vertellen we elkaar verhaaltjes of lopen we de kilometers voor onze uitgevallen teamies. Ook hebben we genoeg support onderweg: vrienden van Bonny komen ’s ochtends broodjes en koffie/thee brengen en de moeder en zus van Ilona komen ’s middags langs met poffertjes: zo fijn!
Langzamerhand komen we in de buurt van Leeuwarden: het is nu een kwestie van aftellen van de laatste kilometers. Ja, we zijn moe en kijken uit naar een warme douche en een bed, maar we willen eigenlijk ook niet dat dit ooit stopt: wat is het gaaf dit met elkaar te doen! Bus 2 stopt nog even voor een foto bij het Elfstedenmonument en dan is het nog maar zo’n 10 km tot de finish. De laatste meters zijn weer magisch: met z’n allen gaan we hand in hand richting de finish, waar we binnenkomen onder luid gejuich.
Het is 16.51: ruim een uur eerder dan we hadden gedacht zijn we binnen! Onze uiteindelijke tijd blijkt 22 uur en 23 minuten. Wat hebben we onszelf overtroffen! Maar belangrijker dan die tijd is dat we het met elkaar hebben gedaan! Want het was een groot feest. Met heel veel trots nemen we ons Elfstedenkruisje in ontvangst. De presentator benadrukt nog eens even hoe bijzonder ons team is: voordat we aan dit avontuur begonnen kenden we elkaar nog helemaal niet en hier staan we dan, ook als enige team bestaand uit alleen maar vrouwen! Bij andere teams zijn we bekend geworden als ‘de plattegrondjes’ (vanwege onze prachtige mapleggings) ofwel ‘de gele meisjes’ (vanwege onze opvallende teamshirts). Zelf zijn we met een hele berg aan prachtige herinneringen naar huis gegaan. Dit gaan we niet snel vergeten! Bedankt aan alle superfijne mensen die dit mede mogelijk hebben gemaakt!
Dankjewel voor je mooie verhaal Joanka, het klinkt super gaaf om eens mee te maken. Ik denk dat je hier anderen wellicht ook mee geïnspireerd hebt.
Liefs,
Annemerel
Leuk verhaal!
Wat superleuk, ik merk dat ik gewoon zin krijg om mee te doen! (En dat terwijl ik het liefst met de auto naar de supermarkt 100 meter verderop ga)
Het was serieus zo ontzettend gaaf… Mooi verwoord Joanka!
Wat heerlijk om te lezen! Klinkt als een superfijne ervaring. Knap gedaan dames!
Gaaf! Dank voor het delen!
Wat een leuk verhaal! Ik krijg meteen zin om mee te doen ?
Wauw lijkt me een onwijs leuke uitdaging geweest te zijn!
Proficiat!