Aller eerst, dankjewel voor al jullie lieve reacties op mijn blog over hardlopen van vorige week. Ik ben blij dat ik niet de enige ben die er op deze manier over denk. Ik hou oprecht van hardlopen en zonder hardlopen zou ik een heel andere Annemerel zijn. Aan die kont werk ik wel op een andere manier (als ik daar zin in heb) en als ik een paar kilo kwijt ben eet ik gewoon wat gezonder. Rennen is goed voor mijn geest. En ok, ik geef het toe… ik heb af en toe ook wel een beetje last van competitiedrang en ik loop ook wel eens met een hardloopwedstrijd in mijn achterhoofd, maar negen van de tien keer loop ik omdat ik WIL lopen.
Dat lopen gelukkig maakt besef ik altijd weer als ik even niet mag lopen. Op 20 december raakte ik keihard geblesseerd en daardoor was ik ruim 3,5 week uitgeschakeld. Eén keer liep ik 4,5 kilometer, maar mijn knie deed zoveel pijn dat de tranen over mijn wangen stroomden. Dat was natuurlijk niet helemaal de bedoeling. Zelfs met wandelen had ik pijn, ik werd zelfs wakker met pijn! Vorige week woensdag had ik eindelijk een date met de fysio en die vertelde me dat ik beter nog maar even niet kon gaan rennen. Balen, want ik had zo graag een rondje in Oostenrijk gelopen, maar dat werd me ten strengste afgeraden.
Maar je ziet het vast al, ik heb niet geluisterd. De eerste twee dagen kon ik me inhouden, maar op zaterdagochtend werd ik, na vijf uur slaap, wakker met het gevoel dat ik MOEST hardlopen. Ik werd weer wakker met last van mijn knie, maar goed. Ik geef de schuld aan de periode in de maand, ik ben dan niet altijd even voor reden vatbaar. De eerste meters die ik liep gingen als vanzelf en toen ik na vijfhonderd meter door heb dat ik echt aan het rennen was (en geen pijn had) kon ik wel huilen van geluk. Dat gevoel dat rennen mij geeft, als ik lekker in de flow zit, dat is met niets te vergelijken. Ok, misschien met skiën… maar dat kan ik helaas helemaal niet zo vaak doen.
Na vijf kilometer kwam ik – zonder pijn – weer bij het appartement terug. Ik voelde me wel een beetje rot dat ik me niet aan mijn belofte gehouden had, maar ik had echt NERGENS last van. Maar zal ik het verhaal nog even veel erger maken. ’s Middags rende ik weer vijf kilometer, na een hele dag skiën waarvan een paar uur off-piste, had ik nog energie over en toen Stan voorstelde een mooi rondje te lopen langs een golfbaan in de buurt, kon ik dus echt geen nee zeggen. Het sneeuwde, ik barstte bijna uit elkaar van de adrenaline die ik van het skiën had overgehouden en ik MOEST gewoon nog even rennen. Ook dit keer had ik nergens last van. Ok, dat is niet helemaal waar, mijn longen vonden het op een gegeven moment best lastig om bij te houden, we liepen veel heuveltje op en heuveltje af en de lucht is in Oostenrijk ook een stuk anders. Natuurlijk wilde ik me niet laten kennen en rende ik door, maar mijn knie voelde ik niet. Een dag later gelukkig ook niet.
Maandag was ik thuis, blue monday. Wat een deprimerende bende. Ik wilde niet thuis zijn, echt niet, ik wilde skiën. Mijn vader zat ook thuis, die zit al een paar weken thuis met een evenwichtsstoornis en nog wat andere kwalen. Lopen kan hij niet recht, maar rennen wilde hij wel heel graag. Ik denk dat ik mijn rebel-kant aan hem te danken heb. Hij trok me naar buiten voor een 10 kilometer.. Ik voelde mijn knie gelukkig alweer niet, mijn vader viel gelukkig niet (liep wel regelmatig een beetje te zwalken, maar hij liep een meter voor me, dus in geval van nood kon ik helpen), en we kwamen allebei ZO veel gelukkiger thuis. Ik had nog steeds heimwee, maar het lopen zorgde er wel voor dat ik het iets meer een plekje kon geven. Dat klinkt heel erg ‘blablablablabla’, maar ik kan het niet op een minder zweverige manier omschrijven.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik hou van rennen. Ik ren om het rennen, niet om die kont of om een onderkin te bestrijden. Misschien werkt dat trouwens voor sommigen wel zo hoor, maar voor mij is het niet de hoofdreden waarom ik ren. Echt niet.
Liefs,
Annemerel
Het is ook niet voor niets dat ze mensen met een depressie of burnout vaak aanraden om te gaan hardlopen, het maakte hoofd leeg en geeft ruimte voor inspiratie. Ik word onrustig als ik een paar dagen niet heb gelopen en plan altijd een nieuwe training en verheug me daar op. Ik herken jou passie voor hardlopen dan ook helemaal en of ik er nu wel of niet van in shape blijf, ik voel me er goed bij en dat is het belangrijkste.
Zag de foto’s al op insta voorbijkomen, go girl!
X Emma
Zolang je je verstand (enigszins) gebruikt met die knie en zo, lekker blijven rennen. Moet je kijken wat het je oplevert. Als je gelukkiger thuiskomt, wat wil je dan nog meer. En uh, je hoeft je niet te verdedigen of te verantwoorden hoor. Run baby run :-D
Wauw, haha, ik heb nog nooit van iemand gehoord dat hij of zij zoveel heimwee had na een vakantie! Alsof je de liefde van je leven verloren hebt! Mag ik je vragen waarom nu wel en andere keren niet zo erg?
Misschien heeft Annemerel de liefde van haar leven daar wel achtergelaten ;)
Wat een prachtige foto’s zijn dit! Voor mij werkt rennen ook niet om af te vallen, en dat zou ik ook niet willen. Soms is het ook gewoon helemaal prima zoals het is. :)
Hardlopen is gewoon fijn! Ik begon met hardlopen om af te vallen maar werd er eigenlijk direct verliefd op om andere redenen.. hardlopen maakt je mentaal ook gewoon zo veel sterker, ik zou niet meer zonder kunnen!
Ik heb hetzelfde met hardlopen. Het gevoel dat je ervan krijgt is gewoon onbeschrijfelijk en met vrijwel niks te vergelijken. Fijn, dat je weer lopen kunt! Hopelijk blijft je knie pijn-vrij.
Leuke foto’s, ik HOU van je Jogha jasje! Ik snap je helemaal, afgelopen jaar was ik een beetje uit de hardloopflow maar in september heb ik het weer opgepakt en zou nu niet meer zonder kunnen! Begin dit jaar was ik 1.5 week ziekig en kon ik ook niet lopen… Dacht dat ik gek werd, haha! Een week zonder, tot daar aan toe, maar daarna word ik er niet vrolijk van. Fijn dat je gewoon kon rennen, soms moet je gewoon een beetje een rebel zijn en doen waar je gelukkig van wordt toch :D
Why you need therapie if you can run :) en buiten dat krijg ik altijd ontiegelijke honger van hardlopen en eet dus automatisch meer haha!
Spellingcontrole *therapy haha
Je merkt pas dat je iets mist zodra je het niet hebt! Ik snap je helemaal, heb zelf ook een aantal keren te kampen gehad met een blessure waardoor ik absoluut niet mocht lopen.
Gelukkig heb je nergens last van (gekregen) en ging de run met je vader ook goed. Soms moet je gewoon lekker tegendraads doen toch?
Wat een fijne foto’s! Voor mij ben je een bron van inspiratie. Ren als je wil rennen, fijne instelling!
Als ik deze foto’s zie vind ik het bijna nog leuker om te hardlopen. Het is zo mooi om te zien hoe gek jij bent op het rennen! Ik vind het echt balen voor je dat je geblesseerd bent :( Hopelijk luister je wel een beetje naar de fysio, want voor je het weet lig je nog langer uit de running (helaas… letterlijk). Beterschap ermee.
Fijn dat hardlopen zo’n opluchting is voor jou! Je hebt me echt geïnspireerd (klinkt wel erg zweverig) om ook vaker te gaan hardlopen! Ik ga nu elke zaterdag een rondje.. mijn doel is 10 km.
Waar heb je btw. die muts vandaan? Ik vind hem echt super leuk :)
Geweldig stukje. Ik had het laten verslonzen en baalde daar eigenlijk enorm van. 2 maanden geleden weer opnieuw begonnen en dit keer ook mijn vader meegekregen. Genieten!
Hardlopen vind ik ook heerlijk maar als het buiten zo koud is dan heb ik minder motivatie. in de lente en zomer des te meer! Marielle @ Fit & Fast
Wat een heerlijk positief stuk is dit!
Rennen is gewoon super fijn! Lang leve de endorfines.
Je hebt speciale therapie groepen die alleen maar hardlopen. Hardlopen is echt zooo goed voor je gemoedstoestand!
Super fijn van je knie. Houden zo dus niet te enthousiast worden ;)
Heerlijk hardlopen. Het is goed voor meer dan alleen conditie en wat beweging.
Hele gave foto!!!! Geniet van alle kilometers en let op je knietje!
Stronteigenwijs ben jij maar dat is heel erg herkenbaar.
Ik ga vandaag maar weer eens hardlopen, is veel te lang geleden.