RUN BABY RUN: Hochkönigman

Het is nu iets meer dan drie maanden geleden dat ik op een gezellige après ski avond, met wellicht één Aperol Spritz te veel in mijn lichaam, JA zei tegen de Hochkönigman trail. Niet wetende waar ik mezelf in ging storten. Dat weet ik op het moment van schrijven – donderdagavond – eigenlijk nog steeds niet precies. Ik weet dat het zwaar gaat worden, dat ik mezelf, mijn grote mond en mijn liefde voor Aperol Spritz ga vervloeken. Ik weet dat ik mijn verstand op nul moet zetten, ik weet dat ik moet genieten, ik weet dat ik niet op mijn klokje moet kijken, ik weet dat ik moet uitkijken dat ik niet val, ik weet dat ik bergop beter kan wandelen, ik weet het allemaal, maar hoe ik het daadwerkelijk ga vinden en wat ik straks allemaal ga voelen, al sla je me dood.

Afgelopen week las ik een mooie quote van Tom Dumoulin. “Om te kunnen winnen, moet je durven te verliezen.” Zo waar, maar ik vergeet dat nog weleens. Ik ben vaak bang om te verliezen en dat is dan een reden om dingen niet te doen. Het zou ook een reden kunnen zijn om niet de Hochkönigman te lopen, omdat ik niet weet hoe het is, omdat ik niet weet of ik het binnen de gestelde tijd ga halen, omdat ik niet weet of ik er zonder kleerscheuren vanaf ga komen. Het is iets totaal nieuws voor me en hoewel ik dat aan de ene kant super leuk en spannend vind, geef ik ook toe dat ik het toch wel héél erg spannend vind nu.

Mijn voorbereiding was alles behalve ideaal. Precies een week geleden dacht ik even een hele hoop hoogtemeters gepakt te hebben, waren het er slechts 132. Wat een domper. Ik ga het zo ontzettend afleggen tegen iedereen die in de bergen, of in de buurt van bergen, woont. Het zijn gewoon twee totaal verschillende sporten. Hardlopen op de weg en trailrunnen door de bergen. Aan de ene kant weet ik dit en moet ik van mezelf accepteren dat het waarschijnlijk knap lastig zal worden om niet als laatste te eindigen. Aan de andere kant weet ik dat ik dat nooit zal accepteren, ook al weet ik dat ik dat wel moet doen. Begrijp je het nog. Annemerel-logica.

Maar goed, mijn voorbereiding had slechter gekund. Ik heb geen blessure gehad, heb in de maand vier keer een afstand van 20 of meer kilometer gelopen. Ik ben hier op woensdag al aangekomen en heb lekker mijn rust genomen, op een uurtje wandelen door de bergen na. Ik heb – voor mijn doen – goed gegeten, wat meer kan ik nog doen? Vertrouwen hebben op mijn eigen kunnen en accepteren dat ik hier wellicht geen natuurtalent in ben, mede doordat ik dus in een compleet andere natuur ben opgegroeid.

Zo, ik denk dat ik klaar ben met mijn donderdagavond-overdenkingen. Als jullie dit lezen ben ik als het goed is al lang en breed van start gegaan. Ik ben hopelijk snel bij jullie terug, alive and kicking. En het zou zomaar kunnen dat ik onderweg aan het snapchatten ben (username: @annemerelcom), als ik er toe in staat ben, ga ik dat zeker proberen!

Duim voor me.

Liefs,
Annemerel